เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2253

ได้ยินชื่อของหลิงเหยา ฉับพลันใบหน้าของลู่ฝานก็ถอดสี

“แกว่าอะไรนะ?”

ลู่ฝานมองไปที่ผีวิญญาณถูกผูกพันด้วยสีหน้าเข้มขรึง

ในดวงตานั้น ปรากฏรังสีบางอย่าง ผีวิญญาณถูกผูกพันรู้สึกถึงพลังที่น่ากลัวทันที เป็นพลังที่มีอำนาจบีบบังคับมันไว้

ตอนนี้ลู่ฝานเผลอใช้พลังวิญญาณของตนเองโดยไม่รู้ตัว

สำหรับการมีชีวิตอยู่ของผีวิญญาณถูกผูกพัน เห็นได้ชัดว่าพลังวิญญาณเป็นวิธีการโจมตีที่มีประสิทธิภาพมากที่สุด

เมื่อรู้สึกได้ถึงภัยอันตรายต่อชีวิต ผีวิญญาณถูกผูกพันจะไม่หวาดกลัวได้อย่างไร

“แกบอกว่า ที่นี่คือดินแดนศักดิ์สิทธิ์ใช่ไหม?”

ผีวิญญาณถูกผูกพันตอบรับด้วยอาการสั่นสะท้าน

ลู่ฝานเอ่ยว่า “ไม่ใช่ประโยคนี้ ที่แกเพิ่งพูดว่าอะไรนะ เทวทูตฝ่ายซ้ายหลิงเหยา?”

ผีวิญญาณถูกผูกพันพยักหน้าตอบ “ใช่แล้ว เทวทูตฝ่ายซ้ายหลิงเหยา เทวทูตฝ่ายขวาหลิงต้งที่มีขีดจำกัดพลังศักดิ์สิทธิ์ภายใต้เทพวิญญาณ ควบคุมฟ้าปกป้องดินและพลังเต๋าไร้ขอบเขต!”

ลู่ฝานพลันส่งเสียงหัวเราะออกมา หัวเราะไม่ขาดสาย ทั้งยังส่ายหัวไปพร้อมกับหัวเราะอีกด้วย

ความเป็นมาของหลิงเหยาช่างยิ่งใหญ่นัก

ในตอนแรก คุณย่าเฉียนยังบอกว่าหลิงเหยานั้นเกิดมาจากครอบครัวที่ยากจน กลัวว่าจะไม่คู่ควรกับเขา

ดูจากตอนนี้แล้ว ต้องบอกว่ามนุษย์ธรรมดาอย่างเขาไม่คู่ควรกับหลิงเหยาจึงจะถูก

ผู้อาวุโสใหญ่ที่อยู่ข้างๆสังเกตเห็นถึงความผิดแผก จึงเอ่ยกับลู่ฝานว่า “อะไรกัน เจ้าสำนักลู่ คุณก็รู้จักเทวทูตฝ่ายซ้ายหลินเหยาด้วยเหรอ?”

ลู่ฝานเอ่ยว่า “ฉันไม่ใช่แค่รู้จักเธอหรอก แต่ฉันยังต้องตามหาเธอให้เจอด้วย!”

ได้ยินคําพูดของลู่ฝาน ผู้อาวุโสใหญ่ก็มีสีหน้าประหลาดใจ ไอ้บอดหลัวก็รีบถามทันที

“เดี๋ยวก่อน เจ้าสำนักลู่ คุณจะตามหาเธอเหรอ เธอตายไปหลายปีแล้ว คุณจะหาเธอพบได้อย่างไร แล้วคุณรู้จักเธอได้อย่างไร ช่วยอธิบายหน่อยได้ไหม”

ลู่ฝานหันมามองผู้อาวุโสใหญ่แวบหนึ่งแล้วพูดว่า “ผู้อาวุโสใหญ่ คุณสามารถละทิ้งความทรงจำและนิพพานเกิดใหม่ได้ ผู้อาวุโสหลัวคุณก็สามารถมีชีวิตอยู่ได้หลายปี แล้วทำไมหลิงเหยาจะต้องตายล่ะ ทูตแห่งเทพในใต้หล้า จะตายหมดแล้วจริง ๆ หรือ? หลายปีที่ผ่านมา ทุกคนไม่เคยได้ยินคนอย่างอริยบุคคลโดยกำเนิดหรือ? ไม่เคยได้ยินถึงเรื่องราวการมีอยู่ของธิดาเทพสูงศักดิ์หรือ?”

ทุกคำของลู่ฝานเป็นเหมือนกระบี่ทิ่มแทงกายของผู้อาวุโสใหญ่และไอ้บอดหลัว

ทันทีทันใด ทั้งสองก็มีหน้าตาเปลี่ยนไปอย่างดุดัน

ผู้อาวุโสใหญ่กัดฟันแล้วพูดว่า “พูดแบบนี้ แสดงว่าคิดว่าหลิงเหยายังไม่ตายจริง ๆ หรือ?”

ลู่ฝานหันกลับมามองที่ผู้อาวุโสก่อนกล่าวว่า “เธอเป็นของฉัน หากต้องรับมือก็ให้เป็นฉันที่รับมือ ผู้อาวุโสใหญ่ ผู้อาวุโสหลัว ใช่ว่าฉันอยากจะขู่พวกคุณ ถ้าหากวันหนึ่งเจอหลิงเหยาจริง ๆ ขอพวกคุณอย่าลงมือดีกว่า”

ผู้อาวุโสใหญ่ส่งเสียงครวญเย็นชา แต่ไม่ได้ตกปากรับคำใดๆ

ไอ้บอดหลัวเองก็ตบเข้าที่หน้าที่ของผีวิญญาณถูกผูกพันแล้วพูดว่า “พูดต่อสิ แกรู้อะไรอีก?”

ผีวิญญาณถูกผูกพันอยากร้องไห้ไม่มีน้ำตาจริง ๆ ไม่ว่าสถานการณ์ไหน ๆ ตนก็ถูกตบซ้ำอีกแล้ว

ผีวิญญาณถูกผูกพันสะอึกสะอื้นก่อนเอ่ยว่า “ท่านอยากรู้อะไรอีกเล่า?”

ไอ้บอดหลัวถามเสียงดังว่า “บอกฉันสิ เทพบู๊เสินเซียวทิ้งสิ่งใดไว้ในเขตแห่งความยุ่งเหยิงหรือไม่ ในเขตแห่งความยุ่งเหยิงเมื่อเร็ว ๆ นี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ข้างนอกถึงหนีไปและทำไมระหว่างทางที่เข้ามาจึงเห็นร่องรอยของพื้นที่ที่มีคนเคยเดินผ่าน?”

คำถามมากมายของไอ้บอดหลัวทำให้ผีวิญญาณถูกผูกพันสับสนงงงวยไปหมดแล้ว

ตัวมันนั้นเป็นเพียงผีวิญญาณถูกผูกพันตัวเล็กๆเท่านั้น ทั้งยังถูกทุบทำลายไปครึ่งร่าง จะไปรู้เรื่องราวเหล่านี้ได้อย่างไร

ในขณะที่ผีวิญญาณถูกผูกพันไม่รู้จะตอบอย่างไร ทันใดนั้น แสงในห้องทั้งห้องก็มืดลงทันที

ตำหนักที่เคยเป็นดังสีขาวสว่าง กลายเป็นสีดำในพริบตา

โลกทั้งใบก็พลันเงียบเชียบลงทันที

ลู่ฝานชักกระบี่หนักไร้คมออกมาทันทีและกําไว้ในมือแน่น