เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2056

วางเสื้อผ้าลง เจ้าสำนักหลีซีตบไหล่ลู่ฝานแล้วพูดว่า “ไอ้หนุ่ม บางเรื่องต้องมีประสบการณ์ ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ ฉันให้เวลานายอีกคืน พรุ่งนี้ฉันหวังว่าจะได้เห็นลู่ฝานคนที่แข็งแกร่งเด็ดเดี่ยวคนนั้นนะ จำไว้ว่าแค่คืนเดียวเท่านั้น!”

พูดจบ เจ้าสำนักหลีซีนั่งรถเข็นไม้ออกไป

ลู่ฝานอยากจะพูดอะไร แต่เจ้าสำนักหลีซียกมือขึ้นบอกให้ลู่ฝานไม่ต้องพูดอะไรมาก ทุกอย่างแสดงออกชัดเจนอยู่แล้ว ไม่ต้องพูดให้มากความอีก

ลู่ฝานถอนหายใจยาว ไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกัน

บางทีเจ้าสำนักหลีซีอาจพูดถูกก็ได้

สิ่งที่เขาทำได้ตอนนี้คือพยายามมีชีวิตอยู่ต่อไป

เรื่องที่เกิดขึ้นเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้แล้ว เรื่องในอนาคตก็คาดเดาไม่ได้ สิ่งที่มนุษย์สามารถทำได้คืออยู่กับปัจจุบัน

ลู่ฝานสัมผัสสภาพร่างกายตัวเองครู่หนึ่ง คิดไม่ถึงว่าจะดีกว่าที่เขาคาดการณ์ไว้เยอะ

แม้ปราณชี่ไม่ได้เต็มเปี่ยม แต่บาดแผลบนร่างกายสมานกันหมดแล้ว

คิดว่านี่คงไม่ใช่แค่ผลของความสามารถในการฟื้นฟูที่แข็งแกร่งของเขาเพียงอย่างเดียว

ต้องมียอดฝีมือมาช่วยรักษาอาการบาดเจ็บให้เขาแน่นอน ไม่งั้นบาดแผลที่เกิดจากการโจมตีของสามอริยบุคคลรวมถึงผู้แข็งแกร่งมากมายร่วมมือกัน จะสมานกันเร็วขนาดนี้ได้ยังไง

เห็นได้ชัดว่าเจ้าสำนักหลีซีไม่มีทางทำได้ คนที่เป็นไปได้มากที่สุดคือประมุขประเทศตันเซิ่ง

จนถึงตอนนี้ลู่ฝานก็ยังไม่เข้าใจ ทำไมจู่ๆ ประมุขประเทศตันเซิ่งถึงกลายเป็น “คนดี” ขนาดนี้ อีกอย่างเมื่อกี้ได้ยินเจ้าสำนักหลีซีพูดว่า ประมุขประเทศตันเซิ่งแตกหักกับเทพเงินแปดทิศกับอริยบุคคลแห่งจักรวาลเพราะเขา

เรื่องนี้ถ้าประมุขประเทศตันเซิ่งไม่บอกเขา ลู่ฝานไม่อยากเชื่อจริงๆ

ลู่ฝานไม่ค่อยเข้าใจเหตุผลที่ทำแบบนี้เท่าไร

ถ้ามีเวลาเขาต้องไปถามสักหน่อยแล้ว

ปราณชี่ในตัวเริ่มเคลื่อนไหวช้าๆ ลู่ฝานเริ่มปรับสภาพร่างกายตัวเอง

แม้ไม่มีอาการบาดเจ็บแล้ว แต่ลู่ฝานสัมผัสได้ว่าวิญญาณพยาบาทในตัวยังแข็งแกร่งเรื่อยๆ

ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ไม่ช้าก็เร็วเขาคงโดนอริยบุคคลวุ่นวายกลืนกิน

ต้องรีบกำจัดสถานการณ์แบบนี้ให้เร็วที่สุด

ลู่ฝานค่อยๆ ลงจากเตียง กำลังจะใส่รองเท้า

ขณะนั้นจู่ๆ ประตูเปิดออก

เห็นผู้หญิงสวมชุดขาว มัดผมหางม้า หอบขวดเป็นกองเดินเข้ามา

เมื่อเห็นลู่ฝานฟื้นแล้ว ผู้หญิงยิ้มสดใสแล้วพูดว่า “ลู่ฝาน นายฟื้นแล้วจริงๆ”

ลู่ฝานรู้สึกคุ้นคนนี้มาก

ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า “ฮ่วนเย่ว์ เธอมาทำไมเหรอ”

ฮ่วนเย่ว์ยิ้มแล้วพูดว่า “มารักษาให้นายไง ดูสิ นี่เป็นของดีที่ฉันไปหามา ขวดนี้รักษาอาการบาดเจ็บ ขวดนี้ขับไล่สิ่งชั่วร้าย ขวดนี้รวมชี่ ขวดนี้จัดการอาการบาดเจ็บภายในได้อย่างรวดเร็ว แต่ปกติใช้กับสัตว์อสูร”

ฮ่วนเย่ว์เอาของกองใหญ่วางไว้ข้างเตียงลู่ฝาน

จากนั้นหยิบขึ้นมาขวดหนึ่งแล้วเริ่มทาบนหน้าลู่ฝาน

ลู่ฝานพูดด้วยความตกใจ “ทำอะไร”

ฮ่วนเย่ว์จับหัวลู่ฝานแล้วพูดว่า “อย่าขยับสิ นี่เป็นเลือดสารจำเป็นของมังกรคะนองน้ำเชียวนะ เอามาจากหัวของมันตอนที่จะกลายเป็นมังกร เป็นเลือดสารจำเป็นที่แข็งแกร่งและมีสรรพสิ่งที่เป็นหยางถึงขีดสุด มังกรคะนองน้ำตัวตั้งใหญ่ แต่เอาเลือดสารจำเป็นมาได้แค่ขวดเดียวเอง ประกอบกับเลือดของมังกรยักษ์อีก 10 กว่าชนิด ถึงจะกลั่นของดีแบบนี้ออกมาได้หนึ่งขมวด ฉันทาบนหัวนาย เพื่อไม่ให้วิญญาณพยาบาทพวกนั้นทำลายสมองอันฉลาดปราดเปรื่องของนาย”

ลู่ฝานนั่งนิ่ง ปล่อยให้ฮ่วนเย่ว์ส่ายหัวเขาไปมา

ใกล้ขนาดนี้ ลู่ฝานเห็นทุกอย่างบนหน้าฮ่วนเย่ว์อย่างชัดเจน

จู่ๆ ลู่ฝานขมวดคิ้วพูดว่า “บนหน้าเธอมีคราบน้ำตา เธอร้องไห้มาเหรอ”

มือฮ่วนเย่ว์ชะงักไป เลือดสารจำเป็นเกือบหกใส่ตาลู่ฝาน

จากนั้นฮ่วนเย่ว์ทำเป็นโมโห “ใครร้องไห้ นี่คราบน้ำต่างหาก ไม่ต้องพูด ระวังฉันจะหักคอนาย”

ฮ่วนเย่ว์จำได้ว่านี่คือกระเป๋าของหลิงเหยา

เมื่อเปิดกระเป๋าดู ด้านในเป็นข้าวของของหลิงเหยาทั้งหมด

เธอไม่ได้แตะต้องสักชิ้น แค่ดูเท่านั้น เธอไม่รู้ว่าให้สิ่งนี้กับลู่ฝานตอนนี้จะดีหรือเปล่า

เพราะในความคิดเธอ ลู่ฝานเหนื่อยล้าทั้งใจและกาย สลบไม่ยอมฟื้นแบบนี้ ส่วนใหญ่เป็นเพราะหลิงเหยา

ถ้าของสิ่งนี้ทำให้ลู่ฝานที่เพิ่งฟื้นสะเทือนใจ เท่ากับว่าได้ไม่คุ้มเสีย

ฮ่วนเย่ว์ลังเลมาก แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง

“หลิงเหยา ฉันไม่รู้ทำไมเธอถึงกลายเป็นแบบนี้ แต่ถ้าลู่ฝานตายเพราะเธอจริงๆ ฉันไม่จบไม่สิ้นกับเธอแน่นอน”

ฮ่วนเย่ว์บีบกระเป๋าแล้วพูดเสียงเบา

จู่ๆ เสียงเจ้าสำนักหลีซีดังขึ้นนอกประตู

“ลู่ฝาน ฉันยังมีอีกเรื่องต้องพูดกับนาย”

เจ้าสำนักหลีซีผลักประตูเข้ามา เขาอึ้งไปทันที

ฮ่วนเย่ว์ก็ตกใจ รีบลุกขึ้นพูดว่า “เจ้าสำนัก”

เจ้าสำนักหลีซีเงียบอยู่นาน จู่ๆ เขาหัวเราะแล้วพูดว่า “ลู่ฝานออกไปแล้วเหรอ”

ฮ่วนเย่ว์พูดว่า “เขาออกไปทำธุระแล้ว”

เจ้าสำนักหลีซีพยักหน้า “ดี ดีมาก รู้จักทำงานแสดงว่ามีสติแล้ว ฮ่วนเย่ว์ ทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่”

ฮ่วนเย่ว์อึกอักอยู่นาน ในที่สุดก็พูดว่า “ฉันเอาของมาให้เขา ฉัน......”

เจ้าสำนักหลีซียกมือขึ้นแล้วพูดว่า “ไม่ต้องอธิบายแล้ว ฉันเข้าใจ ดีมาก ดีมาก!”

เจ้าสำนักหลีซีเดินออกไปด้วยรอยยิ้ม จากนั้นปิดประตูลงเบาๆ