เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 258

หลังผ่านไปสองวัน ล่างเขาคงต้ง ลู่ฝานสะพายกระบี่หนักไม่คม เงยหน้ามองทิวเขาคงต้ง แล้วถอนหายใจยาว

"รู้แบบนี้ ฉันไม่ใช่แรงหมดตัวหรอก"

ลู่ฝานบ่นพึมพำ จากนั้นส่ายหน้าเบาๆ

นึกถึงสามกระบวนท่าที่เขานัดกับศิษย์พี่ใหญ่ เมื่อสองวันก่อน ลู่ฝานยิ้มแหยๆ ออกมา

กระบวนท่าที่สามของเขา ทำให้ศิษย์พี่ใหญ่ถอยหลังไปก้าวเดียวเท่านั้น จากนั้นศิษย์พี่ใหญ่ทำเป็นแกล้งตาย นอนลงไปบนพื้น

อีกทั้งยังนอนโอดครวญบนพื้นว่า "ศิษย์น้องลู่ฝาน นายเก่งเกินไปแล้ว ฉันว่าสู้รอบที่เหลือ นายไปเองเถอะ"

จากนั้นศิษย์พี่ทุกคนส่งซิกให้เขา เขาจึงมาเขาคงต้งเพียงคนเดียว

พวกศิษย์พี่หานเฟิงอ้างว่าต้องดูแลศิษย์พี่ใหญ่ เลยไม่มากันทั้งหมด

อาจารย์อี้ชิงกับอาจารย์เต้ากวง เอาเหรียญทองที่ได้จากคณะนานา ให้ลู่ฝานทั้งหมด

"พวกเขาโล่งใจกันจริงๆ!"

ลู่ฝานยิ้มอย่างเหนื่อยใจ

ลู่ฝานเงยหน้ามองเขาคงต้งอันยิ่งใหญ่ ถูกปกคลุมอยู่ในเมฆหมอก มาพร้อมกับแสงอาทิตย์สีทองบนฟ้า

เทียบกับคณะนานา คณะศิงขรดูมีออร่าของเซียนมากกว่า ไม่ต้องพูดเรื่องอื่น แค่ยอดเขาก็งดงามมากแล้ว

ยอดเขาสูงเสียดฟ้า สะพานเซียนข้ามรุ้ง ภูเขาตระหง่านงดงาม แสงจันทร์สาดส่องระยิบระยับ สายลมฤดูใบไม้ผลิอบอุ่น สายน้ำใสไหลริน นกกระเรียนเหลียวมองมฆลอยขึ้นข้างถ้ำ หมอกหลากสีเหนือยอดเขา....ทั้งเขาคงต้งมีวิวทิวทัศน์นับไม่ถ้วน บันไดหินทอดยาวไปถึงคณะศิงขรที่อยู่ข้างบนสุด

ลู่ฝานเดินไป 2-3 ชั่วยามเต็มๆ กว่าจะถึงหน้าประตูคณะศิงขร

หุ่นคุ้มครองซ้ายขวา ด้านล่างมีค่ายกลปราณบู๊

ศิลาบู๊แต่ละก้อนแฝงไปด้วยพลังปราณ วางเรียงอยู่หน้าประตูคณะ ศิษย์คณะศิงขรที่กำลังจะลงเขา เห็นลู่ฝานมาถึง ต่างมีแววตาสงสัย

"ดูจากการแต่งตัวของนักเรียนคนนี้ นายไม่ใช่นักเรียนคณะศิงขรใช่ไหม มาที่นี่ทำไม"