เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 291

ถ้าใช้เคล็ดวิชาบู๊นี้ คงสามารถทำให้ย่อยยับตั้งแต่ยังไม่ได้สู้ อีกทั้งทำลายอนาคตด้วย

เคล็ดวิชาบู๊อันน่ากลัว ยังดีที่คนใช้คือหลิงเหยา ไม่งั้นถึงวันนี้ลู่ฝานเสียเปรียบไม่มาก ก็ต้องโดนตัดขาดการทำความเข้าใจ

ลู่ฝานยิ้มบางๆ ปราณชี่ในตัวสว่างจ้า เส้นลมปราณทั้งหมดสว่างขึ้นมา

เพียงพริบตา พลังที่พุ่งเข้ามาในตัวเขา โดนขจัดไปจนหมด

เหลือพลังสุดท้ายเพียงเล็กน้อย กลายเป็นรูปร่างของหลิงเหยา ลู่ฝานครุ่นคิด ไม่ได้กำจัดมันทิ้งไป หลงเหลือพลังนี้ไว้ เคลื่อนไหวตามปราณชี่ เข้าไปสู่ในมุกเทพ จากนั้นมุกเทพใช้วิชาเทพไร้ขีดจำกัด กลืนกินมันเข้าไป

หลิงเหยาชะงักไปทั้งตัว ประกายในแววตาหายไปอย่างรวดเร็ว

เธอก็คิดไม่ถึงเช่นกัน เคล็ดวิชาบู๊ของตัวเอง โดนทำลายอย่างง่ายดาย แม้เธอออมมือ แต่นักบู๊ทั่วไป ไม่สามารถต้านทานการโจมตีเพียงพริบตาของเธอได้

ลู่ฝานไม่เพียงแต่ต้านทานได้ อีกทั้งต้านทานได้อย่างสบายๆ

เธอสัมผัสได้ถึงสิ่งมีชีวิตที่มีพลังในตัวลู่ฝาน อีกทั้งพลังปราณที่สามารถทำลายสรรพสิ่งได้

หลิงเหยาไม่สามารถบรรยายพลังปราณของลู่ฝานได้ พลังปราณของนักบู๊คนอื่น เจอกับพลานุภาพที่เกิดจากการใช้จิตบู๊เข้าฌานของเธอ ไม่สามารถทำอะไรได้เลย

แต่พลังปราณของลู่ฝาน ไม่กลัวเลย ใช้พลังอันน่ากลัว บีบพลานุภาพออกมา

แต่เธอสัมผัสได้ว่าลู่ฝานหลงเหลือพลังของเธอเอาไว้เล็กน้อย เอาเข้าไปในตัวเขา

นี่หมายความว่าอะไร มีเพียงเธอกับลู่ฝานเท่านั้นที่รู้

หลิงเหยาแก้มแดงระเรื่อ สูดหายใจลึก เก็บพลังเอาไว้

พลังปราณในตัวลู่ฝานเคลื่อนไหวต่อไป เขาสัมผัสได้ว่าปราณชี่ของตัวเอง กำลังถึงขั้นที่เป็นงอกงามไม่หยุด นี่ต้องขอบใจหลิงเหยาจริงๆ

พลานุภาพที่ทั้งสองคนปล่อยออกมาหายไป กลับสู่ปกติเหมือนเดิม

"นายชนะแล้ว!"

หลิงเหยายิ้มแล้วเอ่ยขึ้น

ลู่ฝานพยักหน้า "ขอบคุณที่ชี้แนะ"

ครูประกาศเสียงดังว่า "ลู่ฝานคณะหนึ่งเดียวชนะ"

อาจารย์อู๋โฉวถอนหายใจอย่างหม่นหมอง

"ฉันคิดว่าคณะสงบใจรับคนมีความสามารถเข้ามา จะภูมิใจได้สักระยะ แต่คิดไม่ถึงว่าคณะหนึ่งเดียวของพวกนาย รับคนมีความสามารถที่น่ากลัวยิ่งกว่า"

อาจารย์อี้ชิงแสร้งพูดเหมือนไม่เข้าใจ "แค่โชคชะตาเท่านั้น โชคชะตาของลู่ฝานดีมาตลอด"

อาจารย์อู๋โฉวกัดฟันพูดว่า "เสแสร้ง นายยังมาเสแสร้งใส่ฉัน อย่าคิดว่าฉันดูไม่ออก เมื่อกี้ลู่ฝานใช้เพลงเต๋าหนึ่งเดียวของคณะหนึ่งเดียว"

อาจารย์อี้ชิงเห็นว่าโดนจับได้ จึงตัดสินใจไม่แกล้งทำอีก

พูดอย่างราบเรียบว่า "เรื่องนี้อย่าบอกให้คนอื่นรู้"

อาจารย์อู๋โฉวพูดว่า "นายคิดจะปิดบังฉันไปถึงเมื่อไร"

อาจารย์อี้ชิงพูดว่า "ปิดบังได้นานเท่าไรก็ปิดบังไปนานเท่านั้น"