เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 257

ครั้งนี้ลู่ฝานรู้แล้วว่าพลังโจมตีของตัวเอง แข็งแกร่งขนาดไหน

เสื้อปราณที่ปกคลุมตัวเอาไว้โดนโจมตีจนสั่น

"กระบวนท่าที่หนึ่ง!"

ศิษย์พี่ใหญ่พูดอย่างสุขุม

ลู่ฝานตาเป็นประกาย เขาเพิ่งเคยเจอเคล็ดวิชาบู๊ประหลาดแบบนี้เป็นครั้งแรก

ลู่ฝานดึงกระบี่หนักของตัวเองออกมา แล้วพูดว่า "ศิษย์พี่ใหญ่ ระวังไว้ให้ดี"

ศิษย์พี่ใหญ่หัวเราะ มีแสงบางๆ สว่างขึ้นรอบตัว

ไม่ใช่เสื้อปราณ ไม่ใช่พลังปราณ แต่เป็นพลังฟ้าดินที่ดูแตกต่าง ลู่ฝานสัมผัสได้ว่าพลังฟ้าดินรอบตัวศิษย์พี่ใหญ่ เริ่มเคลื่อนไหวอย่างประหลาด ออร่าลึกลับโถมเข้ามา ในเวลาเดียวกันรู้สึกเหมือนบนตัวศิษย์พี่ใหญ่ มีพลังวิญญาณที่แปลกประหลาด

ลู่ฝานเดินเข้ามาฟาดกระบี่ลงไป

"ฆ่า!"

เป็นกระบี่ฆ่าพิชิตฟ้าเหมือนเดิม แต่ครั้งนี้ลู่ฝานไม่ได้ ปล่อยตัวอักษรคำว่าฆ่า 5 ตัว ภายในกระบี่เดียว สะบัดคำว่าฆ่าออกมาเพียงตัวเดียวเท่านั้น

แต่อาจารย์อี้ชิงกับอาจารย์เต้ากวง ยังตกใจเล็กน้อย

เพราะคำว่าฆ่าที่ลู่ฝานสะบัดออกมา มีพลังสะเทือนขวัญ ไม่ใช่ตัวอักษรคำว่าฆ่า 5 ตัวก่อนหน้านี้ แต่เป็นคำว่าฆ่าตัวที่ 6

พวกเขาคิดไม่ถึงว่า ตอนลู่ฝานสู้กับหยุนอาน เขายังออมมือไว้

ตัวอักษรคำว่าฆ่า โจมตีลงบนตัวศิษย์พี่ใหญ่

พื้นใต้เท้าศิษย์พี่ใหญ่เป็นรอยร้าว ลวดลายคำว่าฆ่าปรากฏออกมา

ศิษย์พี่ใหญ่สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย ผิวหนังท้องเริ่มบิดไปมา

"พลังแข็งแกร่งมาก"

ศิษย์พี่ใหญ่พูดออกมา

"แต่แค่นี้ยังไม่พอหรอก ร่างทองครองธรรม!"

ต่อมามีแสงสว่างขึ้นบนตัวศิษย์พี่ใหญ่ ลู่ฝานมองตัวของศิษย์พี่ใหญ่ มีขนาดใหญ่ขึ้น

ใหญ่ขึ้นสองสามเท่า ศิษย์พี่ใหญ่เหมือนเทือกเขาเล็กๆ ยืนอยู่ตรงหน้าลู่ฝาน

ตัวอักษรคำว่าฆ่าที่ลู่ฝานปล่อยออกมา เหมือนสะกิดเข้ากับภูเขาใหญ่เท่านั้น ศิษย์พี่ใหญ่พลิกมือปัดมันออกไป

"กระบวนท่าที่สอง!"

ศิษย์พี่ใหญ่ยื่นนิ้วขนาดใหญ่ไปทางลู่ฝานสองนิ้ว ใบหน้ามีรอยยิ้ม

หานเฟิงตะโกนขึ้นข้างๆ "ฮ่าๆ ศิษย์น้องลู่ฝาน นายทำให้ศิษย์พี่ใหญ่ใช้ร่างทองครองธรรมแล้ว นี่เป็นวิชาที่ตระกูลเขาสืบทอดมา เอากระบวนท่าแข็งแกร่งกว่านี้ ศิษย์พี่ใหญ่จะฝืนไม่ไหวแล้ว"

ลู่ฝานได้ยินจึงยิ้มบางๆ ที่แท้นี่คือวิชาที่สืบทอดกันมา ของตระกูลศิษย์พี่ใหญ่ ดูแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก

อาจารย์อี้ชิงพยักหน้าอยู่ข้างๆ "กระบี่ฆ่าพิชิตฟ้าของลู่ฝานอยู่ในระยะรู้ความแล้ว สามารถใช้กระบี่ที่หกได้ พิสูจน์ได้ว่าแรงระเบิดของพลังปราณเขา เหนือกว่านักบู๊แดนปราณนอกทั่วไป แต่เขาแค่ฝึกออกมาได้ไม่กี่เดือนเท่านั้น ฝึกเคล็ดวิชาบู๊ระดับดินหนึ่งเล่ม จนถึงระยะรู้ความแล้วเหรอ"

อาจารย์เต้ากวงพูดว่า "ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน แต่คณะหนึ่งเดียวของเรา มีอัจฉริยะที่ทำให้เราไม่รู้ถึงขีดจำกัด เป็นเรื่องดีไม่ใช่หรือไง"

อาจารย์อี้ชิงยิ้มแล้วพูดว่า "ใช่ๆ"

ลู่ฝานมองศิษย์พี่ใหญ่ ปักกระบี่หนักลงบนพื้นทันที

ลู่ฝานกำหมัดแล้วพูดว่า "ศิษย์พี่ใหญ่ กระบวนท่าต่อไปรุนแรงหน่อย ผมเองก็ไม่รู้พลังสังหารแข็งแกร่งถึงขั้นไหน พี่ต้องระวังไว้หน่อย"

ศิษย์พี่ใหญ่หัวเราะ "มาเถอะ ศิษย์น้องลู่ฝาน ให้ฉันดูสิว่าขีดจำกัดของนายอยู่ตรงไหน พลานุภาพสองกระบวนท่าเมื่อกี้ไม่เลวเลย ทำให้ฉันตกใจอีกหน่อยสิ"

ลู่ฝานพูดว่า "งั้นศิษย์พี่ใหญ่ยืนให้ดี"

พลังฟ้าดินรอบๆ เริ่มบ้าคลั่ง ตัวลู่ฝานร้อนระอุ ตอนนี้กายทองไฟอาบระอุจนมีควันขาวลอยขึ้นมา เหมือนมังกรคำรามออกมา

อาจารย์เต้ากวงพูดอย่างตกใจ "หมัดมังกรเพลิงคำราม เขาฝึกได้แล้วเหมือนกันเหรอ"