เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2034

ขณะที่พูดนั้น หวูเฉินก็เดินตรงเข้าไปหาซู่มั่น

รอยยิ้มบนใบหน้าของเฟิงเทียนก็เลือนหายไปอย่างรวดเร็ว มองไปที่หวูเฉินและพูดขึ้นว่า“หากเดินเข้ามาอีกหนึ่งก้าว นายจะต้องตายลงอย่างอนาถ! ”

หวูเฉินไม่สนใจคำพูดของเฟิงเทียน โดยเดินตรงเข้าไปที่ด้านข้างของซู่มั่น

หวูเฉินยื่นมือออกไป แล้วก็นำมุกเวิ้งว้างของตนเองวางไว้บนตัวของซู่มั่น

หลังจากนั้น อักษรยันต์บนตัวของซู่มั่นก็ประกายแสงเจิดจ้า จากนั้นก็กลายเป็นเส้นลำแสงและหายสูญไปในมุกเวิ้งว้างโดยสิ้นเชิง

เฟิงเทียนโมโหอย่างมาก พวกหนวดเลยจับตัวหวูเฉินเอาไว้

“นายคนนี้ ทำไมถึงต้องมารนหาที่ตายด้วยนะ! ”

หวูเฉินมองดูหนวดที่อยู่บนร่างกายที่ยิ่งจะแน่นหนามากขึ้น และพลันพูดขึ้นว่า “ช้าก่อน เฟิงเทียน พบเจอกับเพื่อนเก่า แล้วจะฆ่ากันเลยโดยที่ไม่พูดคุยกันก่อนเหรอ ฉันมีปัญหาบางอย่าง ที่อยากจะสอบถามน่ะ! ”

“เพื่อนเก่า? ”

ความอยากรู้อยากเห็นของเฟิงเทียนก็ผุดขึ้นมาแล้ว ในโลกตอนนี้ คนที่สามารถเรียกขานเขาว่าเพื่อนเก่านั้น แทบจะไม่มีใครแล้วจริง ๆ

หวูเฉินยิ้มและพูดว่า “ฉันชื่อหวูเฉิน ถ้าหากชื่อนี้นายไม่คุ้นเคยล่ะก็ สมญานามอริยบุคคลเฉียนนี้ นายอาจจะคุ้นหูอยู่บ้างก็เป็นได้”

เฟิงเทียนขมวดคิ้วขึ้น และไม่ให้หนวดรัดหวูเฉินต่อไปอีก

แม้ว่ามุกเวิ้งว้างในมือของหวูเฉินนั้น จะรับรองได้ว่าตัวเขาจะไม่ถูกหนวดกลืนกินเข้าไป

แต่พละกำลังอันน่ากลัวของหนวดนั้น กลับทำให้ร่างกายของหวูเฉิน เกิดเสียงกระดูกแตกหักดังขึ้นอย่างไม่หยุด

“อริยบุคคลเฉียน! ฮ่าฮ่า นายก็คือเจ้าสำนักจิ่วเซียวที่ไม่ได้เรื่องที่สุดคนนั้น ที่ปล่อยให้สำนักจิ่วเซียวต้องล่มสลาย แต่กลับไม่กระทำการอันใดเลย ถึงขนาดตัวเขาที่หน้าโง่ยังจะถูกสามอริยบุคคลนั้นแอบลอบทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัสนั้นใช่ไหม? ”

เฟิงเทียนหัวเราะจนท้องแข็งไปหมดแล้ว

หวูเฉินยิ้มและพูดขึ้นว่า “ถูกต้อง ก็คือฉันเอง! ”

เฟิงเทียนค่อย ๆ เก็บเสียงหัวเราะ ส่ายศีรษะและพูดว่า “โอ้ว เรื่องราวของนายฉันเคยได้ยินมาบ้าง แต่นายรู้สึกตรงไหนว่า นายเป็นเพื่อนเก่าของฉัน พวกเราไม่เคยรู้จักกัน และไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อน หนังหน้าของนายนี้ ยังจะหนากว่าของพวกผู้ฝึกชั่วร้ายที่ฉันรู้จักเสียอีก น่าสนุกเสียจริง! ”

หวูเฉินพูดว่า “นายไม่เคยเห็นฉัน แต่ฉันกลับเคยเห็นนายมาก่อน นายอาจจะจำไม่ได้แล้วว่า ตอนนั้นมีอยู่คนหนึ่ง ที่บุกสังหารเข้าไปในสำนักของนาย โดยลงมือสังหารผู้ฝึกชั่วร้ายไปนับร้อยคน และได้ทิ้งรอยแผลเอาไว้บนไหล่ขวาของนายด้วย”

เฟิงเทียนก้มมองลงไปที่ไหล่ของตนเอง ที่นั่นมีรอยแผลอยู่จริงด้วย

“คือนายนั่นเอง! ”

เฟิงเทียนจดจำได้อย่างชัดเจนว่า ตอนนั้นมีคนแบบนี้อยู่หนึ่งคนจริง ๆ

โดยบุกเข้าไปสังหารในสำนักมารอย่างแปลกประหลาด และสังหารยอดฝีมือดีของจิตใจเต๋าสำนักมารไปทั้งสิ้นหนึ่งร้อยแปดสิบสามคน จากนั้นก็ต่อสู้กับตัวเขาสามกระบวนท่า โดยใช้วิชาที่เขาไม่เคยพบเห็น และทำร้ายจนทำให้ไหล่ขวาทะลุ แล้วก็หายตัวไป

เฟิงเทียนรู้สึกมาโดยตลอดว่านี่เป็นเรื่องที่น่าอับอายยิ่งนัก ตอนนั้นเทพบู๊เสินเซียวก็ยังไม่กำเริบถึงขั้นที่บุกเข้าไปสังหารในจิตใจเต๋าสำนักมารเพียงคนเดียวเลย ดังนั้นหลายปีมานี้ เฟิงเทียนก็ยังหลงเหลือรอยแผลนี้เอาไว้ ก็เพื่อใช้เตือนสติอยู่ทุกเวลา ถ้าหากวันใดพบเจอกับไอ้สารเลวคนนี้ จะต้องลงมือสังหารเขาให้แหลกเป็นชิ้น ๆ!

“คือฉันเอง ตอนนี้นายคงจะรู้สึกว่า ฉันคือเพื่อนเก่าของนายแล้วสินะ! ”

เฟิงเทียนเริ่มมีสีหน้าที่โกรธแค้นขึ้น ส่วนหนวดบนร่างของหวูเฉินก็เริ่มรัดแน่นขึ้นอีกครั้งแล้ว

ด้วยร่างกายที่ผอมแห้งของหวูเฉิน ก็มีแนวโน้มว่าจะถูกรัดแน่นจนตาย

“นายคนนี้ ทำไมมักจะต้องบังคับให้ฉันฆ่านายด้วยล่ะ? เดิมทีฉันยังต้องการที่จะฟังนายพูดมากอีกหน่อย น่าเสียดายอ่า! ”

เฟิงเทียนแสดงสายตาที่น่าครั่นคร้ามของตนเองออกมา

เขายกฝ่ามือขึ้น หนวดก็เตรียมพร้อมแล้ว

เพียงแค่เขาวางฝ่ามือลง หวูเฉินก็จะถูกรัดแน่นจนแหลกละเอียดอย่างแน่นอน

ปากของหวูเฉินเริ่มจะมีเลือดไหลออกมา แต่รอยยิ้มบนใบหน้าของเขายังคงไม่เปลี่ยนไป

หวูเฉินหัวเราะเบา ๆ และพูดขึ้นต่อว่า “เฟิงเทียน ตอนนั้นที่สำนักหลักของจิตใจเต๋าสำนักมาร นายไม่ได้ฆ่าฉันจนตาย สามอริยบุคคลมาโอบล้อมขัดขวาง ก็แค่ทำให้ฉันบาดเจ็บสาหัส ท้ายสุดก็ไม่สามารถฆ่าฉันจนตายได้ ในใต้หล้านี้มีคนที่ต้องการให้ฉันตายอยู่เป็นจำนวนมาก แต่พวกเขาก็ไม่สามารถฆ่าฉันให้ตายได้ นี่ไม่ใช่เพราะว่าฉันโชคดี แต่เป็นเพราะฉันมีทักษะการเอาตัวรอดที่พิเศษโดยเฉพาะ”

เมื่อพูดจบ ร่างของหวูเฉินก็ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นโปร่งใสขึ้น

พวกหนวดทั้งหมดก็ทะลุผ่านร่างของเขาไป

เฟิงเทียนถึงกับอึ้งตกใจ วิชานี้เขาไม่เคยพบเห็นมาก่อน