เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 41

การกระทำของโม่เทียน เรียกเสียงไม่พอใจของคนตระกูลลู่ โม่เทียนดูอับอาย รีบยกโม่หยุนเฟยลงจากเวที

ลู่เฮ่าหรานลุกขึ้นยืน ขมวดคิ้วมองโม่เทียน แล้วพูดว่า "ตาเฒ่าโม่ นายทำผิดกฎต่อหน้าทุกคน คิดว่ากฎที่ไม่สนเป็นตายของการต่อสู้บู๊ ไม่มีความหมายงั้นเหรอ"

โม่เทียนกัดฟันพูดว่า "นายไม่ต้องพูด ฉันรู้กฎ พรุ่งนี้ฉันจะส่งสมุนไพรวิเศษไปให้ตระกูลลู่หนึ่งต้น โอเคแล้วใช่ไหม"

ลู่เฮ่าหรานยิ้ม แล้วพูดว่า "ก็พอได้อยู่"

ลู่เฮ่าหรานยิ้มและพยักหน้าให้ลู่ฝาน กำลังสื่อว่า ไอ้เด็กน้อยทำได้ไม่เลว กลับไปมีรางวัล

ลู่ฝานเก็บกายทองไฟอาบของตัวเอง ยืนตระหง่านอย่างสงบ

ศิษย์ตระกูลลู่ต่างพากันลุกขึ้นยืน นี่เป็นครั้งแรกในหลายปีมานี้ที่ตระกูลลู่เอาชนะตระกูลโม่ได้ในการแข่งขันล่าสัตว์ และแข่งขันบู๊ที่เขาซีซาน

พวกลูกหลานตระกูลลู่ พากันตะโกนอย่างตื่นเต้น "ลู่ฝานไร้เทียมทาน ลู่ฝานไร้เทียมทาน......"

ลู่ฝานมองคนพวกนี้ แล้วยิ้มบางๆ

นึกถึงไม่กี่เดือนก่อนหน้านี้ คนพวกนี้ยังเรียกเขาว่าสวะต่อหน้าเขา ตอนนี้กลับเปลี่ยนไปขนาดนี้

โลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอน ไม่รู้พรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร

ลู่เฟิงผลักลู่หมิงลูกชายตัวเอง ให้เขาลุกขึ้นมาตะโกนเชียร์

ตอนนี้ ลู่ฝานกลายเป็นฮีโร่ของตระกูลลู่ ไม่ว่าจะเป็นผู้อาวุโสหรือเด็กในตระกูลลู่ ต่างนับถือลู่ฝาน เดาได้ว่าเมื่อลู่ฝานผ่านอายุ 18 ปีไปแล้ว ต้องอยู่ในผู้สืบทอดตระกูลรุ่นที่ 3 อย่างแน่นอน ลู่หมิงจะทำเรื่องโง่ๆ อีกไม่ได้

ลู่เฟิงทอดถอนใจ ทุกคนมีโชคชะตาแตกต่างกันจริงๆ เดิมทีคิดว่าลู่หมิง ลูกชายของเขา จะได้รับตำแหน่งผู้สืบทอด แต่ใครจะไปรู้ เพียงแค่ไม่กี่เดือน ทุกสิ่งทุกอย่างกลับเปลี่ยนไป

ลู่หมิงลุกขึ้นยืนอย่างไม่เต็มใจ แต่ไม่ได้ส่งเสียงเชียร์ลู่ฝาน กลับเดินตรงออกไป

ลู่เฟิงมองแผ่นหลังลู่หมิง ถอนหายใจออกมาอีกครั้ง

ลู่ฝานยังยืนอยู่บนเวที เพราะการแข่งบู๊ยังไม่จบ เขายังมีคู่ต่อสู้อีกหนึ่งคน

ลู่ฝานหันไปมองจางเยว่หาน สายตาไม่ยินดียินร้าย

แต่แววตาจางเยว่หานวูบไหว ทันใดนั้น จางเยว่หานลุกขึ้นยืน เดินขึ้นมาบนเวทีช้าๆ

จางเยว่หานมองลู่ฝาน แล้วพูดว่า "ลู่ฝาน ฉันไม่เต็มใจจะสู้กับนายจริงๆ"

ลู่ฝานพูดอย่างราบเรียบ "พูดมากไป ก็เปล่าประโยชน์ คุณจางเยว่หาน เชิญเลย"

คำว่า "คุณจางเยว่หาน" ทำให้สีหน้าของจางเยว่หานเปลี่ยนไปเล็กน้อย

คนด้านล่างได้ยินทั้งสองคนคุยกัน ต่างไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ฟังดูแล้ว เหมือนจางเยว่หานกับลู่ฝานเคยรู้จักกันมาก่อน

ตอนนี้จางเยว่หานยโสโอหังเป็นอย่างมาก แม้พลังปราณของเธอเพิ่งฝึกได้ อีกทั้งยังได้มาด้วยการใช้วิธีพิเศษแบบฝืนธรรมชาติ แต่มีแดนปราณใน ก็คือแดนปราณในแล้ว เห็นพละกำลังอันแข็งแกร่ง ได้อย่างง่ายดาย

จางเยว่หานมองลู่ฝาน แล้วพูดว่า "คนอื่นล้มนายไม่ได้ งั้นฉันทำเองละกัน ลู่ฝาน ดูเอาไว้"

พูดจบ จางเยว่หานเหมือนลูกธนูออกจากคันธนู พุ่งเข้าไปหาลู่ฝาน

กระบี่อ่อนในมือเหมือนงู เคลื่อนไหวไปมา ทันใดนั้น มีเงากระบี่ออกมา

ลู่ฝานไม่อยากยื้อจนเป็นเรื่องใหญ่ รีบใช้กายทองไฟอาบทันที

เสียงดังชิ้งๆ กระบี่ในมือจางเยว่หาน ปะทะกับตัวลู่ฝานอย่างต่อเนื่อง

ลู่ฝานค่อยๆ ต้านทาน แม้กายทองไฟอาบจะแข็งแกร่ง แต่อยู่ในแสงกระบี่อันมากมายของจางเยว่หาน ก็ยังได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย

ทันใดนั้น วงแหวนสีขาวดวงหนึ่ง โผล่ขึ้นมาบนกระบี่พร้อมด้วยแสงสว่าง จางเยว่หานทลายการป้องกันของลู่ฝานด้วยกระบี่เดียว ทิ้งแผลจากกระบี่เอาไว้ด้านหลังของลู่ฝาน

ลู่ฝานพลิกมือออกหมัด ชกลงไปบนกระบี่ จะใช้พละกำลัง กำจัดกระบี่ออกจากมือจางเยว่หานก่อน แต่จางเยว่หานเคลื่อนตัวพร้อมกระบี่ ฝีเท้ารวดเร็ว กระบี่กลายเป็นงูพิษ เข้ามาโจมตีอีกครั้ง

ลู่ฝานใช้กายทองไฟอาบจนถึงขั้นสุดยอด ซัดหมัดไปกระแทกเวทีหิน

หมัดถล่มเขา!