เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2005

“คิดจะหนีงั้นเหรอ?”

เมื่อคุณชายเฟิ่งเทียนเห็นคฤหาสน์ลอยได้ เขาก็หัวเราะไม่ยอมหยุด

ธิดาเทพแห่งความมืดเองก็ชอบใจเช่นกัน เพียงแต่รอยยิ้มของเธอแข็งทื่อมากเท่านั้น ดังนั้นเมื่อมองดูแล้วจึงเป็นเพียงดวงตาสีดำที่ส่องประกายออกมาเท่านั้น

ลู่ฝานกระโดดขึ้นจากพื้น และด้วยการโบกฝ่ามือ กระบี่หนักไร้คมก็กลับมาอยู่ในมือของเขาอีกครั้ง

เมื่อมองขึ้นไป ลู่ฝานก็เห็นบ้านที่ปลอดภัยกำลังลอยอยู่กลางอากาศ

ทันใดนั้น สีหน้าของลู่ฝานก็แปลกไปเล็กน้อย

นี่เป็นผลจากปรึกษาของสามอริยบุคคลและคนอื่นๆ อย่างนั้นเหรอ?

สุดท้ายก็แค่พาเหล่าผู้นำจากประเทศอื่นๆ หนีไปงั้นเหรอ?

ลู่ฝานรู้สึกพูดไม่ออกจริงๆ เกี่ยวกับวิธีการของสามอริยบุคคล หากแม้แต่ผู้ฝึกชั่วร้ายก็ไม่ได้มีการเตรียมการมา เช่นนั้นเหล่าผู้ฝึกชั่วร้ายก็คงโง่มาก!

ไม่แปลกใจเลยที่ประมุขหลีซีจะเป็นคนฉลาดหลักแหลมได้ขนาดนี้ ที่ไม่ยอมร่วมมือกับสามอริยบุคคล

ลู่ฝานสงสัยจริงๆ ว่า สามอริยบุคคลนั้นฝึกฝนกันอย่างไร ด้วยสติปัญญา พวกเขาสามารถฝึกฝนได้มากถึงระดับปราณนอก

ลู่ฝานกัดฟันแน่น ไม่มีเวลาสนใจพวกเขาอีกต่อไป

ในเวลานี้ ซูตงก็พุ่งเข้ามาจะสังหารลู่ฝานอีกครั้ง

ทั้งร่างกายเต็มไปด้วยออร่าปีศาจ เต็มไปด้วยวิถีลิขิตฟ้า และวิชาต่างๆ

ในขณะนี้ ซูตงยอมแพ้ทุกอย่างแล้ว

สิ่งที่เหลืออยู่ในตัวเธอคือ ออร่าปีศาจ

ในสายตาของลู่ฝาน ขณะนี้เธอได้จุดไฟสุดท้ายของชีวิตแล้ว

“ตายซะเถอะ! ไปตายซะ! ตาย!ซะ”

ซูตงพุ่งเข้ามาสังหารอย่างบ้าคลั่ง

เล็บของเธอกลายเป็นสีซีดและเรียวยาวเหมือนดาบ มันแหลมคมอย่างมาก

นิ้วทั้งสิบตรงไปที่หน้าอกของลู่ฝาน เพื่อต้องการจะสังหาร

ลู่ฝานเหวี่ยงกระบี่หนักไร้คมออกไป เตรียมสกัดกั้นซูตงที่พุ่งเข้ามาอย่างแม่นยำ

เล็บของเธอแตกเป็นเสี่ยงๆ และทันใดนั้นเอง อากาศสีดำที่กระจายตัวก็ก่อตัวขึ้นเป็นวงกลม และพุ่งเข้าโจมตีที่หลังของลู่ฝาน

ทันใดนั้นผ้าคลุมหยุนหลานก็กระพืออกทันที พลังงานสีดำทั้งหมดจึงถูกผ้าคลุมหยุนหลานดูดซับจนหมด

กระบี่ของลู่ฝานแทงตรงไปที่ร่างของซูตง

ซูตงไม่หลบแต่อย่างใด ปล่อยให้ลู่ฝานแทงตัวเอง

“ตาย...ตาย...ตายซะ!”

ริมฝีปากของเธอยังคงพึมพำคำว่า “ตาย” อยู่ในปาก ผมบนหลังของซูตงปลิวสยาย

หยดของเหลวสีดำปรากฏขึ้นอีกครั้ง ลู่ฝานมองไปที่มัน และทันใดนั้นก็พบว่า ซูตงยังมีของเหลวที่ไร้ประโยชน์เหลืออยู่สิบหยด

ในเวลาเดียวกัน ผมของเธอก็ถูกผูกติดกับร่างของลู่ฝาน

แรงผูกมัดที่รุนแรงดูไม่เหมือนเส้นผมเลย แต่ดูเหมือนอาวุธวิเศษหุ้นตุ้นมากกว่า มันทำให้ลู่ฝานยากที่จะเคลื่อนไหว

ซูตงมีใบหน้าที่ดุร้าย เธอรวบรวมกำลังอย่างบ้าคลั่ง ราวกับว่าต้องการจะแขวนคอลู่ฝานให้ตายด้วยผมของเธอ

แต่ร่างกายของลู่ฝานนั้นแข็งแกร่งกว่าที่เธอคิดไว้มาก

หลังจากที่ออร่าปีศาจบนผมของเธอพุ่งเข้าไปในร่างกายของลู่ฝาน ในชั่วพริบตา มันก็เงียบงำไร้ข่าวคราวใดๆ

เมื่อเห็นว่าลู่ฝานไม่สามารถถูกฆ่าด้วยวิธีการเช่นนี้ได้ ซูตงจึงค่อยๆ เปิดปากออกอย่างช้าๆ

ของเหลวที่เหลืออีกสิบหยดจึงลอยมาหาเธออีกครั้ง และเธอก็ยังตัดสินใจที่จะกลืนมันต่อไป อย่างไม่ต้องสงสัยเลยว่า ความแข็งแกร่งของเธอจะเพิ่มขึ้นอย่างมากหลังจากกลืนของเหลว แต่ร่างกายเดิมจะพังทลายมากยิ่งขึ้น

เมื่อเห็นว่าซูตงกำลังจะกลืนของเหลวสิบหยดสุดท้าย ลู่ฝานก็รู้สึกเช่นกันว่าวิกฤติกำลังจะมาถึง

หลังจากกลืนของเหลวเหล่านี้ ซูตงน่าจะตายในทันที

แต่มีโอกาสมากกว่าที่เธอจะตายด้วยมือข้างเดียว

“วิญญาณกะพริบ!”

ด้วยแสงจ้าในดวงตา ซูตงก็ตังแข็งค้างอยู่กับที่

ลู่ฝานใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้ ขยับมือขวาเล็กน้อย กระบี่หนักไร้คมจึงหมุนอย่างบ้าคลั่ง ตัดผมของซูตงในทันที

ยกมือขึ้น ของเหลวสิบหยดลอยกลับจากปากของซูตง และตกลงบนมือของลู่ฝาน

เขาหยิบขวดออกมาเพื่อใส่ของเหลวกลับลงไป ลู่ฝานจ้องไปที่ซูตงและพูดว่า “ฉันบอกเธอแล้ว เธอฆ่าฉันไม่ได้หรอก!”

ซูตงพูดเสียงแหบห้าว “แต่ฉันตายไปพร้อมกับนายได้!”

ลู่ฝานตะโกนเสียงดัง “ทำไมล่ะ? เธอไม่คิดถึงเหตุผลบ้างเลยเหรอ? ทำไมเธอต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อเรื่องโง่ๆ แบบนี้ด้วย? เธอบ้าไปแล้วหรือเปล่า!”