เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2201

“สลายไปแล้ว?”

ผู้อาวุโสห้าตัวแข็งทื่อ

การแตกสลายของม่านพลังแสง พิสูจน์ให้เห็นว่าพลังที่ลอยเหนือแม่น้ำดาราในเวลานี้นั้นเกินกว่ายันต์และค่ายกลที่ตนตั้งขึ้นเป็นพิเศษ

เหนือไปกว่านั้นยังคงสลายไปเรื่อยๆตามพลังที่เหลืออยู่ เป็นที่ประจักษ์ว่าการโจมตีเมื่อครู่ของลู่ฝานนั้นแข็งแกร่งและข่มขวัญผู้คนเป็นอย่างมาก

เห็นได้ชัดว่าเวลาผ่านไปเพียงสิบกว่าวันเท่านั้น แต่เหตุใดผู้อาวุโสห้ากลับสัมผัสได้ว่าความแข็งแกร่งของลู่ฝานแข็งแกร่งกว่าเมื่อครั้งที่เขาเพิ่งมาถึงเขาเสินหวงมาก

ไม่เพียงแต่เพราะเรียนรู้วิชาเต๋าสูญสิ้นเท่านั้น ดูเหมือนว่าในแง่ของความเข้าใจและระดับพลังยุทธ์ก็ได้เพิ่มระดับขึ้นไม่มากก็น้อย

หรือนี่ก็คือตำนานที่มีอยู่จริง ยิ่งต่อสู้ยิ่งแข็งแกร่ง หากตีเขาแล้วไม่ถึงตาย ก็จงกลายเป็นศิลาใต้ฝ่าเท้าของเขา เพื่อเพิ่มพลังการฟื้นฟูและความแข็งแกร่งให้แก่เขา

คนเยี่ยงนี้ เกรงว่าจะเป็นหนึ่งในร้อยล้านจริง ๆ ผู้อาวุโสห้าสิโรราบอย่างสิ้นเชิง ไม่ว่าจะโจมตีหรือไม่ ก็คงลำบากไม่ต่าง ไม่แน่ว่าอาจกลายเป็นการส่งพลังฟื้นฟูให้ลู่ฝานอีกก็เป็นได้

ตูม!

ทันใดนั้นเสียงระเบิดก็ดังขึ้นจากภูเขาด้านหลังของภูเขาชิงเซียว

ทั้งภูเขาชิงเซียวสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง

เหล่าสหายของสายเลือดเสินหวงทุกคนถอยกลับอย่างต่อเนื่อง

แผ่นพสุธาเริ่มระเบิด เสียงดังกัมปนาท ดังพอที่จะแสดงให้เห็นว่าการโจมตีที่ก่อให้เกิดเสียงระเบิดนั้นแข็งแกร่งถึงเพียงใด

เทือกเขาแกร่งเก้าลูกของสายเลือดเสินหวงล้วนมีปราการรองรับ หากเปลี่ยนเป็นยอดเขาทั่วไป บัดนี้เกรงว่าอาจจะถูกระเบิดเป็นชิ้น ๆ ท่ามกลางเสียงระเบิดที่ดังขึ้นเรื่อยๆแล้ว

ทันใดนั้น เสาแสงต้นหนึ่งสว่างขึ้นจากเขาด้านหลัง

ทุกสายตาจ้องมองและเห็นเพียงเสาแห่งแสงปรากฏเป็นสีดําและสีแดง พุ่งตรงสู่ท้องฟ้า เมฆและกระแสลมเปลี่ยนสี

เมื่อพินิจมองลำแสงสีดำ เห็นได้ชัดว่าเป็นน้ำแห่งแม่น้ำดารา

ส่วนแสงสีแดงเป็นพลังของลู่ฝาน พลังสองสายสลับสับเปลี่ยนกัน  ฝีมือพอๆกัน

ผู้อาวุโสสี่ตบไหล่ของผู้อาวุโสห้าและพูดว่า

"นั่นมิใช่อุโมงค์แห่งห้วงเวลาหรือ ทําไมฉันมองไม่ออกเลย!"

ผู้อาวุโสห้ากล่าวตอบ “ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน”

ตูม! ตูม! ตูม!

ลำแสงสีดำและแดงปะทุขึ้นบนท้องฟ้าอีกครั้งหนึ่ง และคราวนี้ได้ย้อมฉาบทั้งท้องฟ้าจนเป็นสีดำทมิลและแดงฉานปนกันไป

ทันใดนั้น ท่ามกลางแสงสว่างจ้า เงามืดที่ปกคลุมท้องฟ้าก็ปรากฏสู่ทุกสายตา

ร่างกายใหญ่โตราวขุนเขา ในมือถือกระบี่เปลวไฟและสวมชุดเกราะเกล็ดมังกรนั้น ไม่ใช่ลู่ฝานหรือผู้ใด

ภายในอุ้งมือที่มีมุกหกเต๋าหุ้นตุ้นสามลูก และหนึ่งในนั้นคือมุกเวิ้งว้างหนึ่งลูก ลู่ฝานมองแม่น้ำดารานี้อย่างดูถูก

มุกหกเต๋าหุ้นตุ้นในมือ พลังของเต๋าอันยิ่งใหญ่ จะโค่นเขาลงได้อย่างไร?

เต๋าแห่งความเป็นความตายไหลเวียนอยู่บนร่างกายของเขา ลู่ฝานเองก็ไม่ได้หวาดกลัวอุโมงค์แห่งมิติเวลานี้ เพราะเมื่อยามเพิ่งพลัดเข้ามาครั้งแรก ก็เกือบถูกบดขยี้โดยอุโมงค์มิตินี้อยู่รอมร่อ

แต่แล้วมุกแหล่งพลังและมุกวิญญาณดับมอดในมือของลู่ฝานก็เปิดฉากตอบโต้

พลังขจัดนับไม่ถ้วน ล้วนถูกลู่ฝานสกัดไว้จนหมดสิ้น

ไม่เพียงเท่านั้น ลู่ฝานยังปล่อยมุกเวิ้งว้างของตนออกมากระหน่ำกลืนพลังแห่งแม่น้ำดาราไปไม่น้อย

มุกเวิ้งว้างอยู่ในกำมือ เปล่งประกายโปร่งใส

ลู่ฝานสัมผัสได้เป็นครั้งแรกว่ามุกเวิ้งว้างของตนดูเหมือนจะขยายพองขึ้นเล็กน้อย ดูเหมือนว่าพลังของอุโมงค์เวลาและอากาศก็โต้กลับได้ไม่เลวเช่นกัน

แหงนมองไปทางท้องฟ้า ลู่ฝานก็ฟาดฟันกระบี่อีกกระบวนหนึ่ง กระบี่เฟลวเพลิงที่ถือพลังแห่งความเป็นความตาย ชีวิตที่แข็งข้อทําให้ห้วงนภาเกิดเป็นรอยร้าวขนาดใหญ่

เมฆลมพัดกระหน่ำ น้ำสีดำทมิลลดหลั่นระดับลง

ร่างกายของลู่ฝานหดตัวลงอย่างรวดเร็ว พลิกคว่ำตกลงมาอีกครั้ง

เคร้ง!

กระบี่หนักไร้คมพุ่งนำล่วงไปก่อนก้าวหนึ่งและปักอยู่บนภูเขาชิงเซียว

ทันใดนั้นเอง ลู่ฝานก็เหยียบบนด้ามกระบี่หนักไร้คมอย่างแม่นยํา

มุกหกเต๋าหุ้นตุ้นทั้งสามเม็ดถูกรวมไว้ด้วยกัน ลู่ฝานยกมุกเวิ้งว้างของเขาขึ้นสูง พลังของอุโมงค์เวลาและอากาศภายในพลุ่งพล่าน ซึ่งแปลว่ามุกเวิ้งว้างไม่สามารถให้พลังแก่ลู่ฝานอย่างต่อเนื่องเหมือนมุกหกเต๋าหุ้นตุ้น และสามารถใช้พลังที่บรรจบกันภายในได้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น มิฉะนั้น มุกเวิ้งว้างของลู่ฝานเม็ดนี้ คงจะแข็งแกร่งเกินทัดเทียม

“แม่น้ำดารา อุโมงค์มิติ เมื่อเด็ดหมู่ดาวไว้ในมือได้แล้ว ฉันมีสิทธิจะข้ามผ่านไปได้หรือไม่”

ลู่ฝานแผดถามเสียงดัง ที่ว่าเด็ดหมู่ดาว มีแปดสิบเปอร์เซ็นต์ล้วนต้องผ่านการกลั่นกรองอุโมงค์มิตินี้

ไม่ได้ผิดคาดไปจากที่คิดไว้

เพียงแต่ว่าลู่ฝานนั้นไม่มีเวลาให้ฝึกฝนได้อย่างสบายใจในแม่น้ำดารา ทำเข้าใจอย่างลึกซึ้งกับอุโมงค์มิติ คงมีเพียงทางเดียวเท่าน้้น คือบังคับให้อุโมงค์มิติตกอยู่ในอำนาจมุกเวิ้งว้างของตน

แต่วิธีนี้ยังก่อให้เกิดการต่อต้านอย่างรุนแรงจากแม่น้ำดารา

โชคดีที่การฟื้นฟูพลังของลู่ฝานและมุกหกเต๋าหุ้นตุ้นแข็งแกร่งพอ นอกจากนี้ เมื่อเร็ว ๆ นี้ ตนก็เริ่มควบคุมพลังของมุกวิญญาณดับมอดได้อย่างช้า ๆ แล้ว ช่างนับเป็นเรื่องน่าตกใจและหวาดระแวงอย่างยิ่ง

แต่สําหรับลูกหลานคนอื่น ๆ ของสายเลือดเสินหวง สิ่งที่ลู่ฝานเพิ่งลงมือกระทํานั้นเหมือนเทพแห่งสวรรค์จุติลงมาไม่ผิด

“ถูกหรือผิดแล้วอย่างไร หากลู่ฝานผ่านเก้าด่านสุดยาก ต่อให้เราไม่ยอมรับก็ต้องยอมรับ หากเขาผ่านไม่ได้ เราก็ยังสามารถศึกษาต่อได้อีก”

ผู้อาวุโสหกหัวเราะและกล่าวว่า “ผู้อาวุโสแปด ท่านไม่ได้คัดค้านลู่ฝานในฐานะเจ้าสำนักแล้วหรือ”

ผู้อาวุโสแปดเอ่ยด้วยสีหน้าเดาไม่ออก “ไม่รู้ ฉันไม่รู้ว่าตัวเองคิดยังไง ลู่ฝานคนนี้ เป็นคนจริงใจถึง ฉันว่าเก้าด่านสุดยากนี้ คงไม่สามารถหยุดเขาได้จริง ๆ”

ผู้อาวุโสหกกล่าวว่า "นั่นคือสิ่งที่ฉันคิด แต่ถ้าฉันเลือกที่จะสนับสนุนเขาตอนนี้ บางทีในอนาคต.....ช่างเถอะ มันจะไม่เป็นประโยชน์หากแสดงท่าทีมากไป ฟังความเห็นของผู้อาวุโสแปดดีกว่า"

ผู้อาวุโสแปดพยักหน้าและกล่าวต่อ "ถูก ตามที่ผู้อาวุโสใหญ่ ฉันไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ!"

ผู้อาวุโสเก้าฟังการสนทนาระหว่างทั้งสองจบ ทันใดนั้นเขาก็กระซิบว่า "ผู้อาวุโสทั้งสองท่าน ฉันรู้สึกไม่สบายนิดหน่อย ฉันขอกลับก่อนเถอะ!"

หลังจากนั้นผู้อาวุโสเก้าก็อดไม่ได้ที่จะลอยตัวจากไปโดยไม่มีใครกล่าวอะไรเพื่อฉุดรั้งเขาไว้

ผู้อาวุโสรองที่เห็น ส่ายหัวกล่าวว่า "ผู้อาวุโสเก้า เกิดความกลัวในใจ กลัวว่าจะล่วงเกินลู่ฝาน หรือผิดใจเกินไป"

ผู้อาวุโสใหญ่หัวเราะและเอ่ยกลับว่า “ให้เขาคิดให้ดีเถอะ”

บนเขาปี้เซียว ผู้อาวุโสเก้ากลายเป็นลำแสงและกลับคืนสู่ตำหนักจินจู

ในเวลานี้ตำหนักจินจูได้รับการปรับปรุงและได้รับการบูรณะบางส่วนแล้ว

ผู้อาวุโสเก้ามีสีหน้าสิ้นหวัง ล้มลงนอกห้องโถงแล้วพูดด้วยเสียงอันดังก้องว่า “กู่อานอยู่ที่ไหน เรียกกู่อานเข้ามาเดี๋ยวนี้”

ในไม่ช้า กู่อานก็มาถึง อาการบาดเจ็บของเขายังไม่หายดี แต่ได้ลูกศิษย์สองคนประคองมาเท่านั้น

"ท่านปู่ มีเรื่องอะไรร้อนใจอะไรหรือ"

กู่อานกล่าวอย่างอ่อนแรง

ผู้อาวุโสเก้ามองไปที่กู่อานและกล่าวว่า

"หลานเอ๋ย ไปเถิด ออกไปจากเขาเสินหวง ออกไปจากเขตหุ้นตุ้น และหลีกเลี่ยงลู่ฝาน ดูเหมือนว่าในวันนั้นเราคงทําผิดไปแล้วจริง ๆ"

กู่อานตกใจจนลุกพรวดพราดถามว่า

"ท่านปู่ ท่านพูดอะไร ให้ไปจากเขาเสินหวงเหรอ"

ผู้อาวุโสเก้ากล่าวตอบ “ใช่ การจากไปเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด มิฉะนั้นการแก้แค้นของลู่ฝาน เราคงไม่สามารถรับมือได้ เมื่อใดที่ลู่ฝานขึ้นครองบัลลังก์แห่งเจ้าสำนัก ฉันจะลาออกจากการเป็นผู้อาวุโสด้วย หวังว่าคงจะระงับความโกรธในใจของเขาได้บ้าง อย่าโต้แย้งและรีบไป พวกแกส่งเขาไป!"

กู่อานดูเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง สุดท้ายก็กล่าวว่า “ลู่ฝานแข็งแกร่งขนาดนั้นจริง ๆ เหรอ”

ผู้อาวุโสเก้าพยักหน้าและกล่าวว่า “เด็ดหมู่ดาวในแม่น้ำดาราได้ แข็งแกร่ง! มันแข็งแกร่งอย่างไม่น่าเชื่อ”

กู่อานหลับตาด้วยความเจ็บปวดเมื่อได้ยินคำพูดนั้น และในที่สุดก็พูดว่า “รับทราบแล้ว ฉันจะไป”