เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2058

สำนักที่ 33 ที่ดินแดนเทพปีศาจ

ยังคงเป็นสิ่งก่อสร้างสีดำเหมือนเดิม ผู้ฝึกชั่วร้ายเดินอยู่ในนั้นประปราย

ชุดคลุมดำทั้งตัว เหมือนผู้ฝึกชั่วร้ายรูปร่างแตกต่างกันกำลังเดินเล่นพักผ่อนหย่อนใจ

สำหรับผู้ฝึกชั่วร้ายที่ไม่ได้ตามเจ้าสำนักไปร่วมแผนการใหญ่ของสำนัก ช่วงเวลานี้เป็นช่วงเวลาแห่งอิสระและไม่ต้องทำอะไร

เจ้าสำนักไปแล้ว พวกเทวทูตก็ไปกันเกือบครึ่ง

พวกที่เหลือถ้าไม่ตัวใหญ่เกินจนเดินเหินไม่สะดวก อยากไปก็ไปไม่ได้ ก็เป็นพวกที่วิทยายุทธไม่เพียงพอ มีข้อเสียที่ผู้ฝึกชั่วร้ายคนอื่นทนไม่ไหว

อย่างเช่นผู้ฝึกชั่วร้ายที่ชอบกินคน ไม่ได้กินแค่คนธรรมดา ยังกินผู้ฝึกชั่วร้ายคนอื่นด้วย คนแบบนี้พาไปด้วยไม่ได้หรอก จะสร้างปัญหาได้ง่ายๆ

แล้วก็พวกหัวแข็งดื้อรั้น มีแต่ความคิดชั่วร้าย ไม่เชื่อฟัง

คนพวกนี้เข้าร่วมแผนการใหญ่ของสำนักไม่ได้ คนที่แต่ละสำนักพาออกไป อันดับแรกคือต้องเชื่อฟัง

แม้ไม่ได้อุทิศตนเหมือนผู้ฝึกชั่วร้ายบ้าบอของสำนักปีศาจสังหาร แต่อย่างน้อยต้องฟังคำพูดของเจ้าสำนัก

เมื่อออกคำสั่ง ทำภารกิจให้สำเร็จคือสิ่งแรกที่ต้องทำ

ผู้ฝึกชั่วร้ายที่แม้แต่เรื่องนี้ยังทำไม่ได้ พาออกไปก็มีแต่หายนะ แม้วิทยายุทธแข็งแกร่งก็ไม่ได้

พวกผู้ฝึกชั่วร้ายที่เหลือเป็นพวกสุดท้ายคือรูปร่างหน้าตาอัปลักษณ์ เป็นสิ่งที่น่าสะอิดสะเอียนจนเกินไป

เจ้าสำนักที่รักหน้าตาเหมือนธิดาเทพแห่งไฟ จะพาคนน่าอายพวกนี้ออกไปให้สำนักอื่นหัวเราะเยาะได้ยังไง

ทิ้งไว้เฝ้าสำนักดีกว่าอีก!

ตอนนี้ในดินแดนเทพปีศาจ ส่วนใหญ่มีแค่ผู้ฝึกชั่วร้ายจำพวกนี้แหละ

ลู่ฝานผ่านทะเลโลหิตมาบนท้องฟ้าดินแดนเทพปีศาจ เมื่อมองดูส่วนใหญ่เป็นพวกผิดปกติ

ไม่มีคำว่าอัปลักษณ์ที่สุด มีเพียงคำว่าอัปลักษณ์ยิ่งกว่า

มิน่าล่ะมนุษย์ล้วนเกลียดชังผู้ฝึกชั่วร้าย บางครั้งพวกผู้ฝึกชั่วร้ายไม่ได้ทำอะไรเลย แค่รูปร่างหน้าตาก็ทำให้คนรู้สึกแย่แล้ว

คนใช้ชีวิตบนโลก ยังไงรูปร่างหน้าตาก็สำคัญมาก

ถ้าไม่เข้าใจจุดนี้ แสดงว่ายังไม่เคยเห็นความลำบากของคนหน้าตาอัปลักษณ์

อย่างน้อยลู่ฝานก็รู้ว่า ผู้ฝึกชั่วร้ายจำนวนมากเข้าสู่วิถีปีศาจเพราะตอนนั้นหน้าตาอัปลักษณ์เกินไป

เพราะการอยู่ในบรรดาผู้ฝึกชั่วร้าย พวกเขายังพอมีความมั่นใจอยู่บ้าง

“ซ่อนพลัง ห้ามเปิดเผยตัวก่อน ผู้ฝึกชั่วร้ายที่นี่ค่อนข้างเยอะ เป้าหมายของเราคือเอาของมาให้ได้ก่อน”

พวกลู่ฝานเปลี่ยนเป็นชุดคลุมสีดำของผู้ฝึกชั่วร้าย

ออร่าปีศาจวนเวียนบนตัว แค่พวกเขาไม่ปล่อยพลังตัวเองออกมามั่วซั่ว ยากที่ผู้ฝึกชั่วร้ายคนอื่นจะดูออกว่าพวกเขาปลอมตัวมา

จั่วหยุนตงพึมพำเสียงเบาว่า “ฉันนึกว่าจะฝ่าเข้าไปด้วยการฆ่าเสียอีก ไหนบอกว่าไม่มีผู้แข็งแกร่ง ทำไมต้องระวังขนาดนี้ด้วย”

ลู่ฝานชี้ผู้ฝึกชั่วร้ายพวกนี้แล้วพูดว่า “นายลองนับดูสิว่ามีกี่คน ถึงเราแข็งแกร่งกว่าพวกเขา ให้ฝ่าเข้าไปด้วยการฆ่าก็ลำบากมาก แต่หลังจากได้ของแล้ว ฉันให้พวกนายฝึกปรือฝีมือโดยที่ฉันจะไม่ขัดเลย”

หวงฝู่อู่พูดเสียงดังว่า “งั้นรีบเอาของมาเร็วๆ สิ!”

ทุกคนเหาะลงมา ผู้ฝึกชั่วร้ายคนอื่นพากันมองมาทางพวกลู่ฝาน

แม้พวกเขาไม่ได้เผยพลังออกมา แต่ออร่าผู้แข็งแกร่งบนตัวไม่สามารถปกปิดได้จริงๆ ทำให้ผู้ฝึกชั่วร้ายคนอื่นแอบตกใจอยู่ดี

ผู้แข็งแกร่งจากที่ไหนกัน

สำนักปีศาจสังหาร หรือคนของสำนักมาเอง

แม้วิทยายุทธของพวกเขาไม่ถึงขนาดพวกลู่ฝาน แต่ที่นี่คือดินแดนของผู้ฝึกชั่วร้าย ถ้าสู้กันเต็มรูปแบบ

พวกลู่ฝานอยากชนะก็ไม่ใช่เรื่องง่าย

หวงฝู่อู่ หนานกงสิงและคนอื่นดูจุดนี้ออก ดังนั้นพวกเขาจึงซ่อนพลังไว้ตามที่ลู่ฝานบอก ลงมือตามคำสั่งของลู่ฝาน

ไม่นานพวกลู่ฝานมาถึงห้องพักของธิดาเทพแห่งไฟ

สิ่งก่อสร้างสีดำ-แดง ยังตั้งตระหง่านอยู่เหมือนเดิม แสงแวววาวไม่ลดลงเลย

ลู่ฝานเพิ่งเดินถึงหน้าประตู กลุ่มผู้ฝึกชั่วร้ายเกราะดำเดินออกมาทันที

หัวหน้าองครักษ์เกราะปีศาจพูดว่า “หยุด พวกนายเป็นใคร มาจากไหน จะทำอะไร”

ลู่ฝานขี้เกียจคุยกับเขา โยนป้ายอันหนึ่งออกมา ร่วงลงในมือองครักษ์เกราะปีศาจพอดิบพอดี

แสงสว่างระยิบระยับบนป้าย ด้านบนมีคำว่าคำสั่งเจ้าสำนักชัดเจน

เมื่อพลิกมาอีกด้าน ยังมีคำว่าธิดาเทพแห่งไฟด้วย

เห็นได้ชัดว่านี่ไม่ใช่ป้ายคำสั่งเจ้าสำนักของลู่ฝาน แต่เป็นป้ายคำสั่งของธิดาเทพแห่งไฟ

ระหว่างทางมา ลู่ฝานเอาของจากตัวธิดาเทพแห่งไฟออกมาจากมุกเวิ้งว้าง

หลังจากโยนป้ายออกมา ลู่ฝานเดินไปข้างหน้าทันที

เมื่อองครักษ์เกราะปีศาจเห็นป้ายนี้ เขาอึ้งไปก่อน จากนั้นยกมือใส่ลู่ฝานแล้วพูดว่า “เดี๋ยวก่อน มีแค่ป้ายคำสั่งของเจ้าสำนักยังไม่พอ พวกนายต้องมีคำสั่งของเจ้าสำนักด้วยถึงจะเข้าไปได้ มีสัญลักษณ์หรือเปล่า”

ลู่ฝานมององครักษ์เกราะปีศาจด้วยสายตาดุดันแล้วพูดว่า “คำสั่งนี้ยังไม่พอเหรอ ฉันจะบอกให้นะ ถึงเป็นเจ้าสำนักพวกนาย ฉันก็ฆ่าไม่เลี้ยง ฉันไม่ชอบพูดเยอะ ถ้านายยังไม่หลีกไปหรือถ้าให้ฉันต้องพูดอีก พวกเราจะฆ่าพวกนายให้เกลี้ยงแล้วค่อยเข้าไป”

องครักษ์เกราะปีศาจรีบถอยหลังไปสามก้าวด้วยความหวาดกลัว