เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 884

นี่ไม่ใช่แค่มารยาท แต่เป็นความเคารพเลื่อมใสที่มาจากใจ

อาจารย์เต้ากวงก็ดื่มจนเมา อุ้มเจ้าดำไม่ปล่อย ตะโกนเสียงดังอยู่อย่างนั้น

“ลู่ฝาน ตั้งแต่วันที่นายเข้าคณะหนึ่งเดียวของฉัน ฉันก็รู้ว่านายไม่เหมือนคนอื่น นายดูพวกศิษย์พี่ไม่เอาไหนของนายสิ คนหนึ่งปากเสีย ส่วนอีกสองคนวันๆ ไม่เอาจริงเอาจัง โดยเฉพาะศิษย์พี่ใหญ่ของนาย รู้แค่เรื่องนอนเหมือนหมูตาย คิดว่านอนแล้วจะกลายเป็นเซียนบู๊ได้เหรอ”

หานเฟิงและคนอื่นรีบเอาอาหารยัดใส่ปากอาจารย์เต้ากวง

“อาจารย์ คุณดื่มเยอะแล้ว กินอาหารๆ”

ลู่ฝานหัวเราะเบาๆ คีบเนื้อให้หลิงเหยาหนึ่งชิ้น หลิงเหยามีความสุขจนหน้าแดงระเรื่อทันที

จู่ๆ ลู่ฝานเห็นว่าฮ่วนเย่ว์ที่อยู่ข้างๆ เหมือนจะผิดปกติไป ใบหน้าดูกลุ้มใจ

ลู่ฝานถามว่า “ฮ่วนเย่ว์ เธอเป็นอะไร ไม่สบายเหรอ”

ฮ่วนเย่ว์พูดเสียงดังว่า “ฉันไม่สบายใจ”

พูดจบ คนอื่นหันมามองฮ่วนเย่ว์ด้วยสีหน้างุนงง

ฮ่วนเย่ว์กัดฟันพูดต่อ “คนคณะอื่นเล่นลับหลังกับคณะหนึ่งเดียวของเรา ฉันไม่สบายใจมาก หึ พรุ่งนี้ฉันจะไปท้าประลองกลับ”

ทุกคนหัวเราะเบาๆ คิดว่าฮ่วนเย่ว์กำลังพูดเล่น

ลู่ฝานก็ยิ้มบางๆ ฮ่วนเย่ว์มองรอยยิ้มลู่ฝาน แล้วพูดเสียงดังว่า “ทำไม ไม่ชอบฉันเหรอ”

ลู่ฝานรู้สึกว่าคำพูดของฮ่วนเย่ว์ผิดปกติ ควรเป็น “ดูถูกฉัน” ถึงจะถูก

แต่ลู่ฝานก็ตอบกลับว่า “ไม่จำเป็นหรอก กว่าจะออกจากที่นั่นได้ กินกันเถอะๆ ฝีมือของเจ้าดำมีการพัฒนานะเนี่ย!”

เจ้าดำได้ยินคำชมของลู่ฝาน มันโผล่หน้าออกมาจากอกอาจารย์เต้ากวง แล้วฉีกปากกว้าง

ฮ่วนเย่ว์โยนชามแล้วพูดว่า “ปัญญาอ่อน”

พูดจบ ฮ่วนเย่ว์หันหลังเดินออกไป

ท่านผอ.ส่ายหน้าถอนหายใจ แล้วพูดว่า “หนึ่งปีที่แล้วเขาจะไป ฉันยังรั้งไม่ได้เลย ตอนนี้ยิ่งเป็นไปไม่ได้ พลังด้านในคงโดนเขาเอาไปด้วย ตอนนี้ไม่รู้ว่าเขาเข้าสู่มารหรือยัง”

เมิ่งอวิ๋นพูดว่า “ถ้าเขาเข้าสู่มาร ฉันจะฆ่าเขาเป็นคนแรก”

ท่านผอ.พูดว่า “ไม่เพียงแค่เธอ ทั้งใต้หล้าคงไม่ปล่อยเข้าไว้ เขาคงไม่กลับมาแล้ว ที่นี่ก็ไร้ประโยชน์แล้ว เมิ่งอวิ๋น เธอกลับไปเป็นอาจารย์คณะบังเหินต่อเถอะ”

เมิ่งอวิ๋นพูดเสียงเย็นชาว่า “ไม่ แพ้ให้เขาด้วยกระบวนท่าเดียว เป็นความอับอายของฉันทั้งชีวิต ท่านผอ. ฉันจะเข้าคุกน้ำ”

ท่านผอ.พูดว่า “เธอคิดดีแล้วเหรอ”

เมิ่งอวิ๋นพูดว่า “ถ้าไม่ก้าวออกไป ก็ไม่มีทางออกไปได้”

ท่านผอ.เงยหน้ามองฟ้า แล้วพูดว่า “อยากไปก็ไปเถอะ”

ตัวอาจารย์เมิ่งอวิ๋นกลายเป็นแสง หายไปอย่างไร้ร่องรอย