เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 548

คำว่าปีศาจบนป้ายกำลัง “แยกเขี้ยวยิงฟัน” ใส่เธอ อู่คงหลิงไม่สามารถลงมือได้

ในบรรดาผู้ฝึกวิชาชั่วร้าย การลอบโจมตีคนของจิตใจเต๋าสำนักมาร เป็นโทษมหันต์ โดยเฉพาะหลังจากที่อีกฝ่ายโชว์ป้ายขึ้นมา

มือของอู่คงหลิงหยุดลงห่างจากคอลู่ฝานหนึ่งนิ้ว ลมจากฝ่ามือพัดผมลู่ฝานจนปลิว

ลู่ฝานหันมายิ้มกับอู่คงหลิง “ที่แท้ป้ายอันนี้ใช้งานแบบนี้นี่เอง ฉันรู้แล้วว่าต่อไปจะรับมือพวกผู้ฝึกวิชาชั่วร้ายแบบพวกเธอยังไง”

อู่คงหลิงกัดฟันพูดว่า “คุณชายลู่ ใช้อำนาจรังแกคนอื่นแบบนี้ไม่ดีนะ”

ลู่ฝานพูดว่า “ถ้าไม่ใช่อำนาจรังแกคนอื่น แล้วจะมีอำนาจไปทำอะไร คุณอู่คงหลิง ฉันสั่งให้เธอไปซะ ไปให้ไกล อย่าให้ฉันเห็นเธออีก”

สีหน้าอู่คงหลิงหลากหลายอารมณ์ ลู่ฝานยื่นป้ายมาตรงหน้าอู่คงหลิงทันที

“เธอกล้าขัดคำสั่งของจิตใจเต๋าสำนักมารเหรอ”

พูดพลาง ลู่ฝานเห็นคำว่าปีศาจบนป้ายเกิดการเปลี่ยนแปลงอีกแล้ว

ป้ายอันนี้อัศจรรย์กว่าที่เขาจินตนาการไว้เยอะ มีเวลาเขาต้องศึกษาให้ดีสักหน่อยแล้ว

อู่คงหลิงเก็บมือกลับมา สีหน้าเริ่มกลับเป็นปกติ ความสามารถในการเปลี่ยนสีหน้าของเธอสุดยอดมาก

อู่คงหลิงพูดด้วยน้ำเสียงไม่จริงจังว่า “คุณชายลู่ฝาน ถึงนายเอาสมุนไพรของฉันไปก็ไร้ประโยชน์ ฉันยังไม่ได้ให้สูตรการกลั่นยาหลอนลมปราณกับนายเลย”

ลู่ฝานเกือบหัวเราะออกมา ยิ้มมุมปากแล้วพูดว่า “คุณอู่คงหลิง ฉันไม่ได้สนใจยาหลอนลมปราณสักนิด แล้วก็ไม่ต้องการสูตรการกลั่นยาของเธอด้วย”

อู่คงหลิงอ้าปากค้างอย่างไม่อยากเชื่อ ลู่ฝานเอาสมุนไพรของเธอไป ไม่ได้จะกลั่นยาหลอนลมปราณเหรอ

“ไสหัวไป”

อู่คงหลิงก่นด่าออกมาอย่างไม่สนใจภาพลักษณ์ จากนั้นเดินออกไปด้วยความโมโห

ศิษย์พี่หานเฟิงโดนด่าจนลูบจมูก บ่นพึมพำว่า “ถ้าไม่เห็นแก่ที่เธอเป็นคนสวย ฉันด่าเธอตายไปแล้ว”

เมื่อพูดจบ ศิษย์พี่หานเฟิงเดินไปที่ห้องของลู่ฝานอย่างเบื่อหน่าย

ศิษย์พี่หานเฟิงเคาะประตูห้องลู่ฝาน แล้วพูดว่า “ศิษย์น้องลู่ฝาน ให้ฉันดูป้ายของนายหน่อยได้ไหม”

เพียงประโยคเดียว ทำให้ลู่ฝานเปิดประตูห้อง ลู่ฝานมองศิษย์พี่หานเฟิงแล้วพูดว่า “ศิษย์พี่หานเฟิงรู้แล้วเหรอ”

หานเฟิงพูดว่า “ฉันแค่ขี้เกียจสนใจ ไม่ใช่คนปัญญาอ่อนนะ เอาป้ายออกมาให้ฉันดูเร็วๆ ศิษย์น้องลู่ฝาน นายไม่ใช่ผู้ฝึกวิชาชั่วร้ายจริงๆ ใช่ไหม!”