เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 393

บนตัวลู่ฝานมีเกราะปรากฏขึ้นมาเลี่อยๆ จากนั้นปกคลุมไปทั่วร่างกายของเขา

เกราะสีเงินสว่าง มีแสงสะท้อนสว่างไสว ดูระยิบระยับ ทำให้กระบี่หนักในมือลู่ฝานมีแสงสว่างสีเงินไปด้วย

เมื่อผลการฝึกตนของลู่ฝานพัฒนาขึ้น เกราะก็ดูแข็งแกร่งงดงามกว่าก่อน อักษรยันต์ด้านบนก็ชัดเจนขึ้นไม่น้อย แสงลึกลับไหลเวียนอยู่

ทั้งตัวลู่ฝาน มีเพียงดวงตาโผล่ออกมา เขาจ้องลั่วหยู่แล้วยกกระบี่หนักขึ้นมาอีกครั้ง

"เกราะเกล็ดมังกร! เขาฝึกวิชานี้เป็นด้วย เคล็ดวิชาบู๊นี้สูญหายไปแล้วไม่ใช่เหรอ"

อาจารย์เซินถูพูดโพล่งออกมา

ถ้าพูดว่าวิชาเกราะเลือดเป็นวิชาที่สามารถทำให้คนมีพลังป้องกันระดับนักบู๊แดนปราณดิน พอที่จะเรียกได้ว่าเป็นเคล็ดวิชาบู๊ระดับดินขั้นสูง งั้นเกราะเกล็ดมังกรคงเป็นระดับดินขั้นสูงสุดยอดแน่นอน

พลังป้องกันทั้งสองอย่างเหมือนกัน แต่ไม่ว่าจะพูดถึงด้านความสูญเสีย หรือด้านการพัฒนาของวิชา ล้วนต่างกันเกินกว่าหนึ่งขั้น

แน่นอนว่าความยากในการฝึกฝนก็มากกว่าหนึ่งขั้นเหมือนกัน

อาจารย์เมิ่งอวิ๋นคณะบังเหิน อาจารย์เสวียนเจินคณะกระบี่ รวมไปถึงอาจารย์คณะอื่น พากันสูดหายใจเฮือก

เกราะเกล็ดมังกรหมายถึงอะไร ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าพวกเขาแล้ว

ใครจะไปคิดว่า คนที่ท่าทีแข็งแกร่งอย่างลู่ฝาน กลับมีวิชาแบบนี้ซ่อนอยู่

สีหน้าลั่วหยู่แปรเปลี่ยนไป เขารีบถอยไปด้านหลัง

แต่ลู่ฝานไม่ให้โอกาสเขาได้ถอยหรอก มือซ้ายกลายเป็นกรงเล็บ คว้าเกราะโลหิตของลั่วหยู่เอาไว้

พลังปราณสีโลหิตจะพุ่งเข้ามาโจมตีแขนลู่ฝาน แต่โดนแสงบนเกราะเกล็ดมังกรกดดันเอาไว้

"เกราะทนทานมาก ให้ฉันลองหน่อย ว่าจะต้านทานได้กี่กระบวนท่า"

ลู่ฝานพูดพลาง สะบัดกระบี่หนักลงบนตัวลั่วหยู่ ขณะเดียวกันก็เปิดเขตวิถี พลังแผ่ซ่านออกไป ทำให้คนจิตใจสั่นไหวไปด้วย