เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2113

คฤหาสน์สูงตระหง่าน ประตูหรูหราใหญ่โต

สิงห์ทองแดงกับมังกรหินหน้าประตู มีพลานุภาพและน่าเกรงขาม

ดูเหมือนคฤหาสน์ตระกูลลู่หรูหราใหญ่โตกว่าก่อนเยอะมาก

เหมือนตอนนี้ทั้งถนนตงเซียนกลายเป็นจวนของตระกูลลู่ไปแล้ว

เมื่อกวาดตามอง ที่นี่นอกจากกำแพงคฤหาสน์ตระกูลลู่ก็ไม่มีอย่างอื่นอีก

องครักษ์สองคนยืนเฝ้าซ้ายขวาอยู่หน้าประตู

สวมเกราะบนตัว ถืออาวุธในมือ พลังไม่อ่อนแอ เป็นนักบู๊แดนปราณในชั้นสุดยอด

พละกำลังระดับนี้ ถ้าอยู่บ้านเก่าของลู่ฝานในตอนนั้น คงฆ่าคนได้ครึ่งเมือง

ลู่ฝานจำได้ว่าตอนอยู่เมืองเจียงหลิน ความฝันอันยิ่งใหญ่ของเขาคือเป็นนักบู๊แดนปราณในชั้นสุดยอดแบบนี้

แต่ตอนนี้นักบู๊แบบนี้ เป็นได้แค่คนเฝ้าประตูตระกูลลู่ของพวกเขาเท่านั้น

ไม่มีใครรู้โอกาสและจังหวะของชีวิตคนจริงๆ

หน้าประตูมีรถราวิ่งขวักไขว่ เต็มไปด้วยผู้คน

ลู่ฝานเดินไปทางประตูตระกูลลู่

แต่ยังเดินไม่ทันถึงหน้าประตู มีเสียงรถม้าดังขึ้นด้านหลัง

“คุณชายเล็กเมืองหม่านมาแล้ว! ตั้งใจมาอวยพรวันเกิดคุณลู่หงหยู่!”

รถยังไม่ทันหยุด คนขับรถม้าก็ตะโกนเสียงดังแล้ว

จากนั้นลู่ฝานเห็นหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา หวีผมแต่งหน้า ถือพัดและสวมหมวกขงเบ้ง ประคองกระบี่ล้ำค่าด้วยสองมือเดินลงมา

น่าจะเป็นกระบี่ดี ด้านบนมีหยกส่องแสงสลัว

ลู่ฝานได้ยินชื่อลู่หงหยู่แล้วยกยิ้มมุมปาก

เขานึกออกแล้ว น้องสาวที่เป็นลูกพี่ลูกน้องผู้เย่อหยิ่งคนนั้น

เหมือนเขาเคยสั่งสอนเธอตอนออกจากตระกูลลู่ครั้งก่อนด้วย

คิดไม่ถึงว่าวันนี้เป็นวันเกิดเธอ

คุณชายที่ถือกระบี่ล้ำค่าเดินมาหน้าประตูตระกูลลู่ด้วยรอยยิ้ม แต่ยังไม่ทันเดินเข้ามาใกล้

ก็โดนองครักษ์เฝ้าประตูขวางไว้

“คุณชายหยุดก่อน มีการ์ดเชิญหรือเปล่า”

คุณชายเล็กเมืองหม่านอึ้งไป จากนั้นฉีกยิ้มพูดว่า “แม้ไม่มีการ์ดเชิญ แต่มีหัวใจที่รักคุณลู่หงหยู่อย่างไม่มีที่สิ้นสุด น้องชายช่วยไปแจ้งหน่อยสิ วันนี้ฉันเอากระบี่ยู่ฉวน กระบี่ล้ำค่าที่สุดของทั้งเมืองหม่านมาด้วย คิดว่าคุณลู่หงหยู่ต้องชอบแน่นอน”

องครักษ์เฝ้าประตูส่ายหน้าพูดว่า “ถ้าไม่มีการ์ดเชิญก็เชิญคุณชายกลับไปเถอะ เราปล่อยคุณชายเข้าไปไม่ได้ ส่วนกระบี่ล้ำค่า ขอโทษด้วยนะ คุณลู่หงหยู่บอกแล้วว่าไม่รับของขวัญ”

คำพูดขององครักษ์ยังถือว่าเกรงใจ แต่คุณชายเล็กของเมืองหม่านกลับโมโห

เชิดคอมององครักษ์แล้วพูดว่า “ไม่ให้ฉันเข้าไปเหรอ ฉันมามอบของขวัญนะ ตระกูลลู่ของพวกนายวางมาดเกินไปหน่อยหรือเปล่า”

องครักษ์มองคุณชายเล็กแล้วยิ้มบางๆ ไม่พูดอะไรสักคำ

แต่ความดูหมิ่นนัยน์ตาชัดเจนมาก

คุณชายเล็กจะพูดอะไรอีก แต่โดนพ่อบ้านที่ตามมาด้วยลากกลับมา

พ่อบ้านพูดเสียงสั่นว่า “คุณชายจะทำอะไร นี่ตระกูลลู่เชียวนะ คุณชายพูดจาไร้มารยาทแบบนี้ ระวังกลับไปคุณท่านจะตีคุณชายขาหักนะ”

เมื่อคุณชายเล็กได้ยินก็ยิ่งโมโห เขาพูดเสียงดังว่า “ทำไม ตระกูลลู่ของเขามีแค่ลู่ฝานคนเดียวไม่ใช่เหรอ มีดีตรงไหนไม่ทราบ”

เพิ่งพูดจบ คุณชายและคุณหนูแต่งตัวสวยหล่อที่อยู่หน้าประตู พากันมองคุณชายเล็กเมืองหม่านที่ยังไม่รู้จักชื่อด้วยสายตาดูหมิ่น

พ่อบ้านคนนั้นตกใจจนเหงื่อไหลลงจากหน้าผาก ปิดปากคุณชายตัวเองไว้แล้วพูดเสียงเบาว่า “คุณชายของฉัน รู้หรือเปล่าว่าตอนนี้ตระกูลลู่เป็นจวนท่านเจ้าคุณ ดูแลตงหวา คุณท่านตระกูลลู่มีตำแหน่งหัวหน้าเขต เขาพูดแค่คำเดียวสามารถฆ่าเรา แล้วก็ตระกูลของเราได้เลยนะ อีกทั้งทั้งตระกูลลู่มียอดฝีมือนับไม่ถ้วน คุณชายเห็นองครักษ์เฝ้าประตูนั่นไหม ดึงมาแค่คนเดียว เรากับองครักษ์พวกนี้รวมกันยังไม่ถึงสิบกระบวนท่าของเขาเลย ถ้าเราอยากรอดกลับไป คุณชายอย่าพูดดีกว่า รีบขอโทษเถอะ”