เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2048

ณ หุบเขาอันสวยงามเงียบสงบ  ใบไม้สีแดงพร่างพราวเต็มท้องฟ้า

ต้นไม้ในป่าดงพงไพรแห่งนี้แตกต่างจากสถานที่อื่นเป็นพิเศษ  ทั้งๆ ที่เป็นต้นไม้เหมือนกัน  สถานที่อื่นต่างล้วนเป็นใบไม้สีเขียวชะอุ่มอันหนาแน่น  มีเพียงเฉพาะสถานที่แห่งนี้เท่านั้น  ภายในรัศมีร่วมสิบลี้ใบไม้ล้วนเป็นสีแดงทั้งสิ้น

สายลมไม่ขยับเขยื้อนเคลื่อนไหว  ใบไม้หยุดชะงักสงบนิ่ง  สถานที่แห่งนี้คล้ายดั่งเหมือนกับโลกหล้าภายในภาพวาดก็มิปาน

ณ สถานที่ของดินแดนสีเขียวตัดกับสีแดง  นอกเหนือจากใบไม้แดงแล้ว

เงาร่างคนสายหนึ่งยืนสงบนิ่งอย่างเนิ่นนาน  น้ำตาหลั่งรินจนนองใบหน้า  ถือพู่กันแดงด้ามหนึ่งอยู่ในมือ  ก็คือ หวงฝู่อู่ นักปราชญ์ปากกาวิเศษแห่งประเทศว่านจุนนั่นเอง

ก้อนหินหลายก้อนก่อขึ้นเป็นรูปร่างสุสานอยู่ตรงหน้าเขา  หวงฝู่อู่ได้วางสร้อยข้อมืออันหนึ่งเข้าไปภายในสุสาน

บนใบหน้าเนืองนองด้วยหยาดน้ำตา  หวงฝู่อู่ไร้บุคลิกภาพยามปกติไปโดยสิ้นเชิงแล้ว

ความเศร้าโศกเสียใจไม่มีสิ้นสุดปรากฏขึ้นภายในดวงตา  หยดน้ำตาร่วงหล่นลงสู่พื้นดิน

ยามหวงฝู่อู่หลับตาทั้งคู่ลง  ภายในห้วงคำนึงเขาก็สามารถหวนนึกถึงภาพที่ภรรยาของเขา  หลังจากถูกหนวดสัมผัสทิ่มแทงทะลุทะลวงแล้วเขมือบกลืนกินไป ณ บริเวณนอกตำหนักหมิงฉี่ของประเทศฉิงเทียน

ความทรงจำอันเจ็บปวดรวดร้าวเช่นนี้  ครอบครองตลอดทั้งร่างกายและจิตใจของเขาหมดสิ้นแล้ว

ทุกครั้งที่เขานึกขึ้นมาก็จะเป็นความเจ็บปวดร้าวรานใจเสียดแทงลึกถึงกระดูก

“สิ่งของทั้งหมดซึ่งเป็นของเธอนั้นฉันล้วนได้ใส่เข้าไปอยู่ภายในนั้นแล้ว  เธอเคยพูดว่า  ถ้าหากวันใดเธอโชคร้ายต้องเสียชีวิตอยู่ในต่างแดน  ก็ให้ฝังร่างเธอไว้อยู่ภายในท่ามกลางหมู่บรรดาต้นไม้  เป็นมิตรสหายกับสายลมโชยแผ่วละมุน  มีดวงจันทรากระจ่างสกาวแสงคอยอยู่เป็นเพื่อน  ไม่หวนกลับประเทศว่านจุนแล้ว”

หวงฝู่อู่พูดถึงตอนท้ายสุด  น้ำเสียงคำพูดสั่นเครือสะอื้นไห้อยู่บ้างเล็กน้อยแล้ว

ก่อนที่หวงฝู่อู่จะรุดมาประเทศฉิงเทียนนั้น  เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น  และก็ไม่เคยคิดมาก่อนเช่นกันว่า  เธอกลับต้องมาเสียชีวิตลงเบื้องหน้าตน

หวงฝู่อู่สูดหายใจเข้าลึกๆ คำหนึ่ง  พยายามฝืนอดกลั้นน้ำตาของตนไว้

และหลังจากนั้นเขาก็ใส่พู่กันของตัวเองเข้าไปด้วยแล้วเช่นกัน

“เธอได้จากไปแล้ว  ตลอดชั่วชีวิตนี้ฉันก็จะไม่วาดภาพให้ผู้ใดอีกต่อไปแล้ว  ขอภาวนาให้พู่กันด้ามนี้สามารถติดตามไปพร้อมกับเธอ!”

หวงฝู่อู่ฝังพู่กันของตนและสร้อยข้อมือไว้จนลึกอย่างยิ่ง

เขาไม่ได้ใช้พลังความแข็งแกร่งใดๆ ก้อนหินและดินทุกก้อนล้วนจัดการเสร็จสิ้นกับมือตนเอง

กระทำทุกอย่างเสร็จสิ้นแล้ว  หวงฝู่อู่เร่งเร้าพลังชี่บนฝ่ามือขึ้นมา  แล้วกวาดผ่านจากเหนือศีรษะของตนไป

บริเวณที่ฝ่ามือผ่านไปนั้น  พลังชี่ที่คมกริบราวกับใบมีดก็ตัดเส้นผมของเขาขาดไป เพียงครู่เดียวเท่านั้น  เหนือศีรษะของหวงฝู่อู่ก็โล่งเตียนกระจ่างวาววับเหมือนดั่งกระจกเงา

“คนอย่างฉันผู้นี้ไม่ชื่นชอบการสัประยุทธ์ต่อสู้  ไตรบุปผาคลุมกระหม่อมของฉันโดยกำเนิด  พลังชี่พุ่งทะลุทะลวงออกตรงหนังศีรษะฉัน  เส้นผมของฉันก็คือพลังความแข็งแกร่งของฉัน  ถ้าหากมีคนคว้าจับเส้นผมของฉันเอาไว้  ก็จะทำให้ฉันสูญเสียพลังความแข็งแกร่งมากมายอย่างยิ่งเลยทีเดียว  ทำให้ฉันรู้สึกเจ็บปวดอย่างยิ่ง  เธอพูดมาโดยตลอดว่านี่คือจุดอ่อนของฉัน  ไม่อาจให้ผู้ใดล่วงรู้จุดอ่อนอย่างเด็ดขาด  แต่ซึ่งความจริงแล้วเธอไม่ทราบหรอกว่า  จุดอ่อนของฉันนั้นแต่ไหนแต่ไรมาล้วนหาใช่เส้นผมไม่  แต่เป็นเธอ!”

หลังจากหวงฝู่อู่ตัดเส้นผมของตัวเองจนหมดเกลี้ยงแล้ว  ตลอดทั้งตัวก็ถูกปกคลุมด้วยประกายแสงสลัวแล้วชั้นหนึ่ง

เขาหาได้ปลดปล่อยพลังใดๆ ไม่  แสงสว่างนี้ก็คือแสงที่ควบแน่นขึ้นเองโดยสิ้นเชิง  จากพลังระหว่างฟ้าดินที่อยู่บริเวณโดยรอบนอกร่างกายเขา

“ฉันยินยอมสัประยุทธ์ต่อสู้จวบจนชีวิตดับสูญเพื่อเธอ  เริ่มตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป  ฉันจะสังหารผู้ฝึกวิชาชั่วร้ายในใต้หล้าให้หมดสิ้น!”

หวงฝู่อู่กำเส้นผมของตัวเองไว้พูดคำรามขึ้นเสียงต่ำ

น้ำเสียงของเขาแข็งแกร่งเปี่ยมพลัง  แม้แต่ต้นไม้ในป่าดงพงไพรบริเวณโดยรอบก็ยังส่งเสียงสั่นสะเทือนขึ้นมา

พูดสิ่งเหล่านี้ทั้งหมดจบสิ้นลง  หวงฝู่อู่วางเส้นผมของตัวเองไว้ตรงหน้าหลุมฝังศพ  สาวเท้าก้าวยาวๆ เตรียมตัวจากไป

แต่ช่วงเวลาขณะที่เขาหันร่างกลับมานั่นเอง  เงาร่างสายหนึ่งก็ใกล้เข้ามาอย่างช้าๆ ก้าวเดินผ่านข้างหน้าเขาไปโดยตรง

ฝีเท้าไม่รวดเร็วนัก  แต่ชั่วพริบตาเดียวก็เข้าไปอยู่ในใจกลางผืนป่าใบไม้แดงทางด้านหลังแล้ว

หวงฝู่อู่เหลียวหน้าหันกลับไปมองดูคราหนึ่ง  แล้วเขาก็หาได้พูดอะไรมากเช่นกัน

เนื่องเพราะคนที่มานั้นเขาก็รู้จักเช่นกัน  นี่ไม่ใช่ภรรยาของลู่ฝานหรอกหรือ  หลิงเหยานั่นเอง

ตลอดหลายวันมานี้  หวงฝู่อู่จะมากจะน้อยก็เคยพบหน้ากันหลายครั้งแล้ว

หวงฝู่อู่มุ่งหน้าเดินรุดไปข้างหน้าต่อไป  แต่ยามนี้เอง  พลังน่าสะพรึงกลัวระลอกหนึ่งกลับกระเพื่อมขึ้นจากในใจกลางผืนป่าใบไม้แดง  หวงฝู่อู่สะท้านตกใจจนใบหน้าก็ยังบิดเบี้ยวอยู่บ้างเล็กน้อย

ต้นไม้บริเวณโดยรอบเกิดเสียงดังครืดคราดขึ้นมาคราหนึ่ง  พื้นดินใต้เท้าก็ยังแตกกระจายกลายเป็นเสี่ยงแล้วแถบหนึ่ง

หลังจากนั้นตามด้วยกลิ่นอายอสูรปีศาจระลอกหนึ่ง  ก็กระเพื่อมขึ้นจากในใจกลางผืนป่าใบไม้แดง

รังสีสังหารของหวงฝู่อู่พลุ่งพล่านปั่นป่วนทันที  ทันทีที่ได้เห็นพลังกลิ่นอายปีศาจ  เขาก็รู้สึกว่าตนไม่สามารถที่จะควบคุมอารมณ์ต้องการสังหารคนไว้ได้

“ผู้ฝึกชั่วร้าย!”

หวงฝู่อู่ติดตามเข้าไปภายในผืนป่าใบไม้แดงแล้วทันที