เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 477

ตอนนี้ลู่หงหยู่อยากร้องไห้ออกมาดังๆ ทำไมถึงเหมาะขนาดนี้ ตอนนี้เจ้าบ้านลู่ฝานต้องรังเกียจเธอในใจแน่นอน!

อันที่จริงลู่ฝานไม่ได้คิดอะไรมาก เรื่องที่ลู่หงหยู่ทำ ตอนเด็กเขาเห็นมาเยอะแล้ว ตัวเขาผ่านมาไม่น้อย ไม่รู้สึกว่าเป็นอะไร

ลู่ฝานคนเก่าอาจรังเกียจคนคนหนึ่ง เพราะเรื่องแบบนี้

แต่ตอนนี้อย่างมากลู่ฝานแค่รู้สึกว่าลู่หงหยู่ขาดประสบการณ์การดำเนินชีวิตเท่านั้น

เธอยังอายุน้อย ไม่ได้ผ่านอะไรมา ไม่รู้ว่าโลกใบนี้ มักมีคนที่แข็งแกร่งกว่าเธอเสมอ

เธอจัดการสาวรับใช้ที่ด้อยกว่าเธอ ต่อไปก็จะมีคนที่แข็งแกร่งกว่าเธอ ทำแบบนี้กับเธอ เมื่อถึงตอนนั้น เธอจะเข้าใจคุณค่าของการทำดีกับคนอื่น

ลู่ฝานไม่คิดจะเซ้าซี้กับลู่หงหยู่ มองสีหน้าโมโหของลู่หงหยู่ ลู่ฝานยังคิดว่าเธอโมโหที่เขาแย่งสาวรับใช้ของเธอ

คิดไปคิดมา ลู่ฝานเอาสมุนไพรออกมาจากอก

สมุนไพรชนิดนี้ กองเป็นภูเขาในตำหนักยา จนลู่ฝานขี้เกียจจะนับ

แต่ลู่ฝานยื่นสมุนไพรให้ลู่หงหยู่ด้วยสีหน้าจริงจังแล้วพูดว่า “นี่ยาวิเศษ ฉันให้เธอ ต่อไปเธอก็หาสาวรับใช้ที่คล่องแคล่วและฉลาด แต่จำไว้ว่าต้องเป็นมิตร ผู้หญิงโมโหบ่อยๆ แก่ง่ายนะ”

ลู่ฝานวางสมุนไพรลงบนมือลู่หงหยู่ จู่ๆ ลู่หงหยู่หน้าแดงขึ้นมาทันที

เธอพูดเสียงเบาเหมือนกระซิบ “ขอบคุณเจ้าบ้านลู่ฝาน”

จากนั้นลู่หงหยู่ใช้ผ้าไหมห่อสมุนไพรเอาไว้อย่างระวัง และเก็บมันไว้

ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า “ใช่สิ ได้ยินว่าเธอเอาสัตว์พาหนะมาด้วย พาฉันไปดูได้ไหม พรุ่งนี้ฉันจะยืมใช้สักหน่อย พ่อฉันยังไม่ได้บอกเธอใช่ไหม”

ลู่หงหยู่กัดริมฝีปาก สั่นไปทั้งตัว จากนั้นโยนแส้ของตัวเองออกไปไกล เธอสาบานว่าตัวเองจะไม่ใช้แส้อีกแล้ว

ถึงลู่ฝานไม่ได้หันกลับมา แต่เขาได้ยินเสียงจากข้างหลัง

ลู่ฝานยิ้มบางๆ แล้วพึมพำว่า “หวังว่าต่อไปเธอจะเป็นคนดีขึ้น”

ลู่ฝานเอาสองมือไพล่หลัง เดินออกจากสวนหลังบ้าน เขาคิดไม่ถึงว่าคำพูดของเขาวันนี้ จะสร้างฮีโร่หญิงในตำนานให้ตระกูลลู่ในอนาคต

ลู่ฝานเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ ในเมื่อสัตว์พาหนะถูกพาไปพักผ่อน ลู่ฝานก็ขี้เกียจไปรบกวน มุ่งหน้าไปยังเรือนเก็บหนังสือของตระกูลลู่

สรรพสิ่งยังเหมือนเดิม แต่คนเปลี่ยนไป ตอนนี้เรือนเก็บหนังสือ ดูมีความผุพังเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่ายังไม่ได้ซ่อมแซมถึงที่นี่