เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า นิยาย บท 169

เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า – ตอนที่ 169 ตลาดมืดแคว้นเหินเวหา! + ตอนที่ 170 โปรดถอดหน้ากาก!
ตอนที่ 169 ตลาดมืดแคว้นเหินเวหา!

หลิงโม่หานหันกลับไปทั้งใบหน้าดำมืด พอมองก็เห็นชายหนุ่มที่ใบหน้าเสียโฉมปล่อยผมสยายกำลังถลึงตาจ้องมองกางเกงชั้นในเขาด้วยสีหน้าตกตะลึง ช่างคล้ายว่าได้รับแรงกระตุ้นบางอย่าง ปากอ้าออกกว้าง ในมือยังจับกางเกงที่ถูกเขาฉีกขาดไว้

เห็นเช่นนี้ เขาจึงยกเท้าขึ้นเตะไป “ปล่อย!”

“ตูม!”

เธอที่นิ่งอึ้งอยู่ถูกเตะลงในบ่อน้ำพุร้อน ดื่มน้ำในบ่อไปสองสามอึก พอพุ่งโผล่หัวขึ้นมาจากน้ำ กลับเห็นว่าบุรุษที่ยังยืนอยู่ตรงนั้นเมื่อครู่หายไปเสียแล้ว

“ซี๊ด! เตะข้าอีกแล้ว! รอข้าก่อนเถอะ!”

เธอตีน้ำด้วยความโมโห เดินขึ้นมาจากน้ำ หลังจากได้ยินการเคลื่อนไหวด้านนอก ก็เปลี่ยนสวมเสื้อคลุมตัวแห้งใหม่อย่างรวดเร็ว ลูบๆ หัวไหล่ที่ถูกเตะเสียจนเจ็บ แล้วสวมหน้ากากไว้บนหน้า ถึงจะเดินไปด้านนอก

“เอะอะอะไรกัน!”

น้ำเสียงเธอเย็นเยียบเล็กน้อย ตะโกนไปอย่างหัวเสีย

“นายท่าน”

เหลิ่งซวงมายังข้างกายนาง เอ่ยว่า “พวกเขาบอกว่ามีคนเข้าหอสมบัติตลาดมืดไปขโมยยาทิพย์จิตวิญญาณสองสามอย่าง ไล่ตามคนผู้นั้นมาถึงที่นี่ จึงยืนกรานจะลองเข้าไปดูในบ่อน้ำพุร้อนขอรับ”

เฟิ่งจิ่วใช้แววตาเยือกเย็นถลึงมองเหล่าทหารอารักขาตลาดมืดตรงหน้า สายตาจับจ้องบนร่างชายวัยกลางคนผู้เป็นหัวหน้า แล้วยกขาขึ้นถีบไป

“ผัวะ!”

ชายวัยกลางคนไม่ทันไหวตัวจึงถูกเตะเข้าที่ท้อง ร่างกลิ้งออกไปไกลหลายก้าว สูดหายใจเข้า ตะคอกอย่างโกรธเคือง “เจ้าทำอะไรเนี่ย!”

เฟิ่งจิ่วสาวก้าวเดินออกหน้า แววตาเย็นชาเดือดดาลที่มีแรงกดดันน่าสะพรึงมองตรงไปที่เขา “ใครให้เจ้าหาญกล้ามาเหิมเกริมต่อหน้าข้า? หรือผู้ติดตามข้าไม่ได้บอกเจ้ารึ ว่าข้ากำลังอาบน้ำอยู่ด้านใน?”

“เจ้า!” ชายวัยกลางคนมองอย่างขุ่นเคือง กลับไม่กล้าทำอะไรเขา

“ยังจ้องข้าอีก? เจ้าไม่ต้องการดวงตาคู่นี้แล้วสินะ?”

น้ำเสียงเธอเย็นเยียบ สายตาเยือกเย็นน่ากลัว และคำพูดนั้น ยิ่งทำให้ชายวัยกลางคนตื่นตระหนก จึงก้มหน้าลงทันทีไม่กล้าจ้องเธออีก

“หึ!”

เธอแค่นเสียงเย็น สะบัดแขนเสื้อ ถึงจะสาวก้าวเดินไปยังด้านในเรือน

รอทั้งสองคนออกไป ชายวัยกลางคนถึงจะเงยหน้าขึ้นมาอย่างน่าหวาดกลัว กำหมัดขึ้นแน่นในแขนเสื้อ กล่าวด้วยคำพูดดูถูกดูแคลน “แค่คนที่มาจากแคว้นเล็กระดับเก้า คิดว่าตัวเองเป็นคนสำคัญจริงๆ รึ? หากพรุ่งนี้ทำขายหน้า ดูสิว่าเจ้าจะยังทำท่าบ้าบิ่นอะไรอีก!”

กลับมาในห้อง เหลิ่งซวงเห็นนางยังโกรธปึงปัง นึกถึงการเคลื่อนไหวที่ได้ยินก่อนหน้านี้ จึงอดไม่ได้ที่จะคุกเข่าลงอย่างโทษตัวเอง “ข้าน้อยบกพร่องในหน้าที่ ขอนายท่านลงโทษด้วยเจ้าค่ะ!”

เฟิ่งจิ่วนั่งลงข้างโต๊ะ รินน้ำใส่แก้วแล้วดื่มลงไป โบกมือให้สัญญาณบอกว่า “ลุกขึ้นเถอะ! เรื่องไม่เกี่ยวกับเจ้า”

นางก้มหน้าลง กล่าวว่า “ไม่เจ้าค่ะ ข้าน้อยไม่เฝ้าให้ดี ถึงมีคนแอบเข้าไปรบกวนนายท่าน”

“คนผู้นั้นต่อให้เป็นข้าก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้เขา ไม่ต้องพูดถึงเจ้าหรอก”

เธอเอ่ยอย่างไม่ถือสา “ยิ่งไปกว่านั้น ข้าก็ไม่ได้เสียประโยชน์อะไร ตรงกันข้าม แหะ ข้าดึงกางเกงเขาไปแล้วด้วย”

ฟังถึงตรงนี้ บนใบหน้าเธอก็เผยท่าทางแปลกประหลาดใจนิดหน่อย นึกถึงกางเกงชั้นในสีแดงตัวนั้น มุมปากก็กระตุกขึ้นอย่างช่วยไม่ได้

พอเหลิ่งซวงที่คุกเข่าอยู่บนพื้นได้ยิน ก็อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมาอย่างงุนงง

“เอาล่ะ คืนนี้พักผ่อนดีๆ เถอะ!” เธอส่งสัญญาณให้นางกลับไปพักผ่อน ส่วนตัวเองก็รินน้ำดื่มอีกสองสามแก้ว พลางคิดเรื่องไป

เห็นเช่นนี้ เหลิ่งซวงก็ขานรับ ถึงจะถอยออกไป