เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 883

คนบางตา นักเรียนคณะอื่นก็รีบเดินลงเขา ตามพวกเฉียวเซวียนไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากเงาของพวกเฉียวเซวียนหายลับไปจากสายตา จู่ๆ กลุ่มนักเรียนพากันล้อมเข้ามา

“ศิษย์พี่ลู่ฝาน เซ็นชื่อให้หน่อย!”

“ศิษย์พี่ลู่ฝานเขียนอะไรก็ได้ให้ผมสักตัวหนึ่ง”

“ศิษย์พี่ลู่ฝานเก่งเกินไปแล้ว สลักอักษรบนตัวผมสักตัว นี่เป็นเกียรติสูงสุดของผม”

......

เสียงตะโกนดังขึ้น ทำเอาลู่ฝานปวดหัวไปหมด

คนพวกนี้เป็นกันเองเกินไปหน่อยนะ

“นักเรียนคณะหนึ่งเดียว เชิญพวกเขาลงเขา เราจะซ่อมลานประลองบู๊”

เสียงหานเฟิงดังขึ้น นักเรียนคณะหนึ่งเดียวส่งเสียงตอบรับเสียงดังทันที รีบเดินเข้ามาดันนักเรียนคณะอื่นออกไป

ลู่ฝานใช้โอกาสนี้ถอยกลับมา ขณะนั้นลู่ฝานเห็นหลิงเหยาเดินเข้ามา

หลิงเหยาเดินเข้ามา เธอหยิกหน้าและแขนของลู่ฝานทันที “ไม่เป็นไรจริงๆ ด้วย ดีมากเลย ลู่ฝาน หนึ่งปีนี้นายสบายดีใช่ไหม”

ในแววตาของหลิงเหยาพร่ามัวเล็กน้อย เห็นแล้วน่าเอ็นดู

ลู่ฝานจิตใจวูบไหวเล็กน้อย ดึงหลิงเหยามาโอบไว้

“วางใจเถอะ ฉันสบายดี”

หลิงเหยาตอบรับเบาๆ

ขณะนั้นเงาใครบางคน เด้งตัวขึ้นมา

“อะไรกัน ลู่ฝานนายวิ่งเร็วขนาดนั้น ฉันตามไม่ทันแล้ว”

เสียงดังตามมาตรฐานของฮ่วนเย่ว์ดังขึ้น

ทันใดนั้น ฮ่วนเย่ว์เห็นลู่ฝานกอดหลิงเหยาเอาไว้แน่น

ฝีเท้าชะงักไปเล็กน้อย ใบหน้าฮ่วนเย่ว์กระตุกนิดหน่อย

ลู่ฝานหันมามองฮ่วนเย่ว์แล้วพูดว่า “เธอมาช้า เรื่องสนุกจบไปแล้ว”

ลู่ฝานยิ้มบางๆ

......

ตอนกลางคืน เต็มไปด้วยความสุขมากมาย

บนเขาอวิ๋น เต็มไปด้วยเสียงเพลงเคล้าเสียงหัวเราะดัง

งานฉลองที่ยิ่งใหญ่ โต๊ะวางเรียงรายยาวจนเกือบไปถึงตีนเขา

สำหรับนักเรียนคณะหนึ่งเดียว นี่คือวันแห่งเกียรติยศ นี่คือวันแห่งความฮึกเหิม นี่คือวันแห่งความภาคภูมิใจ

ลู่ฝานกลายเป็นเจ้าของงานเลี้ยงโดยไม่ต้องสงสัย เพราะเขาพลิกสถานการณ์ เมื่อเขาปรากฏตัว ก็ซัดจนทำให้การท้าสู้ของคณะอื่นล่าถอยไป

วันนี้ลู่ฝานทำให้ทั้งสถาบันสอนวิชาบู๊รู้ว่าอะไรคืออันดับหนึ่งของสถาบัน

“ศิษย์พี่ลู่ฝาน!”

“สวัสดีครับศิษย์พี่ลู่ฝาน!”

นักเรียนคณะหนึ่งเดียวทุกคนที่เจอลู่ฝาน ล้วนทำความเคารพลู่ฝานอย่างนอบน้อม