เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2052

“ลู่ฝาน!  ลู่ฝาน!”

หูได้ยินเสียงเสียงอุทานตระหนกตกใจของผู้คนดังแว่วมา  ลู่ฝานล้มลงไปอยู่บนพื้น  เขาจ้องมองศิษย์พี่หานเฟิง  จ้องมองศิษย์พี่ใหญ่  และมองเห็นสิบสามกับหนานกงสิงที่กำลังวิ่งตะบึงมาจากที่ไม่ไกลนัก  ตลอดจนเจ้าสำนักหลีซีพร้อมสีหน้าที่ตระหนกตกตะลึง

ยามนี้โลกหล้าคล้ายดั่งล้วนเปลี่ยนเป็นเชื่องช้าลงแล้ว  ลู่ฝานรู้สึกว่าตนเองสามารถมองเห็นอารมณ์การแสดงออกของทุกคนได้อย่างชัดเจน

ณ กลางนภากาศ  สีหน้าประหลาดใจของเทพเงินแปดทิศกลายเป็นเย้ยหยันด้วยรู้สึกน่าขบขัน  มุมปากอริยบุคคลแห่งจักรวาลเชิดสูงขึ้นเป็นรอยยิ้ม

สีหน้าตื่นตระหนกระคนความโกรธเคืองของศิษย์พี่น้องทุกคน  ยังมีของคนอื่นๆ ที่เหลือ  บางคนรู้สึกประหลาดใจ  หรือไม่ก็พากันส่ายหน้า  มีบ้างบางคนที่สีหน้าท่าทางเฉยชา

เสียงที่หูได้ยินห่างไกลออกไป  ยามนี้ตลอดทั้งโลกหล้าคล้ายดั่งเงียบสงบลงมาแล้ว

ลู่ฝานไม่เข้าใจทำไมหลิงเหยาต้องแทงหนึ่งกระบี่นี้ใส่เขา  เขายิ่งคิดไม่ถึงว่าจะมีวันหนึ่งที่ตนถูกหลิงเหยาแทงทะลุหนึ่งกระบี่เช่นนี้

ความเจ็บปวดภายบนร่างกาย  เทียบกับความเจ็บปวดภายในจิตใจแล้วช่างห่างไกลยิ่งนักจนสุดกู่

ลู่ฝานไม่เคยรู้สึกเจ็บปวดจนไม่สามารถหายใจเช่นนี้มาก่อน  เขารู้สึกว่าตนเองสามารถพังทลายลงได้ทุกเมื่อ

ตอนนั้นยามที่เขาถูกจางเยว่หานสลัดทิ้งนั้น  เขาก็ไม่เคยเจ็บปวดมากขนาดนี้เช่นกัน

เวลานั้นสิ่งที่มากยิ่งกว่า  ยังคงเป็นความโกรธเคือง

แต่ว่าครั้งนี้  หางตาของลู่ฝานมีหยาดน้ำตาร่วงหล่นแล้ว

ทำไมจึงเป็นเช่นนี้!

ลู่ฝานถามตัวเองอยู่ในใจ  สีหน้าอันเย็นชาของหลิงเหยานั้น  คล้ายดั่งสลักจารึกฝังแน่นอย่างลึกซึ้งอยู่ภายในห้วงคำนึงของเขาแล้ว

แม้ว่าลู่ฝานก็ทราบเช่นกันว่า  หลิงเหยาอาจจะถูกคนยึดครองร่างไปแล้ว  แต่เรื่องเช่นนี้เขายังคงไม่สามารถที่จะยอมรับได้อยู่ดี

นี่หาใช่ภาพหลอนเงามายาไม่  และไม่ใช่เรื่องเลื่อนลอยแปลกปลอม

นี่คือโลกแห่งความจริง  โลหิตที่หลั่งไหลออกบนร่างกาย  น้ำตาที่พรั่งพรูอยู่ภายในจิตใจ

โลกหล้าเบื้องหน้าสายตาเริ่มกลายเป็นพร่ามัว  ลู่ฝานรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าพลังชีวิตภายในร่างกายของตนก็ยังเริ่มหลั่งไหลออกไป

เวลาเดียวกันนี้  ภายในร่างกายของเขา  ใบหน้าอันดุร้ายของอริยบุคคลวุ่นวายผู้นั้น  ก็โผล่ออกมาอีกแล้ว

“ลู่ฝาน  ฮ่าๆ  ถูกหญิงสาวสุดที่รักของตัวเองแทงใส่หนึ่งกระบี่แล้ว  รู้สึกว่ากำลังจะพังทลายลงแล้วใช่หรือไม่!  จงปล่อยวางลงเสียเถอะ  ให้ฉันมาควบคุมกายเนื้อของนาย ความเจ็บปวดทั้งหมดที่นายได้รับในวันนี้  ฉันจะให้นายชดใช้คืนนับเป็นสิบเท่าร้อยเท่าอย่างแน่นอน  ขอเพียงนายมอบกายเนื้อของนายให้ฉัน!”

ใบหน้าของอริยบุคคลวุ่นวายค่อยๆ เข้าใกล้จิตวิญญาณของลู่ฝานทีละเล็กทีละน้อย

ลู่ฝานก็รู้สึกเช่นกันว่าสติสัมปชัญญะของตนค่อยๆ คลุมเครือจ่มดิ่งลง

“ฉันช่างเจ็บปวดนัก!”

ลู่ฝานตะโกนเสียงเบาภายในใจคำหนึ่ง  ความมืดทะลักเข้าดุจดั่งกระแสน้ำหลาก

ไม่มีผู้ใดสามารถได้ยินเสียงร้องตะโกนของเขา  ที่ทุกคนสามารถเห็นได้คือเพียงร่างกายชุ่มโชกด้วยโลหิตของลู่ฝาน  กับกระบี่หนักไร้คมในมือที่คลายออกแล้ว

“นี่คือจุดจบของผู้ศรัทธาเชื่อมั่นต่อเทวทูตแห่งเทพ  คนปัญญาอ่อนที่โง่เขลา  จะต้องจ่ายค่าตอบแทนออกด้วยชีวิต  แล้วจึงจะสามารถเข้าใจเหตุผลข้อนี้!”

เทพเงินแปดทิศชี้ไปที่ลู่ฝานพูดขึ้นอย่างดูแคลน

ศิษย์พี่ใหญ่และคนอื่นๆ รีบถ่ายทอดพลังเข้าไปในร่างของลู่ฝาน

หนานกงสิงก็กรีดข้อมือของตนออกอีก  ป้อนหยดโลหิตเข้าไปภายในปากของลู่ฝาน