เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2031

ลู่ฝานสูดหายใจลึกอีกครั้ง ส่วนหลิงเหยาที่อยู่ด้านข้างก็ได้กระโจนเข้ามา และโอบกอดไปที่คอของลู่ฝานเอาไว้อย่างแน่น

ทะเลโลหิตโดยรอบกลายเป็นสูญญากาศไปทั้งแถบ เพราะเมื่อครู่ลู่ฝานเพิ่งจะดูดกลืนเข้าไปอย่างเต็มที่ จนทำให้ทะเลโลหิตในบริเวณโดยรอบนี้ล้วนถูกดูดซับแห้งเหือดไปทั้งหมดแล้ว

เจ้าสำนักหลีซีและคนอื่น ๆ ต่างก็เบาใจลงได้บ้าง แล้วลู่ฝานก็หันหน้ามองไปยังมุกวิญญาณดับมอดที่ล่องลอยอยู่ที่เบื้องหน้าของตนเอง

แล้วลู่ฝานก็ยื่นมือออกไป คว้ามุกวิญญาณดับมอดเอาไว้

จากนั้นก็รีบปล่อยปราณชี่เข้าไป ทำให้ในครั้งนี้ลู่ฝานสามารถที่จะสัมผัสได้ถึงพลังงานภายในของมุกวิญญาณดับมอดได้ทั้งหมดโดยที่ไม่มีอะไรมาขัดขวาง

วิถีวิญญาณดับมอดที่ลึกลับ ยิ่งใหญ่ ดุดัน ราวกับเข็มได้ทิ่มแทงไปที่ร่างกายของลู่ฝานอย่างไม่หยุด

ลู่ฝานสามารถรับรู้สัมผัสได้ถึงแรงต้านทานของวิถีแห่งชีวิตภายในร่างกาย เมื่อปะทะกัน ก็เหมือนกับว่าจะเข้ากันไม่ได้ จึงทำให้ตัวเขาเหมือนตกลงไปอยู่ในกองไฟ จนแทบจะมอดไหม้ไปทั้งตัวแล้ว

ลู่ฝานจึงรีบนำมุกวิญญาณดับมอดโยนเข้าในแหวนของตนเอง

เมื่อก้มมองลงดู และแค่เอามือไปจับเพียงเล็กน้อยเท่านั้น มือของเขาก็แดงไปทั้งแถบ และเกิดความเจ็บปวดขึ้นด้วย

ด้วยร่างกายของเขาแล้ว ต่อให้ถูกไฟเผาไหม้จริง ๆ ก็จะไม่มีทางเป็นแบบนี้ไปได้

พูดได้เพียงว่า ความเป็นและความตายมันเข้ากันไม่ได้ ซึ่งพลังของทั้งสองวิถีนี้ มันช่างน่ากลัวมากเหลือเกิน

ดูเหมือนว่าถ้าหากเขาต้องการจะบำเพ็ญฝึกฝนวิถีวิญญาณดับมอดนี้จริง ๆ ก็คงจะเป็นเรื่องที่ยุ่งยากลำบากมากเลยทีเดียว

แน่นอนว่าสิ่งต่าง ๆ ในใต้หล้านี้มันไม่ได้ง่ายดายนัก หากต้องการที่จะบำเพ็ญฝึกฝนสองวิถีเต๋าอันยิ่งใหญ่แล้ว ก็จะต้องพบกับอุปสรรคความยากลำบากอันยิ่งใหญ่ด้วย ซึ่งเกินกว่าที่ลู่ฝานคาดคิดเอาไว้เสียอีก

เมื่อกระทำการทุกอย่างเสร็จสิ้นแล้ว ลู่ฝานก็หันมองไปยังประมุขประเทศตันเซิ่ง

“ขอบคุณมาก! ”

ลู่ฝานยกมือแสดงความเคารพและกล่าวขอบคุณต่อประมุขประเทศตันเซิ่ง

ไม่ว่าอย่างไร เมื่อครู่เขาคนนั้นก็ได้ยื่นมือเข้าช่วยเหลือชีวิตของเขา กล่าวคำขอบคุณสักครั้งก็ถือว่าสมควรแล้ว

“ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก หากจะขอบคุณก็ไปขอบคุณเจ้าสำนักหลีเถอะ”

ประมุขประเทศตันเซิ่งเหาะเหินมายังด้านข้าง และยังเหาะไปไม่ไกลถึงไหนก็ได้หันกลับมามองลู่ฝานอีกครั้ง

ลู่ฝานมองไปยังเงาหลังของประมุขประเทศตันเซิ่งและพูดถามขึ้นว่า “ประมุขประเทศตันเซิ่ง เมื่อครู่ที่ท่านพูดว่าฉันคงจะไม่มีชีวิตอยู่รอดต่อไปได้อีกแล้วมันหมายความว่าอย่างไร? ”

ประมุขประเทศตันเซิ่งหัวเราะเบา ๆ และพูดขึ้นว่า “วิญญาณพยาบาทเข้าสู่ร่างกาย มารร้ายก็จะกลืนกินจิตใจ นายรู้ไหมว่าตอนนี้ภายในร่างกายของนายมีวิญญาณพยาบาท มีชี่มารจำนวนเท่าไร? พวกมันจะค่อย ๆ กลืนกินทุกอย่างในตัวของนาย บางทีอาจจะสามวัน หรืออาจจะหนึ่งเดือน ร่างกายของนายก็จะกลายเป็นสวนสนุกของพวกมันไปโดยสิ้นเชิง เมื่อถึงตอนนั้น ไม่ว่านายจะมีวิทยายุทธระดับไหน ภายในร่างกายจะมีวิถีเต๋าจำนวนมากเท่าไร ก็จะถูกพวกมันกลืนกินไปทั้งหมด แล้วนายก็จะกลายเป็นร่างศพเดินได้ที่ถูกวิญญาณพยาบาทควบคุมเอาไว้ทั้งหมด ”

หลิงเหยาเอามือปิดปาก และส่งเสียงอุทานขึ้นด้วยความตกใจ

ลู่ฝานยิ้ม สถานการณ์เช่นนี้ก็เหมือนกับที่ตนเองรู้สึกอย่างไรอย่างนั้น

อีกทั้งเขาก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้นด้วยว่า วิญญาณพยาบาทตอนท้ายที่เขากลืนกินเข้าไปนั้นคือตนไหน

อริยบุคคลวุ่นวาย!

เพียงแค่หล่อนไม่ตาย ยังดำรงอยู่ในร่างกายของลู่ฝาน เขาก็จะต้องตายลงไปอย่างแน่นอน!

เจ้าสำนักหลีซีพูดขึ้นว่า “ไม่มีทางที่จะช่วยเหลือแล้วเหรอ? ”

ประมุขประเทศตันเซิ่งส่ายศีรษะและพูดขึ้นว่า “หากว่านายสามารถทำให้ฉันกลับไปยังประเทศตันเซิ่งได้ภายในสามวัน ฉันก็จะสามารถรวบรวมสิ่งของพลังธรรม และกลั่นยาปัดเป่าวิญญาณชั่วร้ายให้กับนาย เพื่อช่วยกำจัดขับไล่วิญญาณพยาบาทในร่างกายของนายให้หมดไป แต่ในตอนนี้ ต้องขอโทษด้วย ในตัวของฉันไม่มีสิ่งของพลังธรรมมากเท่าไรนัก ฉันช่วยเหลือนายไม่ได้! และภายในช่วงเวลาสามวันนี้ นายจะต้องถูกวิญญาณพยาบาทที่อยู่ในร่างกายกลืนกินไปกว่าครึ่งแน่นอน ซึ่งจะยังมีชีวิตอยู่ต่อได้อีกนานแค่ไหนนั้น ก็ขึ้นอยู่กับตัวนายว่าจะสามารถอดทนยืนหยัดต่อไปได้อีกนานแค่ไหนแล้ว”

ลู่ฝานพยักหน้าอย่างเข้าใจและพูดว่า “ ที่จริงแล้วนี่ก็คือทัณฑ์ครั้งที่สอง เหอะเหอะ ฉันว่าฉันสามารถที่จะยืนหยัดอยู่ได้อีกหลายวัน”

ลู่ฝานพลันฉุกคิดขึ้นได้ถึงคำพูดที่คุณย่าเฉียนได้เคยพูดกับเขาเอาไว้ในตอนนั้น

ทัณฑ์ทั้งสามครั้ง ครั้งแรกที่เมืองหลวง ครั้งที่สองที่เขตเหนือ ครั้งที่สามที่หุ้นตุ้น

ครั้งนั้นที่เมืองหลวง ทิฏฐิของจักรพรรดิอู่เกือบจะทำให้เขาต้องตายลง ครั้งนี้ที่เขตเหนือ เขาก็เกือบจะตายลงเพราะอริยบุคคลวุ่นวาย

นี่คือทัณฑ์ครั้งที่สอง แม้ว่าลู่ฝานไม่รู้ว่าจะผ่านพ้นไปได้อย่างไร แต่ทุกปัญหาก็ย่อมมีทางออกเสมอ อย่างนั้นถ้าคิดกังวลอยู่แต่กับเรื่องที่ยังแก้ไขไม่ได้ในตอนนี้ สู้เบี่ยงเบนความคิดไปยังเรื่องอื่นจะไม่ดีกว่าเหรอ

ประมุขประเทศตันเซิ่งยิ้มและพูดว่า “อาจจะเป็นไปได้”

เจ้าสำนักหลีตะโกนสั่งการ พวกลูกศิษย์ของหอฝึกสัตว์ทั้งหมด รวมไปถึงพวกยอดฝีมือของประเทศตันเซิ่ง ต่างก็เริ่มมุ่งหน้าหนีออกไปยังทิศตะวันตกเฉียงใต้กันแล้ว

ลู่ฝานจ้องมองไปยังพวกเทพเงินแปดทิศด้วยสายตาที่เย็นชา แทบจะตลอดเวลา ที่มียอดฝีมือต้องมาตายลงด้วยน้ำมือของพวกผู้ฝึกชั่วร้าย เดิมทียอดฝีมือที่ต่อสู้เอาตัวรอดออกมาจากประเทศฉิงเทียนก็มีเหลืออยู่จำนวนไม่มากแล้ว ตอนนี้ยังกลับถูกพวกผู้ฝึกชั่วร้ายรุมสังหารอีก ลู่ฝานไม่รู้จริง ๆ ว่าจะยังมีผู้ที่สามารถรอดชีวิตเหลืออยู่ได้อีกเท่าไร

เมื่อได้ยินเจ้าสำนักหลีตะโกนสั่งการ ลู่ฝานจึงต้องกัดฟันและมุ่งหน้าหนีออกไปยังด้านนอก

ทันใดนั้น พวกผู้ฝึกชั่วร้ายก็มุ่งหน้ามาตามทะเลโลหิตมาสังหารผู้คนที่อยู่เบื้องหน้าของลู่ฝานแล้ว

เมื่อเห็นพวกคนที่มีใบหน้าน่ารังเกียจ และมีออร่าปีศาจพลุ่งพล่านนั้น ลู่ฝานก็เลยใช้กระบี่พุ่งเข้าสังหาร อย่างไม่ลังเล

“พลังความเป็นความตายวนเวียน หมุนวนหกครั้งหยินหยางดับสลาย! ”

กวัดแกว่งกระบี่ไปทั่วทะเลโลหิต จนทำให้ผู้ฝึกชั่วร้ายสิบกว่าคนที่พุ่งตรงเข้ามาเบื้องหน้าของลู่ฝาน ถูกฟาดฟันตายไปหมด

ไอ้อ้วนตง และประมุขประเทศตันเซิ่งก็ทยอยปล่อยพลังกันออกมา

ทันใดนั้น พวกผู้ฝึกชั่วร้ายก็ถูกลู่ฝานและพวกพ้องฟาดฟันสังหารจนตายไปทีละคน

ผู้ฝึกชั่วร้ายที่หลงเหลืออยู่ ต่างก็มีสีหน้าท่าทางที่ตกตะลึง

ทำไมพวกคนที่อยู่ฝั่งนี้ถึงไม่ได้รับผลกระทบอะไรจากวิญญาณพยาบาท วิทยายุทธของพวกเขาทำไมถึงไม่ได้ลดต่ำลงไปเลยล่ะ!

พวกผู้ฝึกชั่วร้ายคิดไม่ตกอย่างมากว่าพวกวิญญาณพยาบาทต่างก็ถูกลู่ฝานกลืนกินไปทั้งหมดแล้ว และคนอื่นก็ไม่ถูกลดทอนกำลังจนอ่อนแอลงแต่อย่างใดเลย

เมื่อเป็นเช่นนี้ ทางฝั่งลู่ฝานนี้กับทางเทพเงินแปดทิศนั้น มีสถานการณ์ที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

เห็นแต่เพียงว่า ลู่ฝานเป็นผู้นำ กวัดแกว่งกระบี่หนักไร้คม พุ่งเข้าสังหารอย่างต่อเนื่อง

“ทางฝั่งนั้น ศิษย์พี่ใหญ่นายเห็นหรือไม่ นั่นคือลู่ฝาน! ”

ท่ามกลางกลุ่มผู้ฝึกชั่วร้าย ที่มุมอับแห่งหนึ่ง มีเสียงอุทานของหานเฟิงดังขึ้น

ศิษย์พี่ใหญ่พูดขึ้นว่า “เร็ว รีบไปรับตัวพวกเขามาเดี๋ยวนี้! ”