เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2055

ท่ามกลางความคลุมเครือมึนงง  สติสัมปชัญญะลู่ฝานมองดูอริยบุคคลวุ่นวายกำลังพยายามกลืนกินร่างกายของเขา

ถ้าหากเปลี่ยนเป็นยามปกติ  ลู่ฝานจะต้องต่อสู้แลกชีวิตกับเธออย่างสุดฤทธิ์แน่นอน  อย่างเลวร้ายที่สุดก็ดับสูญไปด้วยกัน

ทว่าในยามนี้  ลู่ฝานกลับเพียงแค่เฝ้ามองดูอย่างเงียบๆ อยู่ด้านข้าง  หาได้ทำสิ่งใดๆ แต่อย่างไรไม่

เขาคล้ายดั่งละทิ้งยกเลิกการต่อต้านแล้ว  เฝ้ามองดูอริยบุคคลวุ่นวายอาละวาดยุ่งเหยิงภายในร่างกายเขา

“หลิงเหยา!”

ลู่ฝานรำพึงชื่อของหลิงเหยาขึ้นเบาๆ ภายในใจ

จิตวิญญาณที่ทระนงองอาจภายในใจสูญสลายแล้ว  โลหิตอันร้อนระอุกระตือรือร้นมอดมลายหมดสิ้น

สำหรับเขาที่เป็นคนลักษณะเช่นนี้แล้ว  กายเนื้อได้รับการกระทบกระเทือนมากมายเพียงใด  บาดเจ็บสาหัสมากมายแค่ไหน  ต่างล้วนหาใช่ปัญหาใหญ่หลวงแต่อย่างไรไม่

แต่ยามใดจิตแห่งมรรคาดวงหนึ่ง  สูญสิ้นกำลังขวัญความกล้าที่จะรุดหน้าต่อไปแล้วละก็  เช่นนั้นคนผู้นี้ก็ถือได้ว่าหมดสภาพโดยสิ้นเชิงแล้ว

ยามนี้จิตแห่งมรรคาดวงหนึ่งของลู่ฝานเริ่มพังทลายลงอยู่บ้างแล้ว

ถ้าหากพูดว่าการฝึกฝนบ่มเพาะของคนผู้หนึ่ง  ก็ต้องผ่านภัยพิบัติหายนะเช่นกัน  เช่นนั้นแล้วนี่ก็คือหนึ่งในจำนวนภัยพิบัติหายนะใหญ่หลวงที่สุด  บนเส้นทางการฝึกฝนบ่มเพาะของเขานั่นเอง

ถูกบุคคลอันเป็นที่รักของตนแทงทะลุหนึ่งกระบี่  ประสบการณ์เช่นนี้ไม่ใช่ทุกคนต่างล้วนมีได้  ภัยพิบัติหายนะชนิดนี้  ก็ไม่ใช่ว่าทุกคนล้วนสามารถผ่านพ้นได้เช่นกัน

ประจวบกับลู่ฝานกำลังผ่านประสบการณ์ยากลำบากแสนสาหัสที่สุดนี้พอดี

ภาพเหตุการณ์ฉากแล้วฉากเล่าแวบผ่านอยู่ภายในห้วงคำนึงของเขา

การพบหน้ากันครั้งแรกของเขากับหลิงเหยา  การจุมพิตอย่างใกล้ชิดสนิทสนมครั้งแรก  การเผชิญกับเภทภัยอันตรายครั้งแรก

เหล่านั้นคือความทรงจำสลักจารึกลึกซึ้งที่สุดภายในห้วงคำนึงของเขา  ยามนี้ต่างล้วนทะลักหลั่งไหลออกมาแล้ว

ลู่ฝานนึกขึ้นมาได้แล้ว  ภาพที่หลิงเหยาถึงตายก็ไม่ยอมแยกจากเขาตอนอยู่ในประเทศตันเซิ่ง

ได้ยินขึ้นมาได้แล้ว  ฉากที่หลิงเหยาอยู่ในเมืองหลวง  ต้องการติดตามเขาออกจากประเทศอู่อานให้ได้

ริมใบหูของเขา  ได้ยินคำพูดในตอนนั้นของหลิงเหยาแล้ว

ได้ยินเสียงขลุ่ยจากความรักอันลึกซึ้งตรึงใจของของหลิงเหยาแล้ว

“ไม่  ถ้าหากเป็นหลิงเหยาจริงๆ แล้วละก็  เธอจะไม่ทำกับฉันเช่นนี้อย่างเด็ดขาด!”

ลู่ฝานนึกถึงสีหน้าอันเย็นชาของหลิงเหยาขึ้นมาได้อีก  ตอนที่เธอแทงเขาทะลุในหนึ่งกระบี่  ถึงแม้ว่าจะเป็นใบหน้าคนเดียวกัน  แต่ว่าคือสองคนที่แตกต่างกันอย่างเด็ดขาดโดยสิ้นเชิง

สติสัมปชัญญะของลู่ฝานฟื้นฟูกลับคืนมาทีละน้อย

อริยบุคคลวุ่นวายซึ่งกำลังพยายามเต็มที่ต้องการกลืนกินลู่ฝานนั้น  พลันรู้สึกว่าลู่ฝานกำลังค่อยๆ ฟื้นฟูขึ้นมาแล้ว

“ช่างน่าชังนัก!”

อริยบุคคลวุ่นวายลอบสบถด่าคำหนึ่ง  ยังคงซ่อนเร้นอยู่ภายในแขนขาและกระดูกของลู่ฝานอีกครั้ง

พลังแข็งแกร่งระลอกแล้วระลอกเล่าปกป้องร่างกายลู่ฝานเอาไว้  อริยบุคคลวุ่นวายก็ไม่มีวิธีการอันประเสริฐนักเช่นกัน

เธอยังคงจำเป็นต้องใช้วิธีการของวิญญาณคับแค้น  ค่อยๆ กลืนกินลู่ฝานทีละเล็กทีละน้อย

ต้องการกลืนกินหมดสิ้นในคำเดียว  ช่างยากลำบากเกินไปแล้วจริงๆ  โดยพื้นฐานแล้วไม่สามารถทำสำเร็จโดยสมบูรณ์

จิตวิญญาณเปล่งประกายเรืองรองขึ้นอีกครั้ง  สติสัมปชัญญะของลู่ฝานเริ่มฟื้นฟูกลับคืน