เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2005

“คิดจะหนีงั้นเหรอ?”

เมื่อคุณชายเฟิ่งเทียนเห็นคฤหาสน์ลอยได้ เขาก็หัวเราะไม่ยอมหยุด

ธิดาเทพแห่งความมืดเองก็ชอบใจเช่นกัน เพียงแต่รอยยิ้มของเธอแข็งทื่อมากเท่านั้น ดังนั้นเมื่อมองดูแล้วจึงเป็นเพียงดวงตาสีดำที่ส่องประกายออกมาเท่านั้น

ลู่ฝานกระโดดขึ้นจากพื้น และด้วยการโบกฝ่ามือ กระบี่หนักไร้คมก็กลับมาอยู่ในมือของเขาอีกครั้ง

เมื่อมองขึ้นไป ลู่ฝานก็เห็นบ้านที่ปลอดภัยกำลังลอยอยู่กลางอากาศ

ทันใดนั้น สีหน้าของลู่ฝานก็แปลกไปเล็กน้อย

นี่เป็นผลจากปรึกษาของสามอริยบุคคลและคนอื่นๆ อย่างนั้นเหรอ?

สุดท้ายก็แค่พาเหล่าผู้นำจากประเทศอื่นๆ หนีไปงั้นเหรอ?

ลู่ฝานรู้สึกพูดไม่ออกจริงๆ เกี่ยวกับวิธีการของสามอริยบุคคล หากแม้แต่ผู้ฝึกชั่วร้ายก็ไม่ได้มีการเตรียมการมา เช่นนั้นเหล่าผู้ฝึกชั่วร้ายก็คงโง่มาก!

ไม่แปลกใจเลยที่ประมุขหลีซีจะเป็นคนฉลาดหลักแหลมได้ขนาดนี้ ที่ไม่ยอมร่วมมือกับสามอริยบุคคล

ลู่ฝานสงสัยจริงๆ ว่า สามอริยบุคคลนั้นฝึกฝนกันอย่างไร ด้วยสติปัญญา พวกเขาสามารถฝึกฝนได้มากถึงระดับปราณนอก

ลู่ฝานกัดฟันแน่น ไม่มีเวลาสนใจพวกเขาอีกต่อไป

ในเวลานี้ ซูตงก็พุ่งเข้ามาจะสังหารลู่ฝานอีกครั้ง

ทั้งร่างกายเต็มไปด้วยออร่าปีศาจ เต็มไปด้วยวิถีลิขิตฟ้า และวิชาต่างๆ

ในขณะนี้ ซูตงยอมแพ้ทุกอย่างแล้ว

สิ่งที่เหลืออยู่ในตัวเธอคือ ออร่าปีศาจ

ในสายตาของลู่ฝาน ขณะนี้เธอได้จุดไฟสุดท้ายของชีวิตแล้ว

“ตายซะเถอะ! ไปตายซะ! ตาย!ซะ”

ซูตงพุ่งเข้ามาสังหารอย่างบ้าคลั่ง

เล็บของเธอกลายเป็นสีซีดและเรียวยาวเหมือนดาบ มันแหลมคมอย่างมาก

นิ้วทั้งสิบตรงไปที่หน้าอกของลู่ฝาน เพื่อต้องการจะสังหาร

ลู่ฝานเหวี่ยงกระบี่หนักไร้คมออกไป เตรียมสกัดกั้นซูตงที่พุ่งเข้ามาอย่างแม่นยำ

เล็บของเธอแตกเป็นเสี่ยงๆ และทันใดนั้นเอง อากาศสีดำที่กระจายตัวก็ก่อตัวขึ้นเป็นวงกลม และพุ่งเข้าโจมตีที่หลังของลู่ฝาน

ทันใดนั้นผ้าคลุมหยุนหลานก็กระพืออกทันที พลังงานสีดำทั้งหมดจึงถูกผ้าคลุมหยุนหลานดูดซับจนหมด

กระบี่ของลู่ฝานแทงตรงไปที่ร่างของซูตง

ซูตงไม่หลบแต่อย่างใด ปล่อยให้ลู่ฝานแทงตัวเอง

“ตาย...ตาย...ตายซะ!”

ริมฝีปากของเธอยังคงพึมพำคำว่า “ตาย” อยู่ในปาก ผมบนหลังของซูตงปลิวสยาย

หยดของเหลวสีดำปรากฏขึ้นอีกครั้ง ลู่ฝานมองไปที่มัน และทันใดนั้นก็พบว่า ซูตงยังมีของเหลวที่ไร้ประโยชน์เหลืออยู่สิบหยด

ในเวลาเดียวกัน ผมของเธอก็ถูกผูกติดกับร่างของลู่ฝาน

แรงผูกมัดที่รุนแรงดูไม่เหมือนเส้นผมเลย แต่ดูเหมือนอาวุธวิเศษหุ้นตุ้นมากกว่า มันทำให้ลู่ฝานยากที่จะเคลื่อนไหว

ซูตงมีใบหน้าที่ดุร้าย เธอรวบรวมกำลังอย่างบ้าคลั่ง ราวกับว่าต้องการจะแขวนคอลู่ฝานให้ตายด้วยผมของเธอ

แต่ร่างกายของลู่ฝานนั้นแข็งแกร่งกว่าที่เธอคิดไว้มาก

หลังจากที่ออร่าปีศาจบนผมของเธอพุ่งเข้าไปในร่างกายของลู่ฝาน ในชั่วพริบตา มันก็เงียบงำไร้ข่าวคราวใดๆ

เมื่อเห็นว่าลู่ฝานไม่สามารถถูกฆ่าด้วยวิธีการเช่นนี้ได้ ซูตงจึงค่อยๆ เปิดปากออกอย่างช้าๆ

ของเหลวที่เหลืออีกสิบหยดจึงลอยมาหาเธออีกครั้ง และเธอก็ยังตัดสินใจที่จะกลืนมันต่อไป อย่างไม่ต้องสงสัยเลยว่า ความแข็งแกร่งของเธอจะเพิ่มขึ้นอย่างมากหลังจากกลืนของเหลว แต่ร่างกายเดิมจะพังทลายมากยิ่งขึ้น

เมื่อเห็นว่าซูตงกำลังจะกลืนของเหลวสิบหยดสุดท้าย ลู่ฝานก็รู้สึกเช่นกันว่าวิกฤติกำลังจะมาถึง

หลังจากกลืนของเหลวเหล่านี้ ซูตงน่าจะตายในทันที

แต่มีโอกาสมากกว่าที่เธอจะตายด้วยมือข้างเดียว

“วิญญาณกะพริบ!”

ด้วยแสงจ้าในดวงตา ซูตงก็ตังแข็งค้างอยู่กับที่

ลู่ฝานใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้ ขยับมือขวาเล็กน้อย กระบี่หนักไร้คมจึงหมุนอย่างบ้าคลั่ง ตัดผมของซูตงในทันที

ยกมือขึ้น ของเหลวสิบหยดลอยกลับจากปากของซูตง และตกลงบนมือของลู่ฝาน

เขาหยิบขวดออกมาเพื่อใส่ของเหลวกลับลงไป ลู่ฝานจ้องไปที่ซูตงและพูดว่า “ฉันบอกเธอแล้ว เธอฆ่าฉันไม่ได้หรอก!”

ซูตงพูดเสียงแหบห้าว “แต่ฉันตายไปพร้อมกับนายได้!”

ลู่ฝานตะโกนเสียงดัง “ทำไมล่ะ? เธอไม่คิดถึงเหตุผลบ้างเลยเหรอ? ทำไมเธอต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อเรื่องโง่ๆ แบบนี้ด้วย? เธอบ้าไปแล้วหรือเปล่า!”

คุณชายเฟิงเทียนเหาะไปหาลู่ฝาน

ในขณะนั้น ลู่ฝานได้ปิดผนึกซูตงอย่างสมบูรณ์แล้ว

ด้วยความไม่ยอมแพ้ในดวงตา และความโกรธ สุดท้ายซูตงก็มองไปที่ลู่ฝานและพูดว่า “ผู้...ฝึก...ทั้งบู๊...และชี่!”

ลู่ฝานไม่ตอบกลับเธอ เพียงมองเธออย่างเงียบๆ

ทันใดนั้น ร่างของซูตงก็เริ่มทรุดลงเอง ไม่มีใครต้องทำอะไร ฟันเฟืองของพลังเริ่มกลืนกินร่างกายของเธอ

เพียงชั่วพริบตา ร่างกายส่วนใหญ่ของซูตงก็กลายเป็นผงธุลี และลอยหายไปกับสายลม

ลู่ฝานถอนหายใจเล็กน้อย แล้วหลับตาลงช้าๆ

ในที่สุดการแข่งนานาประเทศก็สิ้นสุดลง

เพียงแต่ในการแข่งขันรอบสุดท้ายนี้ ไม่มีเสียงเชียร์ หรือการเฉลิมฉลองอีกแล้ว

มีเพียงเมฆดำทะมึนทั่วท้องฟ้า และบ้านเมืองที่พังพินาศ

ลู่ฝานรู้อย่างลึกซึ้งว่าการสิ้นสุดของการแข่งขันหมายถึงอะไร

ในขณะนั้นเอง ก็มีฟ้าร้องขึ้นบนท้องฟ้า

ร่างหนึ่งปรากฏขึ้นเหนือหัวของลู่ฝาน

“เงามืด ทำได้ดีมาก เป็นการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยมมาก!”

ลู่ฝานลืมตาขึ้น และมองขึ้นไปบนท้องฟ้า คนที่อยู่บนฟ้าไม่ใช่เฟิงเทียน แต่เป็นคนอื่น

เฟิงเทียนยื่นมือออกไปหาลู่ฝาน แล้วตะโกนเสียงดังว่า “นายทำได้ดีมาก นายชนะเดิมพันระหว่างฉันกับนาย เงามืด ฉันจะให้โอกาสนายครั้งหนึ่ง นายให้ความจงรักภักดีกับฉัน ให้พลังกับฉัน ฉันจะให้นายทุกอย่างที่ต้องการ แค่นายคุกเข่าลงและยอมจำนน นายก็จะเป็นผู้อาวุโสของจิตใจเต๋าสำนักมาร เมื่อเข้าสู่สำนัก รับคำสั่งและยอมรับโทษ!”

ลู่ฝานมองไปที่เฟิงเทียน แต่ทันใดนั้นก็หัวเราะออกมาเสียงดัง

“ฉันปฏิเสธ!”

ทันใดนั้น เฟิงเทียนก็แผ่ออร่าของเขาออกมา และออร่าปีศาจที่ชั่วร้ายก็ปกคลุมไปทั่วเมืองทันที

เฟิงเทียนโน้มตัวเล็กน้อยและพูดว่า “นายมั่นใจเกินไปแล้ว เงามืด คนที่พูดกับนายอยู่ตอนนี้ เป็นผู้นำของจิตใจเต๋าสำนักมาร ว่าทีผู้นำในอนาคต เฟิงเทียน!”

ลู่ฝานตะโกนเสียงดัง “นายก็ฟังให้ชัดนะ คนที่กำลังพูดกับนายอยู่ คือเจ้าสำนักจิ่วเซียว คนที่จะมาฆ่านานยในอนาคต แล้วก็ ฉันไม่ชื่อเงามืด”

กระบี่หนักไร้คมยกขึ้น ลู่ฝานคำรามเสียงดัง

“ฉันชื่อลู่ฝาน!”