เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า นิยาย บท 193

ตอนที่ 193 เจ้าทำอะไรน่ะ!

“เข้ามา!”

ได้ยินเสียงที่ดังมาจากในห้อง เธอกัดฟันกรอด แล้วสาวก้าวเดินเข้าไป มาถึงในห้อง เห็นนายท่านเหยียนผู้นั้นกำลังกึ่งนอนอยู่บนเตียง จึงถามว่า “มีเรื่องอะไรรึ?”

นายท่านเหยียนชำเลืองมองนาง ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไร สักพักก็พูดว่า “ช่วยข้าเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าสะอาดที”

“ไยเมื่อครู่ถึงไม่ให้อิ่งอีช่วยท่านเปลี่ยนเล่า?”

พูดออกไปตามสัญชาตญาณ ก็สบเข้ากับสายตาเย็นเยียบนั้น เห็นเช่นนี้ เธอขลาดกลัวอย่างไม่คิดหยิ่งในศักดิ์ศรี เอ่ยถามว่า “เสื้อผ้าอยู่ไหนล่ะ?”

“ในตู้เสื้อผ้า”

สายตาเขาจับจ้องบนตัวนาง มองเธอเปิดตู้ค้นเสื้อผ้าด้านในเสียจนยุ่งเหยิง ถึงจะหยิบชุดซับในสีขาวกับเสื้อคลุมสีดำออกมาจากด้านใน

มายังข้างเตียง เฟิ่งจิ่วถลึงมองคนบนเตียง ยิ้มออกทันใด “ต้องให้ข้าช่วยท่านถอดเสื้อผ้าไหม?”

“ถอดสิ”

เขาถลึงมองนาง จากใบหน้านั้นมองไม่เห็นความเขินอายของสาวน้อยเลยสักนิด ทว่าเขาก็ผิดหวัง เพียงเห็นดวงตานางเป็นประกายขึ้นมาเพราะคำพูดนั้น พลางจ้องมองร่างกายเขาราวกับหมาป่า แววตานั้น ช่างคล้ายคลึงกับหญิงบ้าผู้ชายนัก

เห็นนางเป็นเช่นนี้ เขานึกไม่ออกจริงๆ ว่าตระกูลแบบไหนกันแน่ที่ชุบเลี้ยงสาวน้อยพิลึกพิลั่นเช่นนี้ออกมา?

มีอีกข้อหนึ่งทำให้เขารู้สึกแปลกใจยิ่งนัก สำหรับสัมผัสของนาง ไม่รู้เมื่อไหร่ที่เขาเคยชิน ถึงไม่มีความรู้สึกรังเกียจเหมือนที่หญิงคนอื่นๆ แตะต้องเขา

ความรู้สึกแปลกๆ เช่นนี้เป็นข้อสรุปที่ทำให้เข้าใจผิดว่านางเป็นเด็กหนุ่มมาตลอด ดังนั้นถึงได้ยอมรับนางจากก้นบึ้งหัวใจ!

ได้ยินคำพูดเขา เฟิ่งจิ่วก็ตื่นเต้นอยู่บ้าง เธอฉีกยิ้มกว้าง นำเสื้อผ้าวางไว้หัวเตียง ยื่นมือออกไปทั้งน้ำลายสอ บอกด้วยความปลาบปลื้มเล็กน้อย “งั้น ข้าถอดแล้วนะ?”

“ช่วยข้าเปลี่ยนเสื้อผ้าทำให้เจ้าตื่นเต้นได้เพียงนี้เชียวรึ? เจ้าตื่นเต้นอะไรกันแน่?” เขาถามติดตลกนิดหน่อย เพียงรู้สึกว่าความคิดนางช่างแปลกประหลาดมากเสียจริง

“แหะๆ ข้าเคยบอกแล้วไม่ใช่รึ? ว่าข้าชื่นชอบหนุ่มรูปงามเป็นที่สุด โดยเฉพาะคนอย่างนายท่านเหยียน ยากนักที่จะมีโอกาสช่วยนายท่านเหยียนเปลี่ยนเสื้อผ้า ข้าจะไม่ตื่นเต้นได้รึ?” เธอหรี่สองตาลงยิ้ม สองมือแก้เสื้อท่อนบน เสื้อคลุมเปิดออกครึ่งหนึ่ง เผยให้เห็นกล้ามเนื้อทรงเสน่ห์สีแทน เธอมองเสียจนน้ำลายไหล

บ้าจริง! เรือนร่างนี้ยังทำให้คนมีชีวิตได้อยู่อีกรึ?

หนุ่มรูปงามเสื้อคลุมเปิดครึ่งเอนกายอยู่บนเตียง กล้ามเนื้อสีแทนปรากฏปิดครึ่งเปิดครึ่งอยู่ตรงหน้าเธอ เพราะหน้ากากครึ่งหน้าที่สวมอยู่จึงเห็นใบหน้าไม่ชัด แต่ดวงตาลึกล้ำและลึกซึ้งคู่นั้นยังยั่วยวนใจราวปีศาจร้าย ริมฝีปากบางน่าเย้ายวนไม่รู้เพราะเรื่องอะไรถึงยกขึ้นเบาๆ ด้วยความสุขสมใจ มุมปากยกขึ้นมุมโค้งรางๆ เสน่ห์ความเป็นชายทั่วร่างทำให้เธอเห็นแล้วแทบจะพุ่งออกไปอย่างไม่อาจต้านทาน

ช่างเป็นร่างเปลือยเปล่าที่น่าดึงดูดเสียจริง! หากไม่ใช่เพราะอีกฝ่ายพละกำลังแกร่งนัก จิ๊ๆ เธอล่ะอยากจะตะครุบเขาไว้จริงๆ!

และเวลานี้ เพราะคำพูดนั้นของนางที่ว่า ‘ชอบหนุ่มรูปงามเป็นที่สุด โดยเฉพาะคนอย่างนายท่านเหยียน’ อารมณ์เขาจึงสั่นไหว

ความรู้สึกแปลกๆ ในหัวใจ พูดได้ว่าสิ่งที่ผุดขึ้นมาครั้งแรก คือความระรื่นและสุขใจเล็กน้อย แม้แต่มุมปากยังยกมุมโค้งขึ้นโดยไม่รู้ตัวเพราะความสุข

เห็นเฟิ่งจิ่วตรงหน้าน้ำลายไหลเพราะเรือนร่างเขา ดวงตาก็เปล่งประกาย เขารู้สึกภูมิอกภูมิใจแปลกๆ นึกถึงความรู้สึกประหลาดที่ผิดปกติของตัวเอง ในดวงตาจึงฉายแววอึดอัดใจ กระแอมไอเบาๆ ทำน้ำเสียงเข้ม เอ่ยอย่างหยาบกระด้าง “อย่าชักช้า เร่งมือหน่อย!”

“ก็ได้ๆๆ”

เธอหรี่ตายิ้ม ถอดเสื้อท่อนบนเขาออกอย่างคล่องแคล่วว่องไว มือเพิ่งแตะตรงผ้าคาดเอว ก็ถูกเขาคว้าไว้

“เจ้าทำอะไรน่ะ?”

……………………………

เธอสูดหายใจน้อยๆ ลูบแขนที่ตกลงมาเจ็บแล้วลุกขึ้นยืน ร่างกายตื่นตัวขึ้นมา พอเงยหน้าขึ้น ก็เห็นอิ่งอียืนอยู่ตรงประตูกำลังจ้องมองเธอด้วยสีหน้าแปลกใหม่ จึงถลึงมองเขาอย่างไม่สบอารมณ์ทันที

“มองอะไรของเจ้า? ไม่เคยเห็นคนล้มบนพื้นรึไง?”

“หึ!”

อิ่งอีหลุดหัวเราะ พยักหน้าบอกว่า “ยังไม่เคยเห็นใครแม้แต่นอนยังตกเตียงเลยจริงๆ เจ้าหลับลึกแค่ไหนกันแน่เนี่ย?”

เฟิ่งจิ่วไม่สนใจเขา แต่คลำยาทาบนใบหน้า มันแห้งหมดแล้ว จึงพูดทันทีว่า “ข้าไปก่อนนะ” ไม่รอให้เขาพูดอะไรอีก ก็เร่งฝีเท้าเดินออกไป

เมื่อมาถึงนอกเรือน เห็นนายท่านเหยียนกำลังทานอาหารเช้า ย่างก้าวที่เดิมทีก้าวออกไปจึงหยุดชะงักลงเพราะเห็นอาหารหรูหราพวกนั้นบนโต๊ะ จึงตะโกนใส่ทหารอารักขาด้านนอก “หยิบชามกับตะเกียบมาให้ข้าสิ!”

จากนั้นค่อยไปด้านหลัง กลั้วคอเสร็จก็มานั่งลงข้างโต๊ะ

“ข้าว่าท่านคงไม่ถือสาที่ข้ากินข้าวด้วยนะ” เธอรับชามกับตะเกียบที่ทหารอารักขายื่นให้ แล้วคีบเกี๊ยวสีเขียวขึ้นมากัดคำหนึ่งอย่างไม่เกรงใจ

ดวงตาเธอเป็นประกาย พูดอย่างไม่ใส่ใจ “หืม! ห่อไส้แกงเนื้อด้วย หอมมากเลย!”

เห็นท่าทางแมวตะกละของนาง คล้ายเห็นของที่ไม่เคยกินมาหลายร้อยปี นายท่านเหยียนชะลอความเร็วในการกินลง สั่งว่า “ให้คนยกมาเพิ่มอีกชุดหนึ่ง”

น้ำเสียงเฉยเมยนั้นกลับทำให้อิ่งอีได้ยินแล้วถึงกับเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจ เห็นนายท่านไม่รังเกียจที่หนุ่มน้อยแบกใบหน้าที่rอกเต็มไปด้วยยาทามานั่งกินตรงข้ามกัน ซ้ำยังให้เขายกมาอีกชุด ในใจจึงครุ่นคิดขึ้นอย่างอดไม่ได้

นายท่านรังเกียจผู้หญิงนัก กลับดูแลหนุ่มน้อยผู้นี้เป็นพิเศษ คงจะไม่ได้… ชอบผู้ชายด้วยกันจริงๆ กระมัง?

………………………………