เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 925

พื้นใสจนเห็นคลื่นทะเลซัดขึ้นลง

พวกลู่ฝานเดินอยู่บนถนนอัญมณี รู้สึกเหมือนเดินบนสวรรค์ มองลงมายังโลกมนุษย์

ทั้งห้าคนเดินลึกลงไปในทะเลกว้าง ลู่ฝานถามสิ่งที่ตัวเองอยากถามมาตั้งนาน

“พวกนายรู้ไหมว่าเมืองหลวงใหญ่แค่ไหนกันแน่”

พวกหยวนเลี่ยมองหน้ากัน หลังจากนั้นหยวนเลี่ยพูดว่า “พูดตามตรง พวกเราก็ไม่รู้ว่าเมืองหลวงใหญ่ขนาดไหน แต่ที่บ้านเกิดเรามีเพลงพื้นบ้าน ที่เคยบรรยายเอาไว้ท่อนหนึ่ง”

พูดพลาง หยวนเลี่ยกระแอมแล้วพูดว่า “อรุณสีชาดขึ้นทางตะวันออก อรุณสีชาดส่องเมืองหลวง หนึ่งเมืองเหมือนหนึ่งเขตใหญ่ สถานที่ต่างกัน ธรรมชาติก็ต่างกัน ในเมืองมีสี่ฤดู ตะวันออกสดใสตะวันตกมีหิมะ เมืองใหญ่โตมโหฬาร อู่อานที่งดงามของฉัน!”

ลู่ฝานพูดพึมพำว่า “หนึ่งเมืองเหมือนหนึ่งเขตใหญ่ สถานที่ต่างกันธรรมชาติก็ต่างกัน ประโยคนี้”

มิน่าล่ะแค่คูเมืองก็ขนาดเหมือนหนึ่งเขตแล้ว!

การคาดเดานี้ ทำให้ลู่ฝานเกิดความรู้สึกนับถือขึ้นมา

มองกำแพงเมืองขนาดมหึมาเหมือนเทือกเขา นี่เหมือนไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้!

ลู่ฝานสูดหายใจลึก ร่างกายกลายเป็นสายลม พุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เขาอยากเห็นหน้าตาที่แท้จริงของเมืองใหญ่แห่งนี้จนทนไม่ไหวแล้ว

ลู่ฝานเร่งความเร็ว อย่างน้อยพวกหยวนเลี่ยก็ตามทัน

ทั้งห้าคนทะยานไปบนถนนสวรรค์ สายน้ำด้านล่างก็ไหลแรงขึ้นด้วย

คลื่นลูกใหญ่ซัดถนนอัญมณีไม่หยุด แต่เหมือนรอบถนนอัญมณีมีอักษรยันต์คุ้มครองอยู่ สายน้ำที่เข้าใกล้ถนนอัญมณีหนึ่งนิ้ว จะโดนกำแพงที่มองไม่เห็นกันเอาไว้

ลู่ฝานวิ่งอย่างรวดเร็ว จากความเร็วของเขาในตอนนี้ เหมือนสายลมวูบหนึ่งจริงๆ

สิบสามยังดีหน่อย เพราะเป็นนักบู๊แดนปราณชีวิต เขาจึงตามทัน

แต่พวกหยวนเลี่ย หลังจากวิ่งอยู่พักหนึ่ง ก็ตามไม่ทันแล้ว

หอบหายใจอย่างรุนแรง พวกหยวนเลี่ยชะงักฝีเท้าลง

“ไม่ไหวแล้ว พี่ลู่ฝานวิ่งเร็วเกินไป เราตามไม่ทันแล้ว!”