ตอนที่ 195 ท่าจะไม่ดีแล้ว!
“ยังนิ่งอยู่ทำไมเล่า?”
ได้ยินน้ำเสียงนายท่านที่มีความไม่พอใจอยู่รางๆ ดังขึ้น เขาก็เร่งดึงสติกลับมา ชำเลืองมองหนุ่มน้อยที่กำลังกินอย่างมีความสุข รีบขานรับ
“ขอรับ”
เดินออกไป กำชับทหารอารักขาด้านนอกให้สั่งห้องครัวส่งเข้ามาเพิ่มอีกชุด
เห็นของว่างและอาหารร้อนกรุ่นสองสามจานที่วางบนโต๊ะ ดวงตาก็เป็นประกาย รีบกุลีกุจอช่วยนายท่านเหยียนคีบของกินพวกนั้น เอาอกเอาใจยิ่งนัก
“นายท่านเหยียน ท่านกินสิ กินนี่นะ” จากนั้นไม่ว่าเขากินหรือไม่ หลังจากช่วยเขาคีบอาหารด้วยตะเกียบ ก็เริ่มทานของตัวเอง
เห็นเขาช่วยนายท่านคีบอาหาร อิ่งอีที่คอยอยู่ข้างๆ ก็ถลึงดวงตา “เจ้ากินของตัวเองไปก็พอ จะช่วยนายท่านคีบอาหารอะไรอีก? นายท่านเขาไม่กิน…”
อาหารที่คนอื่นคีบ ประโยคนี้ยังไม่ทันพูดออกมา เห็นนายท่านผู้เป็นใหญ่และสูงศักดิ์จ้องอาหารในชามสักพัก ก็คีบขึ้นมากิน ทำให้เขากลั้นลมหายใจไว้ กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ลำบากใจยิ่งนัก
ทว่าเฟิ่งจิ่วเห็นเขากิน ก็หรี่ดวงตาลงยิ้ม ยกตัวเองเป็นเจ้าบ้านโดยสมบูรณ์ ไม่ลืมว่าใครกินข้าวอยู่ในเรือนใคร หลังจากคีบอาหารเองอีกนิด ก็ช่วยเขาคีบอีกหน่อย
“นายท่านเหยียน ท่านลองชิมนี่สิ นี่ท่านยังไม่ได้กินเลยนะ!”
เธอคีบของว่างชิ้นสุดท้ายในจานเล็กให้เขา ของว่างในทุกจานเล็กล้วนมีอยู่สี่ชิ้น แต่กลับกลายเป็นว่า หลังกินเองสามชิ้น ถึงจะคีบชิ้นสุดท้ายนั้นให้ การเอาใจเช่นนี้นายท่านเหยียนมองเสียจนต้องเลิกคิ้วขึ้น
อิ่งอีข้างๆ มองเสียจนจะร้องไห้ อยากตะโกนออกไปมาก ‘นายท่าน ท่านสงวนท่าทีสักนิดไม่ได้รึ? ทำไมถึงไม่ปฏิเสธ? เด็กหนุ่มนั่นคีบอะไรก็อันนั้น? อีกฝ่ายเป็นผู้ชายนะ ศีลธรรมของท่านเล่า?’
อาหารเช้าหนึ่งมื้อ เฟิ่งจิ่วกินเสียจนหัวใจชื่นบานไปชั่วขณะ ลูบๆ ท้องเล็กที่บวมป่อง ลุกยืนขึ้นเรอออกมา “ข้าต้องกลับแล้ว ฮุ! อิ่มเหลือเกิน”
เห็นเด็กหนุ่มทานอาหารเช้าเสร็จก็สะบัดก้นจากไป นายท่านเหยียนกวาดมองจานบนโต๊ะที่ไม่เหลืออะไรเลยสักนิด ถามว่า “ปกติอาหารนางไม่พอรึ?”
อิ่งอีก้มหัวขานรับ “พอขอรับ แต่ของคนอื่นจะไม่ดีไปกว่าของนายท่าน” อาหารการกินของนายท่านพ่อครัวชั้นหนึ่งจะทำด้วยตัวเอง ทุกจานล้วนสวยงามเลิศรส จึงเทียบไม่ได้กับอาหารของคนอื่นๆ เป็นธรรมดา
ได้ยินเช่นนี้ นายท่านเหยียนก็พยักหน้าลุกยืนขึ้นเดินออกไป
อิ่งอีเห็นท่าทางจึงตามออกจากเรือน สั่งกับทหารอารักขาที่เฝ้าอยู่ด้านนอกว่า “ให้คนมาเก็บกวาดโต๊ะซะ” ก่อนจะรีบเร่งตามนายท่านด้านหน้าไป
หลังจากเฟิ่งจิ่วที่กลับถึงเรือนล้างยาทาที่แห้งกรังบนหน้าให้สะอาด เห็นแผลเป็นบนหน้าจางลงทุกวันๆ ก็ยิ้มเริงร่าอย่างอดไม่ได้ “ข้อดีที่สุดของการมาที่นี่ก็คือสิ่งนี้แหละ”
เธอผอกยาลงไปอีกหน่อย แบกหน้าที่ฉาบยาไว้เดินออกไป กะจะเดินเล่นย่อยอาหาร กลับไม่นึกว่าเมื่อมาถึงข้างภูเขาจำลองจะเห็นเงาร่างสีดำยืนมือไพล่หลังอยู่ริมสระน้ำ
เห็นเงาร่างสีดำยืนมือไพล่หลัง ใบหน้าด้านข้างที่หันอยู่เล็กน้อยทั้งหล่อเหลาและแข็งแกร่ง หน้ากากครึ่งหน้าสีเงินนั้นฉายแสงแพรวพราวอยู่ภายใต้แสงแดด เธอแอบส่ายหน้า ด่าทอว่า ‘เจ้าปีศาจร้าย’
เดิมคิดจะหมุนตัวเดินจากไป ไม่นึกถึงเมื่อเช้าที่ทานอาหารกับเขาที่นั่น คิดสักพักก็เดินเข้าไป
“นายท่านเหยียน ท่าน… อ๊ะ!”
คำเพิ่งเปล่งออกไป ตัวเธอก็โผเข้าไปด้านหน้าเพราะเท้าก้าวลื่น
อิ่งอีที่ยืนอยู่ไม่ไกลเห็นเขาลื่นล้ม ร่างถลาไปเบื้องหน้าอย่างเสียจุดศูนย์ถ่วง ดวงตาเห็นว่าจะตกลงไปในสระน้ำ กำลังแอบยิ้มว่า ‘เจ้าเด็กนี้ สมน้ำหน้า!’
ทว่า เมื่อเห็นภาพถัดมา ตัวเขาก็ท่าไม่ดีเสียแล้ว
“นายท่าน ที่ หอนารีวิไลนั่นสองวันนี้มีหญิงรูปโฉมงดงามยิ่งมาอีกสองสามคน”
ได้ยินเช่นนี้ นายท่านเหยียนก็มองที่เขา “แล้วยังไงรึ?”
“แล้ว แล้วข้าน้อยคิดว่า นายท่านต้องการให้พวกนางเข้ามาปรนนิบัติคืนนี้หรือไม่ขอรับ?”
พูดประโยคนี้จบ อิ่งอีเพียงเห็นสายตาเย็นเยียบที่นายท่านกวาดมองมาทางเขา มองเสียจนหนักศีรษะเขาด้านชา แทบจะทรุดลงไปอย่างขืนไว้ไม่อยู่
ส่วนอีกด้านหนึ่ง เฟิ่งจิ่วเดินไปพลางเช็ดถูแขน พูดพึมพำว่า “นายท่านเหยียนผู้นี้ คงไม่ได้ชอบผู้ชายจริงๆ กระมัง? ต่อให้ชอบผู้ชายก็คงไม่ชอบข้า? อีกอย่าง ถึงยังไงใบหน้าข้าก็เสียโฉม แบกหน้าที่ฉาบยาสีเขียวปนดำถึงเพียงนี้เขาจะชอบข้าได้รึ?”
“คงเป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้หรอก ข้าต้องคิดมากไปเองแน่ๆ”
เธอถอนหายใจเบาๆ เพื่อสงบสติอารมณ์ เห็นหอโอสถอยู่เบื้องหน้า จึงก้าวยาวเดินเข้าไป พลางทักทายหลินเหล่าที่ตรวจดูสมุนไพรอยู่ในสวน “หลินเหล่า นี่ภูตน้อยเอง!”
หลินเหล่าหันกลับไปมองเขา พลันมองซ้ายมองขวาสักพัก แล้วมายังข้างกายนาง ถามว่า “ได้ยินว่า เมื่อคืนนายท่านให้เจ้าอยู่เฝ้าค้างคืนรึ?”
“อืม” เธอพยักหน้า
“นายท่านให้เจ้าเฝ้าค้างคืนได้อย่างไรกัน? แล้วให้เจ้าทำอะไรบ้าง?” หลินเหล่าน้ำเสียงแปลกใจ สายตาที่มองเขามีความเคลือบแคลงใจ
ได้ยินคำพูดนี้ ค่อยมองท่าทางซุบซิบนินทาของหลินเหล่า มุมปากเฟิ่งจิ่วก็กระตุกน้อยๆ…
………………………………
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า
ไม่ลงต่อแล้วเหรอ🥲...
ยัยน้องของเรามีผู้มาตมหาอีกคนแล้ว ท่านยมมม ว่าที่ภรรยาจะมีคนแย่งละนะ สนุกมากกกกก ช่วยมาลงตอนต่อไปนะคะ รอคอยๆๆ 😍😍😍...
เอ็นดูท่านยม จะสมหวังไหมเนี่ย 5555...
ถ้าคนต้องการฆ่าแม่ทัพใหญ่คือไอ่ผู้ครองแคว้นนะ มันก็เนรคุณเกิ้นนน...
ท่นเจ่าตำกนักพนายามหายไปไหยน๊อออิ ยัยหนูมีเรื่องแล่วว ใดใดคือทุกคนรู้ชื่อน้องหมด ยกเว้นเจ้าตำหนักขี่งอน 5555...
หมายปแงนางถามท่านอสหรือยังจ๊ะ 😁...
อิ่งอี 55555...
เรื่องนี้สนุกมาก อยากให้อัพเดตตอนทุกวันเลยค่ะ...
เพิ่งมาเจอเรื่องนี้ สนุก น่าติดตามมากเลยค่าาาา...