เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2007

“อริยบุคคลแห่งจักรวาล เทพเงินแปดทิศ เทพบู๊หุ้นตุ้น ไม่เจอกันนานเลย คิดถึงเหลือเกิน!”

เหนืออากาศ เกราะปีศาจของคุณชายเฟิงเทียนสว่างโชติช่วง ดวงตาแดงก่ำ โบกมือให้สามอริยบุคคลเบา ๆ

สามอริยบุคคลจัดกระบวนทัพล้อมเฟิงเทียนไว้ตรงกลาง พลังเทียมฟ้าทำลายล้างทุกสิ่ง

สถานที่ที่ทั้งสี่คนกำลังยืนอยู่ กลายเป็นที่ว่างกลางอากาศที่พิเศษแห่งหนึ่ง สิ่งที่อยู่รายล้อมทั้งหมดคล้ายไม่อาจล่วงผ่านเข้ามาได้

ออร่าปีศาจ พลังแห่งเต๋า ทั้งหมดล้วนสลายไป

ที่เคลื่อนผ่านรอบกายพวกเขา มีเพียงเส้นแสงของพลัง

สิ่งเหล่านี้ ก็คือกฎเกณฑ์อันเป็นบ่อเกิดพื้นฐานระหว่างฟ้าดิน เต๋าอันยิ่งใหญ่แห่งฟ้าดินที่สมบูรณ์แบบ

แต่กฎเกณฑ์นี้ ดูคล้ายเกรงกลัวพวกเขาทั้งสี่คนยิ่ง ยามพวกเขาหันไปหาพลังที่เคลื่อนผ่าน พลังเหล่านั้นถึงกับอ้อมไปอ้อมมา

โดยเฉพาะคุณชายเฟิงเทียน กฎเกณฑ์ฟ้าดินพันที่ล้อมรอบกายเขาดูเหมือนว่าไม่นานก็สลายไป

คล้ายถูกอะไรบางอย่างกลืนกินก็ไม่ปาน!

“เฟิงเทียน นายยังมีชีวิตอยู่ เทพบู๊เสินเซียวถึงกับฆ่านายไม่ตาย!”

หลังจากสามอริยบุคคลเห็นใบหน้าของเฟิงเทียนชัดเจน สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นไม่น่าดูอย่างยิ่ง

เฟิงเทียนหัวเราะฮ่าฮ่า “เทพบู๊เสินเซียวแน่นอนว่าแข็งแกร่งมาก ฉันยอมรับ ฉันถูกเขาตามล่าจนต้องหนีเตลิดเปิดเปิงไปทั่วโลก และถูกเขาโจมตีจนแทบไม่เป็นผู้เป็นคน แต่คิดจะฆ่าฉัน ยังคงอ่อนด้อยไปหน่อย ฉันใช้กลยุทธ์จักจั่นลอกคราบ เขาก็เข้าใจว่าทุกอย่างจบสิ้นแล้ว จากนั้นก็คือคนโง่ทั้งสามอย่างพวกนาย ช่วยฉันกำจัดศัตรูที่น่ากลัวที่สุด ฮ่าฮ่า ที่จริงแล้วฉันคิดว่า พวกเราเป็นพวกเดียวกันนะ พวกนายล่ะ? สามอริยบุคคลจอมหักหลัง!”

สีหน้าของอริยบุคคลทั้งสามล้วนดำทะมึนลง

“นายไปตายซะเถอะ!”

“สนใจเขาทำไม ฆ่า!”

“โลกด้านหนึ่ง!”

เห็นได้ชัดว่าสามอริยบุคคลถูกคำพูดไม่กี่คำของเฟิงเทียนทำให้จิตใจไหวหวั่น ได้แต่ใช้กำลังเข้าสู้

ผู้แกร่งกล้าเหนือใต้หล้า สามคนลงมือพร้อมกัน เกิดเป็นพลังทำลายล้างโลก

พลังแห่งโลกทั้งสามสาย เป็นพลังไร้ขีดจำกัด เสมือนกระบี่สวรรค์แทงร่างเฟิงเทียน

แต่เฟิงเทียนเพียงกางมือทั้งสองข้างของตัวเองออก ดูคล้ายเต็มใจรับทั้งหมดอย่างไม่หลบเลี่ยง

หลุมดำผืนใหญ่ ปรากฏขึ้นตรงสนามรบของคนทั้งสี่ จากนั้นเริ่มขยายวงกว้างออกไป

กระทั่งหนวดของสัตว์อสูรอากาศธาตุ ชั่วขณะนั้นก็ไม่กล้าเข้าใกล้หลุมดำยักษ์

ส่วนคนที่สัมผัสหลุมดำ หรือสิ่งใดก็ตาม ล้วนถูกบีบรัดจนแหลกละเอียดภายในชั่วพริบตา

แมงมุมกลืนวิญญาณที่กรีดร้องอยู่กลางอากาศต่างถูกหลุมยักษ์กลืนหายไป

แรดเพลิงปีศาจทลายฟ้า คำรามเสียงสูงยาว บุกฆ่าอยู่ข้างล่าง

ภายในเมืองฉิงเทียน เต็มไปด้วยซากปรักหักพัง ออร่าปีศาจเทียมฟ้า ต่อกรไม่หยุด

“ฝ่าบาท ท่านรีบหนี ฝ่าบาท!”

ประเทศหลงอู่ โฉวหรงขวางอยู่หน้าประมุขประเทศหลงอู่

เห็นแรดเพลิงปีศาจทลายฟ้าสิบกว่าตัวคำรามพุ่งเข้ามา โฉวหรงก็เปลี่ยนเป็นร่างมังกร

ด้านหลัง โฉ่วล่วนสีหน้ายังคงซีดขาว ดึงประมุขประเทศหลงอู่ออกวิ่ง ข้างกายพวกเขา ยังมีงวงหนวดพรั่งพรูออกมาเหมือนไข่มุกไม่ขาดสาย ฆ่าล้างทุกสิ่งอย่างบ้าคลั่ง

โครม!

ร่างมังกรยักษ์ของโฉวหรงชนเข้ากับแรดเพลิงปีศาจทลายฟ้าที่พุ่งเข้ามา ดูคล้ายในชั่วพริบตานั้น ร่างมังกรของโฉวหรง เต็มไปด้วยบาดแผล

โฉวหรงสะบัดหางอย่างแรง กวาดแรดเพลิงปีศาจทลายฟ้าล้มลงกับพื้น พร้อมทั้งกางกรงเล็บ ขว้างแรดปีศาจออกไป

เดิมก็ไม่มีเวลาดูบาดแผลบนร่างของตัวเองอยู่แล้ว

ขณะนั้น ใต้ฝ่าเท้าของเขา ยังมีออร่าปีศาจพุ่งขึ้นมา ผู้ฝึกชั่วร้ายสวมเสื้อคลุมสีดำหลายคนปรากฏตัว มือออกเคล็ดวิชา เลือดข้นกลายเป็นค่ายกล มัดโฉวหรงไว้กับพื้นอย่างแน่นหนา

ร่างมังกรยักษ์ดิ้นรนอยู่บนพื้น แต่โฉวหรงยืนไม่ขึ้นแล้ว

ผู้ฝึกชั่วร้ายพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “เลือดมังกรช่างหอมหวานเหลือเกิน!”

พูดจบ ผู้ฝึกปีศาจหลายคนก็พร้อมใจกันใช้อาวุธ แทงเข้าไปในร่างของโฉวหรง

ทันใดนั้น โฉวหรงพลันเปล่งเสียงโหยหวนขึ้นมา

ไอ้อ้วนตงคว้าปกเสื้อเฟิงเสี่ยวชี่พลางพูดว่า “ไป พวกเราต้องรีบไปกันได้แล้ว!”

เฟิงเสี่ยวชี่ตะโกนเสียงดัง “อาจารย์อา คุณรู้หรือว่าต้องไปที่ไหน?”

ไอ้อ้วนตงสบถด่า “โง่ ยามนี้นอกจากไปหาลู่ฝาน ยังจะไปหาใครได้!”

…

เสียงระเบิด เสียงคำราม เสียงกรีดร้อง ก้องสะเทือนฟ้าดิน

เสียงเหล่านี้รวมเข้าด้วยกัน เลือดสดสาดกระเด็นทั่วพื้น

ประเทศฉิงเทียนกำลังจะพังทลาย เห็นชัดด้วยตาเปล่า พื้นดินทรุดตัวลงไม่ขาดสาย หนวดยิ่งมายิ่งเยอะ

ผู้นำนานาประเทศเดิมยังคิดจะจับกลุ่มต่อต้าน เพิ่งรวมกลุ่มเท่านั้น ก็ปะทะเข้ากับหนวดยักษ์ของสัตว์อสูรอากาศธาตุสองอัน

ก็เพียงแค่สองอัน แต่กลับทำให้พวกเขาเสียหายอย่างร้ายแรง

ขบวนทัพถูกตีแตกกระเจิง บรรดาผู้ฝึกชั่วร้ายฉวยโอกาสทันที

ลู่ฝานมองฉากนี้อยู่ไกล ๆ แบกฮ่วนเย่ว์ขึ้น พลางดึงหลีเหรินหลง เรียกเจ้าดำ ลอยตัวมุ่งไปทางพระราชวังอีกครั้ง

ลู่ฝานตะโกนถามหลีเหรินหลง “เจ้าสำนักหลีว่ายังไงบ้าง เขามีทางแก้ปัญหาไหม?”

หลีเหรินหลงตะโกนตอบ “หนามยอกเอาหนามบ่ง!”

ลู่ฝานได้ยินคำนี้ สีหน้าเปลี่ยนเป็นค่อนข้างประหลาดใจ

“นายหมายความว่า…”

พูดยังไม่จบ ฉับพลัน เงาร่างหนึ่งก็ขวางอยู่ตรงหน้าลู่ฝาน

ลู่ฝานจ้องเขม็ง ผู้ที่ผลุนผลันเข้ามา ถึงกับเป็นผู้อาวุโสถือไม้เท้าหัวงูที่เขามีวาสนาได้พบหนหนึ่ง

“เงามืด…ไม่สิ ควรเรียกนายว่าลู่ฝาน อยู่ดี ๆ ปล่อยมือจากหัวหน้าสำนักที่สิบห้า เพื่อที่จะถูกทำลายย่อยยับไปพร้อมกับโลกใบนี้ นายช่างโง่เขลาเหลือเกิน!”

ลู่ฝานกำกระบี่หนักไร้คมแน่น จ้องหน้าผู้อาวุโสถือไม้เท้าหัวงูพลางตอบว่า “คนที่โง่เขลาคือคุณ ประเทศฉิงเทียนในตอนนี้ ไม่มีใครสามารถรอดไปได้ คุณก็ต้องตายเหมือนกัน!”

ผู้อาวุโสถือไม้เท้าหัวงูวางมือลงบนอก สีหน้าเพ้อฝัน “พลีชีพเพื่อเทพปีศาจ นับเป็นเกียรติของฉัน! ลู่ฝาน ในเมื่อมาแล้ว ก็อย่าได้คิดหนีอีกเลย!”