เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 690

ตอนนี้ก็ต้องขึ้นอยู่กับพวกลูกหลานของตระกูลลู่แล้ว จากความคิดคาดการณ์ของลู่ฝานนั้น หวังว่าผ่านไปอีกไม่กี่ปี ท่ามกลางพวกคนเหล่านี้จะปรากฏนักบู๊แดนปราณในขึ้นมากลุ่มหนึ่ง และปรากฏนักบู๊แดนปราณนอกขึ้นมาอีกจำนวนหนึ่ง ตระกูลถึงจะถือว่าได้เจริญเติบโตขึ้นอย่างเป็นทางการแล้ว

ภายในลานประลองบู๊ ลู่ฝานมองไปยังพวกลูกหลานของตระกูลลู่ที่กำลังฝึกฝนทักษะบู๊แล้วก็พยักหน้าเล็กน้อย

ศิษย์พี่หานเฟิงเองก็คงจะว่างจนน่าเบื่อแล้ว ถึงได้มาสอนพวกคนเหล่านี้ฝึกฝนวิชาบู๊ด้วย ซึ่งเมื่อดูจากท่าทางของเขา เหมือนจะกำลังสอนอย่างสบายใจเลยทีเดียว

ลู่ฝานจึงไม่ไปรบกวน

ด้านนอก ฉินเอ๋อร์ได้เดินเข้ามา และพูดขึ้นว่า: “เจ้าบ้าน มีจดหมายมาจากเมืองลู่”

ลู่ฝานยื่นมือออกมารับจดหมาย พร้อมกับมองไปที่ฉินเอ๋อร์ด้วยรอยยิ้ม

เวลานี้ฉินเอ๋อร์ถือว่าเป็นหญิงรับใช้คนสนิทของเขาแล้ว เอกสารจดหมายทุกฉบับล้วนจะต้องผ่านมือของฉินเอ๋อร์ก่อนทั้งหมด

ฉินเอ๋อร์มีจิตใจที่ละเอียดอ่อน ไม่ร้อนรน ทำให้ลู่ฝานชื่นชอบเป็นอย่างมาก

เมื่อเปิดจดหมายออก และมองเห็นตัวอักษรด้านในก็รู้ได้เลยว่าเป็นของลู่หมิง

กวาดสายตาอ่านผ่าน ๆ ช่วงแรกล้วนแต่เป็นรายละเอียดที่ลู่หมิงบ่นโวยวายว่าการเป็นผู้เฝ้าเมืองนั้นมันยุ่งยากน่าเบื่อ มีปัญหาความวุ่นวายอย่างมาก ช่วงกลางพูดถึงว่า เขาได้นำตัวโม่หยุนเฟยที่อยู่ในคุกใต้ดินออกมาดูโลกภายนอกโดยเฉพาะ เพื่อให้เขาได้เปิดหูเปิดตาเห็นว่า เวลานี้เมืองเจียงหลินนั้นได้กลายเป็นเมืองลู่แล้ว

ผลลัพธ์ก็คือโม่หยุนเฟยที่เดิมทีก็ถูกทรมานจนสูญเสียสภาพของความเป็นคนไปแล้วนั้น เมื่อเห็นว่าตระกูลลู่ไม่เพียงแต่จะไม่ถูกสังหารกวาดล้างทั้งตระกูล แต่กลับยิ่งเจริญรุ่งเรือง แข็งแกร่งมากขึ้นไปอีก โม่หยุนเฟยจึงวิ่งพุ่งชนกำแพงเมืองฆ่าตัวตายลงเดี๋ยวนั้นเลย

ลู่ฝานอ่านถึงตรงนี้ ก็ถอนหายใจ

เมื่ออ่านจดหมายต่อไปอีก จนถึงช่วงสุดท้าย ลู่หมิงถึงได้พูดถึงเรื่องสำคัญ

“มีจดหมายฉบับหนึ่งวางไว้อยู่ที่หัวนอนของฉัน ซึ่งเป็นจดหมายที่มาจากเขาซีซาน บอกว่าตัวคนได้จากไปแล้ว แต่มิตรภาพความผูกพันธ์ยังคงอยู่ วันหลังเมื่อนายไปยังเมืองหลวง แล้วค่อยพบเจอกัน”

ลู่ฝานตกใจขึ้นทันที ทางเขาซีซานส่งจดหมายมาให้ นั่นคงจะเป็นจดหมายที่หวูเฉินอาจารย์ของเขาฝากเอาไว้เป็นแน่

เมืองหลวง?

อาจารย์เขาไปที่เมืองหลวงแล้วอย่างนั้นเหรอ?

ลู่ฝานไม่เข้าใจอยู่บ้าง จึงขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย

ตอนท้าย ลู่หมิงถามในจดหมายว่า คนของเขาซีซานนั้น ใช่ผู้ฝึกชี่เถ่เมี่ยนหรือไม่

ลู่ฝานเงียบสงบลงไปครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ส่ายศีรษะ ช่างเถอะ ในเมื่ออาจารย์ไปยังเมืองหลวงแล้ว อย่างนั้นก็ทำตามที่เขาพูด เมื่อไปถึงเมืองหลวงแล้วก็ค่อยพบเจอกัน

จากนั้นก็นำสิ่งของสองอย่างออกมา จากแหวนของตน

ได้แก่ชุดคลุมตัวใหญ่หนึ่งชุด และหน้ากากเงินหนึ่งแผ่น

สิ่งของสองอย่างนี้ เก็บอยู่ในแหวนของลู่ฝานมานานไม่รู้เท่าไรแล้ว แต่ยังดีที่ยังไม่สูญหายไป ซึ่งเวลานี้ไม่ใช่ว่ากำลังเตรียมที่จะนำออกมาใช้งานแล้วไม่ใช่เหรอ?

ใบหน้าของลู่ฝานมีรอยยิ้มขึ้น แล้วก็นำหน้ากากเงินมาสวมใส่บนใบหน้า

เปลี่ยนใส่ชุดคลุม พลังชี่ในร่างกายก็เกิดการผันผวน เขากลายเป็นผู้ฝึกชี่เถ่เมี่ยนอีกครั้งแล้ว

ปราณชี่ควบคุมที่ลำคอ ลู่ฝานพูดขึ้นด้วยน้ำสียงที่ทุ้มต่ำว่า: “ฉันมีชื่อว่าเถ่เมี่ยน”

หากพึงพอใจแล้วก็พยักหน้า ลู่ฝานเปิดประตูห้องออกเล็กน้อย จากนั้นก็นำตัวเจ้าดำวางไว้ที่หน้าประตู

“เจ้าดำ ไม่ว่าใครก็ห้ามเข้ามาเป็นอันขาดรู้ไหม? ”

เจ้าดำพยักหน้าพร้อมกับหาวนอนไปด้วย

ลู่ฝานกลายร่างเป็นสายลม หายตัวไปอย่างไร้รองรอย