เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 32

เมื่อลู่ฝานเดินออกไปไกลแล้ว ลู่เฮ่าหรานพูดว่า "ใช่แน่ๆ เขาต้องรู้จักแน่นอน"

ลู่หาวพูดว่า "ไอ้เด็กคนนี้ รู้จักผู้ฝึกชี่ ไม่รู้จักเปิดเผยอะไรสักหน่อย ปิดซะมิดเชียว"

ลู่เฮ่าหรานพูดว่า "ไม่แน่ พรสวรรค์การฝึกฝนของเขา อาจถูกค้นพบโดยชายเถ่เมี่ยนคนนั้น ถ้าเป็นอย่างนี้จริงๆ คุณผู้ชายเถ่เมี่ยน เป็นผู้มีพระคุณของตระกูลลู่ของเรา"

ลู่หาวหัวเราะ แล้วพูดว่า "พ่อว่า เขาฝากตัวเป็นศิษย์กับคุณผู้ชายเถ่เมี่ยนหรือยัง"

ลู่เฮ่าหรานส่ายหน้า "พูดยาก ไม่ชัวร์ พูดไปอาจไม่ดี"

ท่านสวินฟังทั้งสองคนคุยกัน สุดท้ายพูดสรุปว่า "นายสองคนควรทำอะไร ก็ไปทำซะ ลู่ฝานมีบุญวาสนาของตัวเอง ปล่อยเขาไป กลับลานประลองบู๊อะไรนั่น ไม่รู้ว่าพูดถึงอะไรมั่วซั่ว"

พูดจบ ท่านสวินปิดประตูเรือนเก็บหนังสือ ลู่หาวยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน จากนั้นจึงเดินออกไปกับลู่เฮ่าหราน

......

ลู่ฝานออกมาจากตระกูลลู่ มุ่งหน้าไปยังร้านของหวูเฉิน

ถือผงทะลวงกาย ลู่ฝานยิ้มแหยๆ ช่างเถอะ ตัวเองกลั่นเอง ก็กินเองเถอะ

เงยหน้ากินยาทั้งสามขวด รู้สึกคันยุบยิบบนตัว เห็นได้ชัดว่า ยาที่ตัวเองกลั่นกับยาที่อาจารย์กลั่น ยังห่างชั้นกันมาก กินลงท้องไปสามขวด ประสิทธิภาพที่ได้มีน้อยมาก แน่นอนว่าแค่สำหรับเขาเท่านั้น เพราะหนึ่งเดือนมานี้ เขาใกล้จะเกิดอาการต่อต้าน ผงทะลวงกายแล้ว

มาถึงหน้าประตูร้าน ทันใดนั้น ลู่ฝานเห็นว่า วันนี้ร้านของอาจารย์มีลูกค้า

ผู้หญิงวัยกลางคน แต่งกายเรียบง่ายและสง่างาม นั่งอยู่ในร้าน จักษุยาวดังนกการเวก ขนคิ้วยาว ปากแดงระเรื่อ งดงามไม่มีใครเทียบ ชุดคลุมสีเขียวเข้ม ยาวถึงพื้น รูปร่างงดงามมีเสน่ห์ อ่อนช้อยจนทำให้หวั่นไหว มีขลุ่ยไม้ไผ่วางอยู่ข้างมือซ้าย สีเขียวสว่าง มือขวาถือกระดิ่ง สีม่วงเหลือบทองทั้งอัน

หวูเฉินดื่มเหล้า หันมามองลู่ฝานแวบหนึ่ง จากนั้นละสายตา ไปพูดกับผู้หญิงว่า "ซู่มั่น เธอกลับไปเถอะ ฉันละทางโลกแล้ว แล้วไฉนพานต้องฝุ่นผงคลี"

ผู้หญิงที่ถูกเรียกว่าซู่มั่น ขมวดคิ้วเบาๆ แล้วพูดว่า "ละทางโลกก็เพื่อจะกลับมาอีกครั้งไม่ใช่เหรอ โรคของนาย ฉันรักษาได้"

หวูเฉินพูดช้าๆ ว่า "ร่างกายเป็นเพียงเปลือกนอก เปลือกนอกกู้กลับมาได้ แต่อาการป่วยทางใจ ใครจะรักษาได้"

ซู่มั่นถอนหายใจเบาๆ ลุกขึ้นยืน แล้วพูดว่า "ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นก็ถือว่าฉันไม่เคยมาละกัน"

หวูเฉินพูดว่า "เดิมเธอก็ไม่เคยมา"