เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2266

จู่ๆ น้ำตาของยาโถวไหลออกมาเหมือนเขื่อนแตก หยดลงบนพื้นจนเกิดเสียงดัง

ลู่ฝานเห็นแล้วถึงกับช็อก เขาไม่เคยเห็นใครร้องไห้เก่งขนาดนี้มาก่อนเลย

ยาโถวร้องไห้พลางพูดว่า “พี่สาว ฉันปล่อยให้พี่ตายไม่ได้ ท่านเซียนบำเพ็ญชี่ ถ้าท่านช่วยพี่สาวฉัน ฉันจะบอกว่าเราเป็นใครมาจากไหน!”

ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า “ได้”

พูดจบ ลู่ฝานยื่นมือเข้าไปหาอาหยุนที่นอนอยู่บนเตียง พลังวิถีแห่งชีวิตอันบริสุทธิ์เข้าไปในตัวอาหยุน

ถ้าเป็นคนอื่น ต้องรักษาอาการของอาหยุนยากแน่นอน

สาเหตุก็ง่ายดายมาก ถึงขับพลังในตัวอาหยุนออกมาจนหมด พวกเขาก็ไม่สามารถทดแทนพลังชีวิตของอาหยุนที่สูญเสียไปได้

แต่เมื่อถึงมือลู่ฝาน เรื่องนี้ง่ายดายเป็นอย่างมาก

ลู่ฝานไม่ได้สนใจพลังในตัวอาหยุน เขาใส่พลังชีวิตเข้าไปทันที

ร่างกายอาหยุนเกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว ค่อยๆ แปรเปลี่ยนจากอ่อนแอเป็นแข็งแรงขึ้น

นี่วิธีรักษาจากต้นเหตุ แค่ร่างกายของอาหยุนแข็งแรงขึ้น พลังในตัวพวกนั้นจะทำอันตรายเธอไม่ค่อยได้

ที่เหลือก็คือให้เธอรีบหาวิธีใช้พลังพวกนี้โดยเร็วที่สุด

เห็นด้วยตาเปล่าว่าใบหน้าของอาหยุนค่อยๆ มีเลือดฝาด

ลมหายใจกลับมาเป็นปกติ นัยน์ตาเริ่มมีชีวิตชีวา

เสียงร้องไห้ของยาโถวเงียบลงทันที เธอตกใจเหมือนเห็นปาฏิหาริย์อย่างไรอย่างนั้น

อาหยุนค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งบนเตียง

ทั้งสองคนมองลู่ฝานอย่างตกตะลึง แต่จู่ๆ แสงหนึ่งออกมาจากตัวอาหยุน พุ่งทะลุห้องไปที่ขอบฟ้า

ทันใดนั้นคนทั้งเมืองต้าฮวงเห็นลำแสงที่พุ่งขึ้นไปบนฟ้า

ลู่ฝานสัมผัสถึงพลังในลำแสงนี้ เริ่มครุ่นคิดในใจ

เขาพอเดาได้แล้วว่าพลังนี้คืออะไร ลู่ฝานขมวดคิ้วเบาๆ ทันที

อาหยุนรีบหาของที่หัวเตียงอย่างลุกลี้ลุกลน เธอเอากริชจันทร์เสี้ยวส่องแสงระยิบระยับออกมาถือไว้แน่น

วินาทีที่เธอถือกริชไว้ แสงบนตัวหายวับไปทันที

เหมือนกริชเล่มนี้คือผนึกของเธอ ช่วยระงับพลังในตัวเธอเอาไว้

ลู่ฝานชี้กริชแล้วพูดว่า “ใช้อาวุธวิเศษระงับพลัง ผลสุดท้ายจะทำให้พลังแว้งกัดรุนแรงขึ้น เธอจำเป็นต้องหาวิธีควบคุมพลัง!”

อาหยุนกำกริชไว้ในมือ จ้องหน้าลู่ฝานแล้วพูดว่า “นายคือคนที่ลุงเจ็ดส่งมาใช่ไหม ถึงตายฉันก็ไม่ให้ของสิ่งนี้กับนายหรอก นี่เป็นของแม่ฉัน ของฉัน! ยาโถว มานี่เร็วๆ อยู่ห่างๆ เขาหน่อย!”

ยาโถวเดินมาข้างหน้าอาหยุนอย่างเหม่อลอย จ้องหน้าลู่ฝานอยู่อย่างนั้น

เหมือนเธอตกใจที่เมื่อกี้ลู่ฝานช่วยชีวิตอาหยุนได้

ลู่ฝานมองยาโถวแล้วมองอาหยุน “เธอสองคนเป็นทายาทเผ่ายันต์สินะ โชคดีจริงๆ คิดไม่ถึงว่าวันนี้ฉันจะได้เจอคนเผ่ายันต์ในตำนานที่สูญหายไปแล้วตั้งสองคน ไม่ต้องกลัว ฉันไม่ใช่คนที่ลุงเจ็ดอะไรนั่นส่งมา คิดดูดีๆ สิ ถ้าฉันเป็นคนที่ลุงเจ็ดอะไรนั่นส่งมา พวกเธอสองคนคงตายไปนานแล้ว อย่างน้อยเมื่อกี้ฉันคงเอาของไปแล้ว!”

ยาโถวหันมามองอาหยุน “พี่ เหมือนเขาไม่ใช่พวกเดียวกับเราจริงๆ บนตัวเขาไม่มีกลิ่นอายนั่นเลย!”

ลู่ฝานพูดว่า “ดูสิ ยาโถวฉลาดกว่าเธออีก แต่ก็ขอบใจนะยาโถว ตอนแรกฉันแค่เดาว่าพวกเธอเป็นคนเผ่ายันต์ คิดไม่ถึงว่าพวกเธอเป็นคนเผ่ายันต์จริงด้วย ยินดีที่ได้รู้จักๆ!”

ลู่ฝานได้ยินแล้วประกายนัยน์ตาวูบไหว เหมือนมีแสงกะพริบอยู่

โครก......

เสียงน่าอับอายดังขึ้น ลู่ฝานได้ยินแล้วหันไปหาอาหยุนทันที “หิวแล้วสินะ ดูเหมือนเธอคงหลับไปหลายวัน เอาล่ะ ไม่ต้องพูดเรื่องอื่นแล้ว พวกเธอก็ไม่ต้องตอบแทนอะไรฉัน แค่เลี้ยงข้าวฉันก็พอแล้ว ว่าไง”

อาหยุนหน้าแดงระเรื่อ มองไปทางยาโถว

ยาโถวจับๆ คลำๆ บนร่างกายตัวเอง มีหมั่นโถวแค่ครึ่งลูกเอง

“เอาไป!”

ยาโถวยื่นหมั่นโถวให้ลู่ฝาน เหมือนเธอเสียดายนิดหน่อย

ลู่ฝานอ้าปากหวอแล้วรับหมั่นโถวมา

อาหยุนถอนหายใจแล้วพูดว่า “ขอโทษด้วยนะผู้มีพระคุณ เราไม่มีอะไรเลย มีอยู่แค่นี้แหละ”

ลู่ฝานวางหมั่นโถวลง ส่ายหน้าแล้วพูดว่า

“ช่างเถอะ ฉันเป็นคนทำอะไรถึงที่สุด ใครใช้ให้ยาโถวช่วยชีวิตฉันไว้ล่ะ ไปกันเถอะ เราออกไปกินข้าวกัน ฉันมีเงิน!”

พูดจบ ลู่ฝานก้าวออกไปด้านนอก

ยาโถวพูดเบาๆ กับอาหยุนว่า “พี่ เราจะไปไหม”

อาหยุนครุ่นคิดแล้วพูดว่า “ไปเถอะ ดูเหมือนเขาไม่ใช่คนเลวนะ!”