เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2029

“เสียงนี้ดังออกมาจากตัวลู่ฝานเหรอ”

เจ้าสำนักหลีซีชี้ตันเถียนของลู่ฝานแล้วเอ่ยขึ้น

เบิกตาโต เสียงตกใจ ยากมากที่เจ้าสำนักหลีซีจะตกใจกับเรื่องใดเรื่องหนึ่ง

เพิ่งพูดจบ เลือดไหลออกมาจากมุมปากของลู่ฝาน ตัวสั่นไปมาอย่างรุนแรง

หลิงเหยาร้อนใจจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว เธอไม่สามารถส่งพลังปราณเข้าไปได้ อาการของลู่ฝานยังวิกฤตอยู่

“ช่วยเขา พวกนายรีบช่วยเขาสิ! ประมุขประเทศตันเซิ่ง ฉันรู้ว่าประมุขเป็นผู้ฝึกชี่ที่แข็งแกร่งสุดในใต้หล้า ช่วยเขาเถอะ!”

ประมุขประเทศตันเซิ่งมองหลิงเหยาด้วยสีหน้าเฉยชา “ทำไมฉันต้องช่วยเขา ฉันเกลียดเขามาก! เขาขโมยของของฉัน!”

ไอ้อ้วนตงเดินมาด้านหน้า วางมือข้างหนึ่งลงบนตัวลู่ฝาน

วินาทีต่อมาสีหน้าไอ้อ้วนตงเคร่งขรึมทันที

เขาพูดลอดไรฟันออกมาว่า “วิญญาณอาฆาตน่ากลัวมาก ในตัวเขาน่าจะมีการสังเวยโลหิตมารอันแข็งแกร่งอยู่!”

หลิงเหยาจะร้องไห้แล้ว เธอเอากระเป๋าใบเล็กของตัวเองออกมายื่นให้ประมุขประเทศตันเซิ่ง “ฉันให้ทุกอย่าง ของที่ฉันมีทั้งหมดอยู่ในนี้ ฉันให้หมดเลย ได้โปรดช่วยลู่ฝานด้วย!”

ประมุขประเทศตันเซิ่งไม่สะทกสะท้านสักนิด

เขาไม่อยากมองของของหลิงเหยาสักนิด

เด็กสาวแค่คนเดียวจะมีของดีอะไร

เจ้าสำนักหลีซีพูดว่า “อริยบุคคลผู้เป็นอมตะ ตอนนี้เราลงเรือลำเดียวกันแล้ว ลู่ฝานสำคัญมาก เขาอาจเป็นความหวังสุดท้ายของเราที่จะเอาชนะผู้ฝึกชั่วร้ายได้ นายต้องช่วยเขา!”

จู่ๆ เริ่นหยู่ที่ยืนอยู่หลังประมุขประเทศตันเซิ่งพูดว่า “อาจารย์ช่วยเขาเถอะ”

ประมุขประเทศตันเซิ่งหันมามองเริ่นหยู่ด้วยสายตาเฉยเมยแล้วพูดว่า “เริ่นหยู่ ฉันให้นายพูดแล้วเหรอ”

เริ่นหยู่ถอนหายใจแล้วพูดว่า “อาจารย์ อะไรควรพูดไม่ควรพูด ฉันคิดว่าเมื่อกี้ฉันสมควรพูด”

“ประมุขช่วยเขาเถอะ ถ้าไม่มีเขา เราคงตายอยู่ที่ประเทศฉิงเทียนนานแล้ว”

ใครบางคนเดินออกมาจากกลุ่มผู้แข็งแกร่งของประเทศตันเซิ่ง พูดด้วยเสียงกังวาน เขาคือสุ่ยหมิงคงที่ไม่ได้เจอกันนาน

เจ้าบ้านตระกูลสุ่ยตบสุ่ยหมิงคงกลับไป

ตอนนี้เขามีสิทธิ์พูดที่ไหนกันล่ะ

ประมุขประเทศตันเซิ่งมองทุกคนแล้วหัวเราะเบาๆ “พวกนายคิดว่าควรช่วยเขาเหรอ อย่าลืมสิว่าไอ้เด็กคนนี้ป่วนประเทศตันเซิ่งจนวุ่นวายไปหมด เจ้าสำนักหลี ฉันเคารพนายมาก ครั้งนี้หนีออกจากประเทศฉิงเทียนได้ ฉันไม่ยอมรับน้ำใจจากใครทั้งนั้น แต่ฉันยอมรับน้ำใจจากนาย แต่......”

ประมุขประเทศตันเซิ่งยังไม่ทันพูดจบ เจ้าสำนักหลีซีพูดตัดบทเขาทันที “ในเมื่อรับน้ำใจจากฉัน งั้นฉันขอใช้น้ำใจนี้แลกกับชีวิตลู่ฝาน อริยบุคคลผู้เป็นอมตะ ฉันต้องพูดอีกกี่ครั้งนายถึงจะยอมช่วย! อย่าบอกนะว่านายต้องการเห็นลู่ฝานตาย ฝึกทั้งบู๊และชี่หายไป ใต้หล้าไร้โอกาสชนะ และตกอยู่ในมือผู้ฝึกชั่วร้าย นายถึงจะพอใจใช่ไหม นายคงเพี้ยนไปแล้วสินะ!”

เจ้าสำนักหลีซีโมโหแล้วจริงๆ เขาก่นด่าออกมาทันที

หลังจากด่าจบ สีหน้าเจ้าสำนักหลีซีแดงเถือกและไออย่างแรง

ตลอดระยะเวลาหลายปีมานี้ นี่คงเป็นครั้งแรกที่ประมุขประเทศตันเซิ่งโดนคนด่าว่าเพี้ยน

สีหน้าเปลี่ยนไปทันที กำหมัดแล้วคลายออก

จู่ๆ ประมุขประเทศตันเซิ่งพูดว่า “หัวหน้าสำนักหลี ตั้งแต่วันนี้ไป ฉันไม่ติดหนี้น้ำใจนายแล้วนะ”

เมื่อพูดเช่นนี้ ประมุขประเทศตันเซิ่งเดินไปข้างลู่ฝาน สะบัดมือเหวี่ยงเต๋าอันยิ่งใหญ่แห่งชีวิตเข้าไปในตัวลู่ฝาน

ตอนนี้ในร่างกายลู่ฝาน พลังของอริยบุคคลวุ่นวายสลายปราณแห่งหุ้นตุ้นสุดท้ายของลู่ฝานแล้ว

สะบัดมือทั้งสองข้าง วิญญาณของลู่ฝานโดนอริยบุคคลวุ่นวายคว้าออกมาจากตันเถียน

ตอนนี้อริยบุคคลวุ่นวายโดนลู่ฝานฟันจนเละเทะเหมือนกัน แม้เป็นแค่ปราณแห่งหุ้นตุ้นเพียงเล็กน้อย ลู่ฝานก็สู้จนอริยบุคคลวุ่นวายอุทานออกมาอย่างตกใจไม่หยุด

แต่สู้จนถึงวินาทีสุดท้าย เมื่อปราณแห่งหุ้นตุ้นของลู่ฝานหมดเกลี้ยง อริยบุคคลวุ่นวายก็ไม่กลัวอะไรอีกแล้ว

เห็นเพียงแค่เต๋าอันยิ่งใหญ่แห่งชีวิตแทรกซึมเข้ามาในตัวเขาเหมือนเม็ดฝน แล้วก็เคลื่อนตัวไปทั่ว

นี่ไม่ใช่เต๋าอันยิ่งใหญ่แห่งชีวิตของเขาแน่นอน เขาไม่มีพลังเต๋าอันยิ่งใหญ่แห่งชีวิตแข็งแกร่งขนาดนี้

แสงแวบเข้ามาในหัว ลู่ฝานพึมพำอย่างประหลาดใจว่า “อย่าบอกนะว่าคือประมุขประเทศตันเซิ่ง!”

ในความทรงจำของลู่ฝาน ถ้ามีใครสักคนที่เต๋าอันยิ่งใหญ่แห่งชีวิตแข็งแกร่งขนาดนี้ คงมีแค่ประมุขประเทศตันเซิ่งแล้วล่ะ

ความคิดนี้ทำให้ลู่ฝานตกใจมาก ประมุขประเทศตันเซิ่งกำลังช่วยเขาเหรอ

จากความสัมพันธ์ของเขากับประมุขประเทศตันเซิ่ง เป็นอะไรที่เหลือเชื่อจริงๆ!

อริยบุคคลวุ่นวายเห็นเต๋าอันยิ่งใหญ่แห่งชีวิตรอบๆ รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เธอรู้สึกหวาดระแวงมาก

เป็นขุนพลังสุดเหนือฟ้าที่แท้จริง แม้เป็นแค่วิญญาณ แต่เธอก็สัมผัสเต๋าอันยิ่งใหญ่แห่งชีวิตที่รุนแรงขนาดนี้ได้ ไม่ใช่ฝีมือของเซียนบู๊แน่นอน

คำอธิบายเพียงอย่างเดียวคือมีอริยบุคคลที่แข็งแกร่งกว่าเธอไม่รู้ตั้งเท่าไร คอยช่วยเหลือลู่ฝานอยู่ด้านนอก

สถานการณ์แบบนี้จะไม่ให้อริยบุคคลวุ่นวายตกใจได้ยังไง

ตอนนี้เธอไม่มีเวลาต่อสู้กับลู่ฝานแล้ว เธอต้องหนีให้เร็วที่สุด เธอไม่ต้องการเสี่ยงที่จะถูกฆ่าและพูดเรื่องไร้สาระกับลู่ฝาน

เพราะลู่ฝานไม่ได้จัดการง่ายๆ!

อริยบุคคลวุ่นวายเตรียมพุ่งออกไปด้านนอก

แต่จู่ๆ เธอพบว่าขาตัวเองโดนคนจับไว้

เมื่อหันไปมอง เห็นลู่ฝานยิ้มกว้างมองตัวเองอยู่

“อย่าไปสิ เรามาต่อกันเถอะ!”