เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 227

เอี๋ยนชิงจำได้อย่างชัดเจน พละกำลังของลู่ฝานห่างชั้นจากแดนปราณนอกอีกเยอะ จะใช้พลังปราณส่งเสียงของแดนปราณนอกได้อย่างไร

แต่ความจริงปรากฏอยู่ตรงหน้า ลู่ฝานทำให้เขาเห็นแล้ว

เอี๋ยนชิงจิตใจวูบไหว หรือว่าลู่ฝานได้อะไรดีๆ จากจวนอากาศธาตุ

เอี๋ยนชิงยิ่งคิดยิ่งรู้สึกมีความเป็นไปได้ ไม่งั้นลู่ฝานโดนเขาซัดจนบาดเจ็บแบบนั้น ทำไมถึงออกมาได้อย่างปลอดภัยเช่นนี้

แววตามีความเย็นชา เอี๋ยนชิงยิ้มร้ายกาจให้ลู่ฝาน

ลู่ฝานจ้องเขาเขม็ง จากนั้นจึงละสายตาออกมา

สี่คนที่ตามเอี๋ยนชิงมา มีสองคนที่ลู่ฝานรู้จัก

หยู่ซินที่เคยเจอกันหนึ่งครั้ง เดินขึ้นไปด้วยสีหน้าราบเรียบ ลู่ฝานเห็นเขาแล้วอยากหัวเราะ หยู่ซินกับเหลิ่งหาน มอบของให้เขาไม่น้อยเลย รอให้พักผ่อนก่อน ลู่ฝานกะจะเปิดเตากลั่นยาสักหน่อย

ด้านหน้าหยู่ซินคือฮ่วนเย่ว์ที่มัดผมหางม้า

ใบหน้าฮ่วนเย่ว์มีรอยยิ้มเย่อหยิ่ง เธอชักสีหน้าไปทางท่านผอ. เหมือนกำลังยั่วยุ

ท่านผอ.ไม่สนใจฮ่วนเย่ว์ หันหน้าไปทางอื่น

ตอนนี้ลู่ฝานยังจำได้ การพูดคุยของฮ่วนเย่ว์กับท่านผอ. ในหอคอยฝึกฝน ท่านผอ.คงทำอะไรฮ่วนเย่ว์ไม่ได้เช่นกัน เพราะอาจารย์ของฮ่วนเย่ว์ คือเซียนบู๊แดนหยินหยางระยะรู้ความที่แท้จริง

นักเรียนคณะหยินหยางเงยหน้าส่งเสียงเชียร์ให้พวกเอี๋ยนชิงบนหอคอย

นักเรียนคณะอื่น ไม่มีท่าทีจะช่วยพวกเขาส่งเสียงเชียร์ แต่ละคนจ้องเสื้อผ้าและอาวุธของพวกเอี๋ยนชิง แล้วส่งเสียงชื่นชมและอิจฉาออกมา

นักเรียนยอดฝีมือของแปดคณะมากันหมดแล้ว หานเฟิงลุกขึ้นแล้วพูดว่า "ศิษย์พี่ศิษย์น้องทุกท่าน ไปกันเถอะ ถึงตาพวกเราขึ้นไปแล้ว"

ลู่ฝานพยักหน้า แล้วลุกขึ้นยืน

ศิษย์พี่ใหญ่ยกมือขึ้น "รอฉันสักครู่ ให้ฉันเอาก้นออกมาก่อน"

ศิษย์พี่ใหญ่พูดพลาง พยายามเอาไขมันของตัวเอง ออกมาจากเก้าอี้ จากนั้นยิ้มแล้วเด้งตัวขึ้นไป