เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 882

มังกรเพลิงแสดงพลังอำนาจอยู่กลางท้องฟ้าอยู่นาน จึงกลับเข้าไปในตัวลู่ฝาน

“นี่......นี่......นี่......”

อาจารย์เซินถูกลายเป็นใบ้ไปแล้ว

วิทยายุทธแดนปราณชีวิตขั้นแปดอันงดงาม สั่นสะเทือนกว่าอะไรทั้งนั้น

อาจารย์คนอื่นใบหน้าบิดเบี้ยว อาจารย์อู๋โฉวพูดว่า “ฉันคิดว่าเรารวมกลุ่มกันมาคณะหนึ่งเดียวเป็นสิ่งที่ผิดพลาด”

อาจารย์เสวียนคง อาจารย์เสวียนเจินและคนอื่น พากันพยักหน้าเห็นด้วยเป็นอย่างมาก

อี้ไป๋ เสวียนเฟิง หลัวตาน และเฉียวเซวียน มองวิทยายุทธอันน่ากลัวของลู่ฝาน ยืนช็อกอยู่ที่เดิม อ้าปากค้าง

ผ่านไปนาน อี้ไป๋ถอนหายใจแล้วพูดว่า “ฉันนึกว่าเหรียญทองของฉันจะใหญ่แล้วนะ คิดไม่ถึงเลย”

พูดจบ อี้ไป๋หลับตาลง เรื่องอะไรที่เรารู้ว่าเห็นแล้วจะมารบกวนสายตาและจิตใจเรา ก็อย่าไปมอง

เขากลัวว่าถ้ามองต่อไป จะส่งผลกระทบต่อจิตใจแห่งวิถีบู๊ ที่ลุยไปข้างหน้าอย่างห้าวหาญ ซึ่งกว่าจะได้มามันไม่ง่ายเลย

ชิ้ง!

เสวียนเฟิงโยนกระบี่ตัวเองลงบนพื้น

“จะสู้อะไรอีกล่ะ ไม่สู้แล้ว”

เสวียนเฟิงดูหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด กว่าจะฝึกอย่างเอาเป็นเอาตายมาหนึ่งปีไม่ง่ายเลย รู้สึกว่าตัวเองสู้กับเขา ผลไม่เพียงแต่จะเอาชนะคู่ต่อสู้ไม่ได้ ถึงขนาดที่ความแตกต่างยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่ว่าใครเจอเรื่องแบบนี้ ก็ต้องโมโหทั้งนั้น

เสวียนเฟิงหน้าแดงระเรื่อ ทั้งโกรธทั้งอายปะปนกัน เขาเดินออกไปเลย ไม่กล้าอยู่บนเขาต่อไปอีกแล้ว

เขาถึงขนาดไม่กล้ามองลู่ฝานอีก ไม่มีความกล้าที่จะยอมรับพละกำลังของลู่ฝานในตอนนี้ ลู่ฝานจัดการพวกเขาได้ด้วยมือข้างเดียวจริงๆ

เฉียวเซวียนมองลู่ฝานตั้งแต่หัวจรดเท้า ยกมือแล้วก็วางลง

“เฮ้อ มีคนแบบนายกดฉันอยู่ น่าเบื่อจริงๆ น่าเบื่อมาก น่าเบื่อพอสมควร”

เฉียวเซวียนพูดคำว่าน่าเบื่อออกมาติดต่อกันสามครั้ง หลังจากนั้นก็หันหลังเดินไป

ลู่ฝานมองแผ่นหลังเฉียวเซวียน หัวเราะแต่ไม่พูดอะไร ทันใดนั้นเขาหันไปมองหมิงจู

“ศิษย์พี่หมิงจูจะสู้ไหม”