เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2057

อาทิตย์ตกดิน ฟ้ามืดลงเรื่อยๆ

ลู่ฝานเดินอยู่ในหมู่บ้านปีศาจสาว ไม่นานก็เห็นพวกศิษย์พี่หานเฟิงที่กำลังกินปิ้งย่างและพูดคุยกับพวกฟู่สืออู่อยู่ด้านนอก

พวกเขาท่าทางสบายๆ มือหนึ่งจับพวกฟู่สืออู่แล้วพูดคุย ส่วนอีกมือกัดเนื้อย่างอย่างมีความสุข

เมื่อเห็นลู่ฝานออกมา ศิษย์พี่หานเฟิงรีบยกเนื้อย่างในมือแล้วพูดว่า “ศิษย์น้องลู่ฝาน ฮ่าๆ มาชิมนี่สิ ฝีมือการทำอาหารของเจ้าดำพัฒนาขึ้นอีกแล้ว!”

ศิษย์พี่หานเฟิงเพิ่งพูดจบ เจ้าดำที่กำลังย่างเนื้อกระโจนเข้ามาในอกลู่ฝานทันที

ในเวลาเดียวกัน สิบสามก็มายืนด้านหลังลู่ฝาน พูดเสียงเบาด้วยแววตาเป็นประกาย “เจ้านาย!”

ลู่ฝานอุ้มเจ้าดำแล้วพยักหน้าให้สิบสาม มองพวกศิษย์พี่หานเฟิงแล้วแค่นยิ้มออกมา “พวกพี่กินกันเถอะ ฉันมีธุระมาหาหนานกงสิง!”

ศิษย์พี่ใหญ่กับศิษย์พี่ฉู่เทียนเดินเข้ามา มองลู่ฝานตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อน จากนั้นศิษย์พี่ใหญ่ถามอย่างเป็นห่วง “ลู่ฝาน ตอนนี้นายหายแล้วเหรอ เห็นได้ชัดว่าหลิงเหยา......”

ลู่ฝานยกมือบอกให้ศิษย์พี่ใหญ่ไม่ต้องพูดอะไรมาก

ลู่ฝานค่อยๆ พูดว่า “เรื่องพวกนี้ฉันจัดการเอง พวกพี่ไม่ต้องกังวล”

ศิษย์พี่ฉู่เทียนพยักหน้าพูดว่า “ศิษย์น้องลู่ฝาน พวกเราเชื่อนาย จำไว้ว่าบนโลกนี้ยังมีคนเป็นห่วงนายอีกเยอะ”

ศิษย์พี่ใหญ่พูดว่า “อีกทั้งตอนนี้ทุกคนคาดหวังกับนาย นายล้มไม่ได้นะ”

ลู่ฝานพยักหน้าเข้าใจ กอดศิษย์พี่ใหญ่กับศิษย์พี่ฉู่เทียนไปหนึ่งที

ศิษย์พี่ทั้งสองตบไหล่ลู่ฝาน แสดงให้เห็นถึงมิตรภาพของศิษย์พี่กับศิษย์น้อง

ศิษย์พี่หานเฟิงกับศิษย์พี่ฉู่สิงก็ชูเนื้อย่างแล้ววิ่งเข้ามา

“ศิษย์น้องลู่ฝาน มาให้เรากอดสักที เอ๊ะ ศิษย์น้องลู่ฝาน ทำไมหน้านายอ้วนขึ้น”

ลู่ฝานดันหน้าศิษย์พี่หานเฟิงกับศิษย์พี่ฉู่สิงแล้วพูดว่า “ฉันมีธุระ ขอตัวก่อน”

พูดจบ ลู่ฝานพาเจ้าดำกับสิบสามออกไปอย่างรวดเร็ว

ศิษย์พี่หานเฟิงนวดหน้าตัวเองแล้วพูดว่า “ดูเหมือนศิษย์น้องลู่ฝานฟื้นฟูได้พอประมาณแล้ว แรงเยอะจริงๆ”

ศิษย์พี่ฉู่สิงพูดว่า “พอเถอะ ถึงพละกำลังของศิษย์น้องลู่ฝานไม่ได้ฟื้นฟูเต็มร้อย แค่มือเดียวก็ทำให้นายเละได้แล้ว ฉันบอกแล้วว่าไม่ต้องเป็นห่วงศิษย์น้องลู่ฝานมากเกินไป เขาไม่ใช่คนปลงไม่ตกสักหน่อย”

หลินหย่าที่นั่งอยู่ข้างๆ พูดว่า “ลู่ฝานเข้มแข็งมาก ถ้าฉันเจอเรื่องแบบนี้คงสติแตกไปนานแล้ว”

หานหยวนหนิงยิ้มแล้วพูดว่า “แบบนี้สิถึงจะเป็นลู่ฝาน”

......

เสียงลมดังขึ้นข้างหู ลู่ฝานกลายเป็นลำแสงมาถึงบ้านที่หนานกงสิงพักอยู่

เมื่อเข้ามา ลู่ฝานเห็นหนานกงสิงกำลังกรอกยาให้ตัวเองอย่างเอาเป็นเอาตัว

“ฮ่าๆ สหายลู่ฝานฟื้นแล้วเหรอ เป็นไงบ้าง มีอาการแทรกซ้อนหรือเปล่า”

หนานกงสิงกลืนยาเหมือนกินลูกอม

ลู่ฝานพูดว่า “ไม่เป็นไรมาก สหายหนานกง ฉันต้องรีบจัดการอาการในร่างกาย ไปกันเถอะ เรารีบไปทำเรื่องที่ควรทำ นายควรเอากระจกกำจัดมารทรงพลังเที่ยงธรรมกลับมาตั้งนานแล้ว”

หนานกงสิงตบเข่าฉาด “ฉันรอนายพูดประโยคนี้มานานแล้ว แต่ตอนนี้นายไหวหรือเปล่า ร่างกายหายดีหรือยัง ผู้ฝึกชั่วร้ายของดินแดนเทพปีศาจมียอดฝีมือนะ ถ้าไปถึงแล้วสู้ไม่ได้จะขายหน้าเอานะ”

ลู่ฝานพูดว่า “ยังไม่หายดี แต่พอสมควรแล้ว ไม่เห็นเป็นไรเลย แค่หาผู้ช่วยมาอีกสัก 2-3 คน ร่างกายนายต่างหากเป็นยังไงบ้าง ทำไมต้องกินยาเป็นกองเลย”

หนานกงสิงพูดว่า “เสียเลือดมากเกินไป ช่วยไม่ได้ บำรุงได้ก็บำรุงหน่อย ฉันไม่เป็นไรนะ ไปตอนนี้เลยดีกว่า นายจะให้ยอดฝีมือคนไหนไปกับเราเหรอ ประมุขประเทศตันเซิ่งหรือท่านเทพอักษร หรือว่าพวกยอดฝีมือของหอฝึกสัตว์”

ลู่ฝานส่ายหน้า “สำนักที่ 33 ธรรมดาๆ ผู้ฝึกชั่วร้ายที่เหลืออยู่เล็กน้อย ต้องให้ขุนพลังสุดเหนือฟ้าช่วยเหรอ เราจัดการเองก็ได้ ไปกันเถอะ เราไปหาผู้ช่วยกันดีกว่า”

หนานกงสิงเดินขมวดคิ้วตามลู่ฝานออกจากห้อง

หลังผ่านไปครู่หนึ่ง ลู่ฝานมาหาหวงฝู่อู่ที่กำลังมองท้องฟ้าอยู่บนหลังคา