เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2265

เขาเริ่มรู้สึกตัวขึ้นมาบ้างในขณะที่สติยังไม่กลับมาร้อยเปอร์เซ็นต์ ท้องฟ้าก็เริ่มสว่างไสวขึ้นมาเล็กน้อย

ทุกสิ่งทุกอย่างตรงหน้าที่ดูเลือนรางก็เริ่มจะชัดเจนขึ้น และสิ่งที่เขามองเห็นเป็นอันดับแรกก็คือหลังคาหยาบ ๆ ที่มีรอยแตกร้าวขนาดใหญ่จนสามารถมองเห็นท้องฟ้าภายนอกได้

"หน้าต่างบนหลังคาช่างดูมีเอกลักษณ์เสียจริง!"

ลู่ฝานยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งบนเตียง

เขาไม่ได้นอนหลับสบายเช่นนี้มาเป็นเวลานานแล้ว แม้ครั้งนี้น่าจะนับว่าเป็นการหมดสติไปก็ตาม

ลู่ฝานขยับกล้ามเนื้อและกระดูกอยู่ครู่หนึ่ง ก็รู้สึกว่าร่างกายตัวเองฟื้นตัวได้ไม่เลวเลยทีเดียว

เขาได้รับบาดเจ็บในเขตแห่งความยุ่งเหยิง ตอนนี้โดยรวมเขาดีขึ้นประมาณเจ็ดสิบถึงแปดสิบเปอร์เซ็นต์แล้ว

ต้องบอกว่าสัตว์ร้ายหุ้นตุ้นนั้นดุร้ายจริงๆ สมกับที่มีชื่อว่าสี่สัตว์อสูรดุร้าย

ทว่า ลู่ฝานก็รู้ดีแก่ใจว่าสัตว์ร้ายชนิดนี้จะมีอานุภาพมากเมื่ออยู่ภายในเขตแห่งความยุ่งเหยิงเท่านั้น เมื่อมันออกจากหุ้นตุ้น ก็จะสูญเสียแรงสนับสนุนจากปราณแห่งหุ้นตุ้นอันนับไม่ถ้วน

จึงทำให้พละกำลังของมันลดลงอย่างมาก ดังนั้นลู่ฝานจึงไม่ได้กังวล ครั้งหน้าเมื่อได้เจอหลิงเหยา หลิงเหยาก็คงจะปล่อยสัตว์ร้ายหุ้นตุ้นเพื่อจัดการกับเขาอีกครั้ง

เพราะลู่ฝานรู้ดีว่า เมื่อเขาได้พบกับหลิงเหยาอีกครั้ง จะต้องไม่อยู่ในหุ้นตุ้นเป็นอันขาด

ตอนนี้ถึงตาหลิงเหยาแล้วที่จะต้องออกตามหาเขา

ลู่ฝานบิดเอวยืดแขนแล้วกวาดตามองรอบ ๆ อีกครั้ง

จังหวะนี้เองที่ลู่ฝานเพิ่งจะสังเกตเห็นว่ามีเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อายุราวสิบกว่าขวบกำลังมองเขาอยู่ตลอด

ลู่ฝานถึงจะนึกออกว่า เมื่อตอนที่เขาตกลงมาจากหุ้นตุ้น เขาก็ไม่รู้ว่าตัวเขาจะไปร่วงหล่นไปอยู่ในสถานที่ใด

ในเวลานั้น ภายในร่างกายของเขาถูกพลังของพายุหมุนและสัตว์ร้ายหุ้นตุ้นฉีกเป็นชิ้นกระจัดกระจาย ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลย และดูเหมือนว่าตัวเขาจะตกลงมาในพื้นที่รกร้างว่างเปล่า

ภาพที่ปรากฏต่อสายตา คล้ายจะมีเด็กหญิงตัวน้อยคนหนึ่งถามเขาว่าเขาเป็นผู้ฝึกชี่หรือเปล่า

ตึง!

ในขณะที่ลู่ฝานกำลังจะพูดอะไรออกมา เด็กหญิงคนนี้กลับคุกเข่าลงต่อหน้าลู่ฝานเสียก่อน

“ท่านเซียนบำเพ็ญชี่ ได้โปรดช่วยพี่สาวของหนูด้วยนะคะ ขอแค่ยาเซียนเม็ดเดียวก็พอแล้ว ได้โปรดช่วยชีวิตพี่สาวของหนูด้วยค่ะ!”

เด็กน้อยโขกศีรษะคำนับลู่ฝานทั้งน้ำตา

ลู่ฝานรีบโบกมือเบา ๆ จากนั้นสายลมเย็นก็ก่อตัวขึ้นมาช่วยพยุงเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ให้ลุกขึ้นมา

เมื่อมองไปที่เด็กคนนี้ ลู่ฝานก็ถามว่า "หนูเป็นคนพาฉันกลับมาจากถิ่นทุรกันดารเหรอ?"

เด็กน้อยพยักหน้าและเอ่ยตอบ "ใช่ค่ะ คุณหนักมากเลยรู้ไหมคะ หนูเกือบจะลากคุณกลับมาคนเดียวไม่ไหว!"

ลู่ฝานรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขารู้ดีว่าตัวเขาหนักแค่ไหน

อย่ามองว่ารูปร่างของเขาดูไม่ค่อยแข็งแรงและได้สัดส่วนนัก อีกทั้งยังไม่ค่อยสูงเท่าไร แต่กล้ามเนื้อของเขาแข็งแกร่งดุจหินเหล็ก

แม้เขาจะไม่ได้ตั้งใจจะแสดงความแข็งแกร่งทางร่างกาย แต่น้ำหนักของเขาก็มากกว่าคนธรรมดาหลายเท่า

นังหนูคนนี้ลากเขากลับมาได้ก็ไม่ใช่ย่อยเลยจริง ๆ ลู่ฝานสัมผัสกลิ่นอายของเด็กน้อยคนนี้ก็พบว่าเธอไม่ใช่นักบู๊อะไร แต่พลังแห่งจิตวิญญาณของเธอค่อนข้างโดดเด่น

เธออาจจะเป็นผู้ฝึกชี่ หรืออาจจะเป็นเด็กน้อยที่ยังไม่รู้ตัวว่าตัวเองมีพรสวรรค์ที่โดดเด่น

ลู่ฝานเอามือจับคางพร้อมกับใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาคิดว่าน่าจะเป็นอย่างที่สอง

“ขอบคุณมากแม่หนู หนูต้องการยาเซียนเพื่อช่วยพี่สาวงั้นเหรอ? พี่สาวของหนูถูกทำร้ายจนได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า?”

ลู่ฝานเหลือบมองผู้หญิงคนนั้น รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

แม้จะป่วย แต่ผู้หญิงคนนี้ก็ยังดูดีมาก แต่หญิงสาวสวยเช่นนี้กลับเจ็บป่วยขั้นร้ายร้ายแรงกำลังจะตาย ช่างน่าเวทนาเหลือเกิน

ลู่ฝานก้าวไปข้างหน้า และมองหญิงสาวคนนี้อย่างละเอียดสองสามครา

จากนั้นจึงนำนิ้วมาแตะตรงหว่างคิ้วของเธอ

ปราณชี่ค่อย ๆ ถ่ายโอนเข้าไป ทันใดนั้นเอง ลู่ฝานก็รู้สึกถึงพลังชีวิตที่กำลังจะหมดไป และพลังแข็งแกร่งที่ถูกกดไว้ในร่างกาย

ไม่ผิดแน่ นี่เป็นพลังที่ดีไม่เลวเลยจริง ๆ ลู่ฝานหาตำแหน่งของโรคเจอในชั่วพริบตา หญิงสาวคนนี้ถูกพลังภายในร่างกายของตัวเองกดทับเอาไว้อยู่

การรับรู้ทางพลังและทางร่างกายมีมากเกินไป ซึ่งดูเหมือนว่าเธอจะไม่รู้วิธีการใช้ หรือวิธีการปลดปล่อยมัน จึงเป็นสาเหตุที่เธอตกอยู่ในสภาพเช่นนี้

แต่สิ่งที่ทำให้ลู่ฝานขมวดคิ้วแน่นขึ้นก็คือพลังนี้ถูกซ่อนไว้ลึกมาก ถ้าไม่ใช่เพราะพลังแห่งจิตวิญญาณของเขาไม่ธรรมดา เขาก็คงจะไม่สามารถรับรู้ถึงมันได้

“ท่านเซียนบำเพ็ญชี่คะ พี่สาวของหนูเป็นยังไงบ้าง สามารถช่วยพี่สาวของหนูได้ไหมคะ?”

เด็กหญิงมองลู่ฝานด้วยสีหน้าที่แสดงความคาดหวัง

ลู่ฝานมองไปที่หญิงสาวคนนั้น เขาดึงนิ้วกลับมาแล้วพูดว่า "ช่วยได้ แต่หนูต้องบอกฉันก่อนว่าพวกหนูเป็นใครกันแน่? หนูและพี่สาวของหนูชื่ออะไร"

เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ พูดว่า "หนูชื่อยาโถวค่ะ ส่วนพี่สาวของหนูชื่ออาหยุน! พวกเราก็เป็นคนธรรมดานะคะ!"

ลู่ฝานมองเด็กหญิงคนนี้ลึก ๆ พร้อมกับพูดว่า

"จริงเหรอ? ยาโถว ถ้าหนูไม่บอกความจริงกับฉัน ฉันก็จะไม่ช่วยพี่สาวของหนูนะ คิดให้ดีก่อนค่อยตอบนะ พวกหนูเป็นใครกันแน่?"

ยาโถวมองลู่ฝานพร้อมกัดริมฝีปากตัวเอง ส่วนอาหยุนที่นอนอยู่บนเตียงพยายามใช้กำลังทั้งหมดของเธอเอง ก่อนจะพูดอย่างอ่อนแรง "ยาโถว ให้เขาไปเถอะ"