เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2061

หวงฝู่อู่กับเริ่นหยู่สีหน้าหลากหลายอารมณ์ ไม่รู้จะพูดอะไรดี

พวกเขาสองคนเป็นผู้ฝึกชี่อย่างแท้จริง ฝึกฝนตั้งแต่เด็ก จำเป็นต้องเรียนทั้งการกลั่นยา รวมชี่และค่ายกล

ไม่เหมือนผู้ฝึกชี่ที่เรียนเพียงส่วนเดียวอย่างลู่ฝาน หวงฝู่อู่กับเริ่นหยู่มีความภาคภูมิใจด้านค่ายกลเป็นของตัวเอง

แต่ตอนนี้คนที่ศึกษาค่ายกลอย่างจริงจัง เทียบไม่ได้กับคนที่ไม่เคยศึกษาค่ายกลแบบลู่ฝาน

หวงฝู่อู่กับเริ่นหยู่ไม่รู้ว่าลู่ฝานเปิดค่ายกลได้ยังไงกันแน่

อย่าบอกนะว่าหลังจากฝึกทั้งบู๊และชี่ จะมีมุมมองด้านการทำลายค่ายกลแตกต่างจากคนอื่นด้วย

ทั้งสองขยับปากเบาๆ เหมือนอยากถามอะไร

แต่ทั้งสองคนดูออกว่าถามตอนนี้ไม่ค่อยดีเท่าไร ดังนั้นทั้งสองคนจึงกลืนคำพูดลงคอ

เงยหน้ามองประตูอากาศเวิ้งว้างเปล่งแสงออกมาเบาๆ

เมื่อเพ่งมองเข้าไปในประตู แอบเห็นแสงอาวุธเทพที่ส่องออกมาจากด้านใน

“ถ้าฉันเดาไม่ผิด นี่คงเป็นของสะสมส่วนตัวของธิดาเทพแห่งไฟสินะ!”

จั่วหยุนตงยื่นหน้าเข้ามาแล้วพูดพร้อมเสียงหัวเราะ

ลู่ฝานพยักหน้า นี่เป็นเรื่องที่มีโอกาสเป็นไปได้มากที่สุด

เก็บของไว้มิดชิดขนาดนี้ อีกทั้งอยู่ที่นี่ด้วย ถ้าบอกว่าธิดาเทพแห่งไฟไม่ได้ซ่อนไว้เอง ลู่ฝานเป็นคนแรกที่ไม่มีทางเชื่อ

กำกระบี่หนักไร้คมในมือ ลู่ฝานก้าวไปด้านหน้า

จู่ๆ หนานกงสิงดึงเสื้อลู่ฝานไว้แล้วพูดว่า “สหายลู่ฝาน จวนอากาศธาตุของผู้ฝึกชั่วร้าย ไม่ได้น่าเข้าใกล้ขนาดนั้น ระวังกับดักชั่วร้ายต่างๆ แล้วก็ค่ายกลบ้าบออีกมากมาย ให้เป็นหน้าที่ฉันเอง!”

หนานกงสิงเดินมาหน้าลู่ฝาน

ลู่ฝานขมวดคิ้วพูดว่า “นายแน่ใจเหรอว่าไม่เป็นไร”

หนานกงสิงหันมายิ้มแล้วพูดว่า “ฉันเป็นคนตระกูลหนานกง สำหรับฉันกับดักบ้าบอของผู้ฝึกชั่วร้าย ไม่นับประสาอะไรเลย”

ระหว่างพูด หนานกงสิงหดตัวให้เล็กเท่าคนปกติ

ลู่ฝานพบว่าพละกำลังของหนานกงสิงก้าวหน้าขึ้นอย่างรวดเร็วตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้

คาดว่าอีกไม่นานคงเข้าสู่ระดับเซียนบู๊ได้แล้ว

ลู่ฝานและคนอื่นเดินตามหนานกงสิงเข้าไปในจวนอากาศธาตุ

เป็นไปตามคาด เพิ่งเข้ามาก็เจอการโจมตีของควันพิษและอากาศที่เป็นพิษ บดบังการมองเห็นของทุกคน

“ควันพิษศพปีศาจ กลั้นหายใจ!”

เริ่นหยู่พูดด้วยความตกใจเป็นคนแรก

ลู่ฝานมองรอบๆ แล้วยื่นมือตัวเองออกมา

“ฟ้าดินถอยหลังกลับ!”

กดฝ่ามือลงเบาๆ ไม่ว่าจะเป็นควันพิษหรืออากาศที่เป็นพิษรอบๆ ถอยออกไปไกลอย่างรวดเร็ว

กระบวนท่านี้ของลู่ฝานฝึกจนถึงตอนนี้ เรียกได้ว่าฝีมืออยู่ในระดับสุดยอด

เว้นเสียแต่อีกฝ่ายจะเป็นผู้แข็งแกร่งระดับอริยปราชญ์ขึ้นไป และใช้พลังแห่งวิถีโจมตี ไม่งั้นลู่ฝานสามารถดันพลังฟ้าดินทั่วไปออกไปอีกด้านได้ทันที

ด้านหน้าสดใสขึ้นทันที กับดักควันพิษที่ทำให้ผู้ฝึกชี่และนักบู๊คนอื่นปวดหัว

ใช้ไม่ได้ผลกับลู่ฝานสักนิด

เริ่นหยู่และคนอื่นกำลังจะเอายากันพิษออกมา ก็เห็นว่าควันพิษ อากาศพิษด้านหน้าหายไปหมดแล้ว

ทันใดนั้นภาพที่ปรากฏในสายตาทำให้ทุกคนอุทานด้วยความตกใจ

ปูพื้นด้วยหินที่ก่อตัวจากเลือด เสาขอพรวิญญาณตั้งตระหง่าน รูปปั้นเทพปีศาจสูงเด่น แท่นบูชาซากกระดูกมากมาย

หินสีเลือดด้านล่างเท้าเหมือนผนึกที่กักขังวิญญาณคนตายนับไม่ถ้วนไว้ที่นี่

วิชาพลังธรรมไร้เทียมทาน!

ชื่อนี้ดูก็รู้ว่าเป็นวิชาของตระกูลหนานกงประเทศฉิงเทียน

ลู่ฝานเปิดดูเล่นแล้วพบว่าที่มาของวิชานี้ไม่ธรรมดาจริงๆ

เป็นคัมภีร์ที่เขียนจากประสบการณ์ทั้งชีวิตของผู้แข็งแกร่งที่ได้เป็นอริยบุคคลคนแรกของตระกูลหนานกง

บอกว่าเป็นชุดวิชา แต่เหมือนความตระหนักรู้ทั้งชีวิตของผู้แข็งแกร่งคนหนึ่งมากกว่า

เทียบกับเคล็ดวิชาบู๊ต่างๆ ที่บันทึกไว้ด้านใน ลู่ฝานยอมอ่านพวกอุปสรรคต่างๆ นานาที่ผู้แข็งแกร่งคนนี้เจอตลอดการทะลุระดับ รวมถึงความยากลำบากต่างๆ ที่เขาเจอตอนตระหนักรู้วิถีแห่งสวรรค์ดีกว่า

นี่คือสิ่งที่มีค่าที่สุด เป็นของดีที่ไม่ค่อยมีบันทึกไว้ในวิชาอื่น

“ของประเทศฉิงเทียน พวกนี้เป็นของของประเทศฉิงเทียนทั้งหมด!”

หนานกงสิงมองซ้ายมองขวา เบ้าตาแดงก่ำขึ้นมาทันที

เมื่อกวาดตามอง เขารู้จักของที่นี่อย่างน้อยเกือบครึ่ง

เป็นอาวุธเทพของประเทศฉิงเทียนทั้งหมด

หนานกงสิงหยิบชุดเกราะขึ้นมาแล้วพูดเสียงดังว่า “นี่คือชุดเกราะของพ่อฉัน เขาเคยใส่อันนี้ไปล่าสัตว์อสูรที่หุ้นตุ้น”

จากนั้นหนานกงสิงหยิบกระบี่ยาวประมาณสองเมตรขึ้นมา ด้านบนสลักชื่อของหนานกงฉวนไว้

หนานกงสิงพูดด้วยเสียงสั่นเครือ “นี่คือกระบี่ของน้องคนที่ 15 ของฉัน พ่อให้เขาตอนเกิด แขวนอยู่ในห้องของน้อง 15 ตลอด”

หนานกงสิงยิ่งพูดยิ่งสะเทือนใจ ดวงตาแดงก่ำขึ้นมาทันที

ลู่ฝานมองเขาแล้วพูดว่า “สหายหนานกงใจเย็นหน่อย!”

หนานกงสิงแผดเสียงดัง “ฉันจะใจเย็นได้ยังไง ของแต่ละชิ้นเป็นสมบัติของประเทศฉิงเทียนทั้งนั้น พวกเขาต้องฆ่าคนตั้งเท่าไร ถึงได้ของพวกนี้มา เมื่อเห็นของพวกนี้ เหมือนฉันเห็นภาพที่พวกเขาโดนผู้ฝึกชั่วร้ายฆ่ากับตาตัวเอง”

หนานกงสิงพูดพลางชักกระบี่ตัวเองออกมาแล้วพูดเสียงดัง “ผู้ฝึกชั่วร้ายสมควรตาย!”