เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2198

“เจ้าตาบอด กิน กิน กิน รู้จักแต่กินอย่างเดียว เมื่อไรพวกเราจะได้ไปเดินดูเขตแดนหุ้นตุ้นสักทีเล่า!”

ด้านหลังเขาจิ่วเซียว

ผู้อาวุโสใหญ่เหลียงหลงมองอาหารบนโต๊ะที่ถูกชายชราตาบอดกวาดเรียบเพียงคนเดียวอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์

แม้เจ้าตาบอดผู้นี้จะไม่ได้ลืมตา ทว่ามือเท้ากลับคล่องแคล่วว่องไวไม่ธรรมดา หากเป็นคนปกติกินข้าว ไม่มีทางแย่งเขาทันแน่นอน

ชายชราตาบอดยิ้มพร้อมตอบกลับ “ไม่ต้องรีบหรอก ลู่ฝานยังทำด่านสุดยากทั้งเก้าไม่สำเร็จเลยไม่ใช่เหรอ? รอให้เขาเสร็จเรียบร้อยก่อน พวกเราค่อยไปพร้อมกัน!”

ผู้อาวุโสใหญ่ได้ยินดังนั้นก็เอ่ยขึ้นด้วยความประหลาดใจ “เดี๋ยวก่อน ท่านว่าอะไรนะ ไปพร้อมกัน ท่านคงไม่ได้วางแผนจะให้ลู่ฝานไปกับเราหรอกใช่ไหม วรยุทธของเขาเท่านั้น ถ้าไปแล้วพวกเราปกป้องไม่ไหวนะ! กว่าจะตามหาผู้สืบทอดเจอไม่ใช่เรื่องง่าย อย่ามาทำให้เขาตายตามอำเภอใจสิ”

ชายชราตาบอดชี้ไปที่ตัวเองก่อนจะเอ่ยต่อ

“นั่นก็เป็นฉันที่หาเจอ พบนายท่านครั้งหน้าความดีความชอบนี้ต้องยกให้ฉัน วางใจเถอะ มีฉันอยู่ รับรองว่าเขาจะไม่เป็นไร นายต้องคิดแบบนี้ หากเราหาพบจริง ๆ เช่นนั้นก็ต้องรีบให้เขาจัดการการสืบทอดที่เหลือให้เรียบร้อยทันที แบบนี้ดีเสียยิ่งกว่าดีอีก!”

ผู้อาวุโสใหญ่เอ่ยต่อ “แบบนั้นไม่ได้ ฉันไปตั้งหลายรอบแล้วยังหาไม่เจอ ไม่มีทางที่เขาไปครั้งแรกแล้วจะหาเจอได้ ให้เขารอนั่นล่ะถูกแล้ว”

ชายชราตาบอดส่ายหน้าไปมา “ตามใจ ที่นี่เป็นถิ่นของนาย นายว่าอย่างไรก็ตามนั้น”

ผู้อาวุโสใหญ่หัวเราะออกมาแห้ง ๆ ก่อนจะยื่นมือไปหาชายชราตาบอด “เอาล่ะ เอาของออกมาได้แล้ว มีของดีก็อย่าเก็บไว้คนเดียว!”

ชายชราตาบอดตื่นตกใจ รีบกุมปากกระเป๋าตัวเองไว้ทันที “นายพูดเรื่องอะไร?”

ผู้อาวุโสใหญ่มองอีกฝ่ายด้วยสายตาเย้ยหยัน “ทำไม ยังจะมาทำเสแสร้งใส่ฉันอีก ช่วงสองสามวันที่นายหายตัวไปนายไปทำอะไรมา? คงจะไปหาของดีที่หุ้นตุ้นคนเดียวสิท่า ผู้เฒ่าตาบอดมากประสบการณ์เช่นนาย ต้องแบ่งปันคนอื่นด้วย อย่าได้ทำลายไมตรีที่มีต่อกัน!”

น้ำเสียงของชายชราตาบอดหวีดแหลมขึ้นมาทันที “ของที่ฉันหาเจอทำไมต้องแบ่งให้คุณด้วย!”

ผู้อาวุโสใหญ่โบกมือเบา ๆ ทวนยาวเล่มหนึ่งก็ถูกจ่ออยู่ที่ลำคอของชายชราตาบอด “คุณพูดเอง นี่มันถิ่นฉัน ได้ของในถิ่นฉันแล้วยังไม่ยอมแบ่งฉันอีกเหรอ ระวังฉันจะป่าวประกาศฐานะเหล่านั้นของพวกคุณแต่ละคน ปล่อยให้คุณกลับไปนอนอีกสักร้อยปี!”

ชายชราตาบอดมีสีหน้าจนปัญญา ก่อนที่เขาจะหยิบของบางอย่างออกมากองใหญ่ด้วยท่าทางไม่เต็มใจ

มีทั้งสมุนไพร อาวุธ ชุดเกราะและสมุดบันทึก ของแต่ละอย่างดูแล้วล้วนไม่ธรรมดาทั้งนั้น เหมือนจะเป็นสิ่งของศักดิ์สิทธิ์ในยุคสมัยโบราณ

ผู้อาวุโสใหญ่กวาดตามองพร้อมเอ่ยขึ้นว่า

“มีแต่ของศักดิ์สิทธิ์ทั้งนั้น สองสามชิ้นนี้ฉันจำได้ ล้วนเป็นของที่ฉันกำจัดทิ้งไปแล้ว ยิงระเบิดหัวใจ ทำลายจิตวิญญาณของพวกมันชิ้นละนัด ทำให้พวกมันคืนชีพไม่ได้อีก ของอีกสองสามชิ้นนี้เป็นนายท่านกำจัดทิ้ง จุ๊จุ๊ นึกถึงตอนที่ติดตามนายท่านไล่กวาดล้างตั้งแต่บนผืนดินไปถึงอากาศเวิ้งว้าง จากนั้นก็บุกฆ่าที่หุ้นตุ้น ช่างน่าตื่นตาตื่นใจเสียจริง!”

ชายชราตาบอดเอ่ยต่อด้วยสีหน้าเลื่อมใส

“ใช่ เรื่องในตอนนั้นยากจะลืมจริง ๆ แต่น่าเสียดายที่นายท่านและเหล่าเทพวิญญาณเคราะห์ร้ายได้จากไปพร้อม ๆ กัน ไม่อย่างนั้นเราอาจจะสามารถเปิดประตูโลกใบนี้ เพื่อออกไปดูโลกภายนอกได้ก็ได้”

ผู้อาวุโสใหญ่หยิบเอาของดีในนั้นยัดใส่อกตนเองไปพลาง พร้อมกับเอ่ยพูดไปพลาง “นั่นน่ะสิ หากสามารถออกไปเห็นกับตาตัวเองสักครั้ง ทั้งชีวิตนี้ก็ถือว่าคุ้มค่าแล้ว ถ้าไม่ได้จริง ๆ ให้พวกเราอาศัยอยู่ที่ใจกลางฟ้าดินก็ไม่เห็นเป็นไร ทั้งเคลื่อนไหวได้ตามใจ ไม่ดับสูญไม่แหลกสลาย มีชีวิตไร้ที่สิ้นสุด”