เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า นิยาย บท 167

ตอนที่ 167 เสี่ยงหน้าอกโผล่!

มุมปากเฟิ่งจิ่วยกขึ้นเล็กน้อย ยิ้มอยู่จางๆ “ต้องให้ยอดปรมาจารย์พลังวิญญาณทั้งสองและผู้ฝึกตนขั้นสร้างรากฐานอีกท่านมารับ ข้าก็ได้รับความกรุณาอย่างไม่คาดฝันเช่นกัน”

ได้ยินคำพูดนี้ นัยน์ตาทุกคนในห้องก็ฉายแววแปลกใจ นึกไม่ถึงว่าภูตหมอจะมองวรยุทธ์พวกเขาออก ทว่าบนร่างเขา กลับไม่รู้สึกถึงวรยุทธ์พลังเร้นลับหรือพลังวิญญาณใดๆ เลย เช่นนั้น เขามองออกได้อย่างไรกัน?

“เหอะๆ นี่เพื่อแสดงให้เห็นว่าตลาดมืดเราให้ความสำคัญกับใต้เท้าขอรับ ต่อให้ต้องออกหน้ามาต้อนรับ ก็ไม่อาจละเลยได้เป็นธรรมดา” ชายวัยกลางคนพูดยิ้มๆ ประสานมือกล่าวว่า “เวลาก็สายแล้ว เรือบินคอยอยู่ด้านนอก เชิญขอรับ”

เขาทำท่าทางเชื้อเชิญ ให้ภูตหมอเดินไปก่อน

“อืม” เฟิ่งจิ่วตอบรับ ก่อนจะลุกยืนขึ้นปัดๆ ชุดแดงบนร่าง แล้วสาวก้าวเดินออกไป

เวลานี้เหลิ่งซวงที่เฝ้าอยู่นอกประตูห้องแต่งตัวเป็นชายชาตรีในชุดสีดำ ผมสีหมึกเกล้าขึ้น สวมหน้ากากไว้บนใบหน้า หลังจากเห็นเฟิ่งจิ่วออกมาก็ตามไปข้างกาย เดินลงไปพร้อมๆ กัน

ด้านนอกตลาดมืดเวลานี้มีคนล้อมเต็มไปหมด สำหรับชื่อภูตหมอ พวกเขาต่างเคยได้ยิน กลับไม่เคยเห็นว่าเป็นคนแบบไหนกันแน่? ด้วยเหตุนี้ เมื่อเงาร่างสีแดงที่สง่างามหาที่เปรียบไม่ได้เดินออกมาจากด้านใน หลังจากตกตะลึง ผู้คนก็ตะโกนเสียงสูง

“ภูตหมอ! ภูตหมอ! เป็นภูตหมอ!”

ทุกคนแก่งแย่งเบียดเสียดผลักกัน อยากจะไปข้างหน้า แต่รอบๆ เรือบินถูกทหารอารักขาตลาดมืดล้อมเป็นวงกำแพงคุ้มกันคน พวกเขาจึงเข้ามาไม่ได้โดยสิ้นเชิง

กวนสีหลิ่นยืนอยู่บนตึกตลาดมืดมองส่งนางจากไป ไม่ได้เข้าใกล้ เพราะหากเดินใกล้นางเกินไป ตัวตนนางจะถูกคนรู้เข้า

“เชิญขอรับ” ชายวัยกลางคนทำท่าเชื้อเชิญ ให้ภูตหมอขึ้นเรือ

“อืม” เฟิ่งจิ่วขานรับ สาวก้าวเดินขึ้นเรือบิน เหลิ่งซวงก็ตามขึ้นไป

หลังจากทุกคนขึ้นมา เรือบินก็เคลื่อนลอยขึ้นห่างจากพื้นดินไปยังกลางอากาศ…

เมื่อมู่หรงป๋อ มู่หรงอี้เซวียน และเฟิ่งเซียวรีบมา ก็ทำได้เพียงมองเรือบินค่อยๆ เคลื่อนห่าง เวลาไม่นานนัก ก็หายลับเข้ากลีบเมฆ…

สามวันต่อมา ค่ำคืน ณ แคว้นเหินเวหา ที่บ่อน้ำพุร้อนตลาดมืดหลังเขา

เฟิ่งจิ่วปลดเปลื้องเสื้อผ้า ถอดหน้ากาก เปลือยเท้าเดินลงน้ำไปทีละก้าวๆ ผิวกายก็แช่อยู่ในน้ำไปตามท่ากึ่งหมอบ แล้วหาที่เหมาะๆ นั่งลงในบ่อน้ำพุร้อน สองแขนวางราบไว้บนขอบหิน แหงนหน้าขึ้นน้อยๆ พลางหรี่ตาลงอย่างสบายๆ

ความเหน็ดเหนื่อยสามวันนี้ ได้มาผ่อนคลายในบ่อน้ำพุร้อน ช่างสบายตัวเสียจนทำให้เธอง่วงหงาวหาวนอนอยู่นิดหน่อย

ส่วนด้านนอกเธอวางค่ายกลกระบี่ไว้ก่อนแล้ว ซ้ำยังมีเหลิ่งซวงคอยเฝ้าอยู่ ด้วยเหตุนี้ จึงไม่ต้องกังวลว่าจะมีคนพรวดพราดเข้ามา

ถึงแม้สบายตัว แต่เธอก็รู้ว่าจะแช่อยู่ในบ่อน้ำพุร้อนนานเกินไปไม่ได้ ด้วยเหตุนี้ หลังจากแช่ไปประมาณครึ่งชั่วยาม เธอก็เตรียมจะลุก ทว่าขณะที่กำลังจะยืนขึ้น ละอองน้ำที่กระจายออกมาเพราะความร้อนของน้ำพุ ในหมอกนั้นเห็นเงาร่างสีดำแวบเข้ามาราวกับกำลังหลบเลี่ยงอะไรบางอย่างอยู่

นี่ทำให้ร่างกายที่เดิมทีกำลังจะลุกยืนขึ้นต้องลดลงไปในน้ำ อาศัยละอองน้ำปกปิดหน้าอกไว้

“ใต้เท้าซ่อนตัวอยู่รึ?”

น้ำเสียงที่เกียจคร้านและมีความแหบแห้งบางส่วนไม่ได้ใส่ใจอย่างเห็นได้ชัด ทั้งมีความสงบนิ่งเนิบนาบ เหมือนการพรวดเข้ามากะทันหันของคนแปลกหน้าหาได้ทำให้เธอตกใจไม่ และน้ำเสียงที่จู่ๆ ก็ดังมาจากด้านหลัง กลับทำให้เงาร่างสีดำที่กำลังแนบกำแพงหินสังเกตการณ์ด้านนอกผงะไป พลันไหวตัวหันกลับไปมองบริเวณต้นเสียง

เห็นเช่นนี้ คิ้วคู่งามก็ขมวดขึ้นมาเล็กน้อยทันที

……………………………

“เจ้าหยุดนะ!”

เธอแผดเสียงเย็น ละอองน้ำไม่อาจบดบังสายตาได้ในระยะใกล้ ตอนนี้ร่างกายเปลือยเปล่า เขาเดินมาใกล้อีกหน่อยก็ไม่มีที่ให้ซ่อนแล้ว

เท้าหลิงโม่หานที่ลงก้าวเดินยังไม่หยุดชะงัก ยังคงก้าวยาวเดินไปด้านนั้นอย่างใจเย็น น้ำเสียงทุ่มต่ำที่มีแรงดึงดูดก็เปล่งตามออกมาจากปาก “เท่าที่ข้ารู้ ค่ายกลกระบี่นี้คงยังมีอีกทางออกหนึ่ง ซึ่งอยู่ด้านหลังคุณชาย”

ไร้สาระ! ข้ารู้แน่นอน!

เฟิ่งจิ่วถลึงตามองเงาร่างที่เดินมาด้านนี้ กัดฟันกรอด แล้วมือที่ดึงกลิ่นอายพลังเร้นลับไว้ก็ตะกุยบนผิวน้ำ หยดน้ำจึงจู่โจมไปทางเขาอย่างรุนแรง

ในเวลาเดียวกัน เธอสะบัดมือลงบนผิวน้ำอีกครั้ง ระหว่างที่สาดม่านน้ำขึ้นมา ตัวก็ม้วนขึ้นจากน้ำ หยิบชุดสีแดงออกจากห้วงมิติ อาศัยช่วงที่ม่านน้ำบดบังอยู่สวมชุดไว้บนร่างอย่างรวดเร็ว

แต่เมื่อม่านน้ำร่วงกลับลงบ่อน้ำพุร้อน บนตัวเธอเพิ่งสวมชุดแดงเรียบร้อย เมื่อร่างคืนสู่ผืนดิน เท้าเปลือยกลับลื่นไถลไปบนขอบหิน พุ่งไปด้านหน้าอย่างไม่อาจยืนให้มั่นได้

“อ๊ะ!”

ร่างกายโผไปด้านหน้าอย่างเสียสมดุล เธอคว้าสิ่งของที่พอยึดหยัดร่างกายได้ไว้ตามสัญชาตญาณ แต่ใครจะรู้ เพียงได้ยินเสียงผ้าขาดดังแควกลอยมา จึงมองไปด้วยความตกตะลึง พอเห็นก็อึ้งทึ่งไปชั่วขณะ

กางเกงท่านอาถูกเธอฉีกขาดดึงลงมาจากด้านหลังเสียดื้อๆ เผยให้เห็น… กางเกงชั้นด้านในตัวนั้นที่โดดเด่นทรงเสน่ห์

ทว่า ที่ทำให้เธอนึกไม่ถึง คือท่านอาผู้เป็นชายที่ภายนอกเย็นชาแต่จิตใจอบอุ่น ด้านในกลับสวมกางเกงชั้นในสีแดงตัวหนึ่ง…

………………………………