เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า นิยาย บท 33
Ink Stone_Romance
ตอนที่ 33 ความแปลกหน้าและความคุ้นเคย!
“ช่างบังเอิญจริงๆ นะ!” เธอพึมพำเสียงเบา แววตามีความเย็นเยือกไหลเวียนอยู่น้อยๆ
เมืองอวิ๋นเยวี่ยไม่ใกล้กับที่นี่เลย ต่อให้รีบเดินทางก็ต้องใช้เวลาหลายวัน แล้วนางจะมาถึงที่นี่ได้อย่างไร? หนำซ้ำมู่หรงอี้เซวียนคนนั้นก็มาด้วย?
สายตาเธอชะงักอยู่ที่ร่างของมู่หรงอี้เซวียนสักพัก เห็นได้ชัดว่าเขาไม่รู้เลยว่าเฟิ่งชิงเกอคนนั้นไม่ใช่เฟิ่งชิงเกอคนก่อนหน้านี้อีกแล้ว เวลานี้ เธอยังแปลกใจอยู่นิดหน่อย หรือว่าชายหนุ่มจะจำได้เพียงใบหน้าเดียว?
สายตาเธอไม่ได้หยุดอยู่ที่ร่างพวกเขานานเกินไป เพราะไม่นานนักเธอก็พบว่า บริเวณรอบๆ ไม่ว่าจะใกล้หรือไกลล้วนมีกองกำลังไม่น้อยต่างกำลังเดินเข้าไปในป่าลึก กองกำลังเหล่านี้มีทั้งที่ห่างไกลกัน และอยู่ใกล้กันเพียงไม่กี่สิบเมตร
เมื่อนึกถึงสิ่งที่ต้องพบเจอบนเส้นทางนี้ แววตาเธอสั่นไหวเล็กน้อย ก่อนจะคิดในใจว่า ‘ส่วนลึกของป่าเก้าหมอบนี้มีของอะไรกันแน่? ถึงสามารถทำให้คนพวกนี้วิ่งแจ้นเข้าไปในป่าลึกได้?’
ขณะที่คิดอยู่ ก็พลันรู้สึกว่ามีดวงตาอันดุร้ายกำลังจ้องมองเธอ เธอหันกลับไปทันที พอเห็นก็เลิกคิ้วอย่างอดไม่ได้ “หมีดำ?”
ตรงที่ห่างจากเธอไปไม่ถึงห้าเมตรมีหมีสีดำตัวใหญ่สูงประมาณสองสามเมตรนอนคว่ำอยู่ มันแยกเขี้ยวและมองเธออย่างดุร้าย ร่างโค้งต่ำลงน้อยๆ ราวกับคิดจะแอบเข้าใกล้เธอ แต่ถูกเธอพบเข้าก่อน จากนั้นได้ยินเสียงหมีดำยักษ์เงยหน้าขึ้นคำรามแล้วกระโจนเข้ามาในทันที
“กรร!”
หมีดำคำรามอย่างหัวเสีย พื้นดินสะเทือนจนสั่นไหวอยู่น้อยๆ เสียงร้องของมันกระจายมาจากพื้นที่สูง แทบจะกึกก้องไปทั่วบริเวณโดยรอบในชั่วขณะ ทำให้ทั้งคนและม้าบนถนนในป่าด้านล่างต่างก็ได้ยิน
เมื่อเผชิญหน้ากับหมีดำตัวใหญ่ขนาดนี้ เฟิ่งจิ่วไม่รู้สึกว่าตัวเองมีความเป็นไปได้ที่จะสู้ชนะ เธอสบโอกาสขณะที่มันกระโจนมาอย่างกะทันหันก้มตัวลงแฉลบผ่านไป พอพลังเร้นลับพรั่งพรูออกมา ก็ค่อยใช้ฝีเท้าแปลกประหลาดหนีลงไปจากเขา
“กรร กรร!”
หมียักษ์ดำกระโจนใส่อากาศ มันแหงนหน้าส่งเสียงคำรามสองครั้ง ร่างใหญ่โตลุกยืน แล้วไล่ตามเฟิ่งจิ่วไปด้วยความเร็วที่ว่องไวเป็นที่สุด
“เวรล่ะ! ยังมีอีกตัว!”
พอเฟิ่งจิ่วที่วิ่งแฉลบลงเขาไปเห็นหมีสีน้ำตาลวิ่งออกมาตรงหน้า จึงพลั้งปากสบถอย่างไม่อาจทนได้ “โชคอะไรของเราเนี่ย?” ดวงตาเธอหันมองเพื่อหาหนทางหนี…
พอเหล่ากองกำลังที่กำลังเดินเข้ามาจุดลึกที่สุดตรงรอบๆ ยอดเขาได้ยินเสียงหมีดำคำรามลอยมาจากที่สูง ฝีเท้าก็ชะงักลงอย่างอดไม่ได้ แล้วเงยหน้ามองขึ้นไป
หมีดำมีพลังต่อสู้ที่น่าสะพรึง และหมีดำในป่าเก้าหมอบก็ไม่ใช่หมีดำทั่วไป แต่เป็นสัตว์ร้ายขั้นสูงระดับสอง
ต่อให้นักรบสิบกว่าคนที่มีพลังเร้นลับขั้นต้นอยากฆ่าหมีดำขั้นสูงระดับสองสักตัว ก็แทบจะพูดได้เลยว่าไม่อาจทำได้ ด้วยเหตุนี้ ถ้าเป็นคนที่มาด้านในต่างรู้ดี หากพบเห็นหมีดำอยู่ไกลๆ ก็ต้องหลบเลี่ยง ไม่ควรสู้กันตรงๆ
มู่หรงอี้เซวียนที่อยู่ในป่าพลันเป็นกังวล ฝีเท้าเขาชะงักลง แล้วหันมองขึ้นไปบนยอดเขาในทันที
“พี่มู่หรง เป็นอะไรรึเจ้าคะ?” ใบหน้างามพริ้งของเฟิ่งชิงเกอในชุดกระโปรงสีฟ้าน้ำทะเลสดใสเผยความแปลกใจ พอเห็นสายตาเขาจับจ้องบนยอดเขาไม่วางตา นางจึงอดแหงนมองตามสายตาเขาไม่ได้ แต่ก็ไม่พบเห็นอะไร
“ไม่มีอะไร” เขาส่ายหัวและยิ้มอย่างอบอุ่น พอมองคนข้างกาย เขากลับมีความรู้สึกแปลกหน้าที่ยิ่งชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ
ราวกับว่า…
คนตรงหน้าไม่ใช่เฟิ่งชิงเกอคนนั้นที่เขารู้จัก เพราะจากที่อยู่ด้วยกันมาหลายวัน เห็นชัดๆ ว่านางอยู่ตรงหน้า แต่เขากลับไม่รู้สึกถึงความหวั่นไหวเช่นวันคืนเก่าๆ
ทว่าสายตาที่พินิจมองเขาอยู่เมื่อครู่นั้น แม้จะไม่รู้ว่ามาจากใคร แต่กลับทำให้เขาคุ้นเคยอย่างอธิบายไม่ได้…
…………………………………………………….
ตอนที่ 34 การเปลี่ยนแปลงที่น่าตกใจ!
สายตาสงบนิ่งลุ่มลึกที่เขามองมา ทำให้ใจนางกระวนกระวายอยู่บ้าง มือหนึ่งลูบหน้าเบาๆ พลางถามเสียงอ่อน “พี่มู่หรง ทำไมถึงมองข้าเช่นนั้นล่ะเจ้าคะ? บนหน้าข้ามีอะไรติดอยู่หรือ?”
เขาไม่ตอบกลับ แค่ยิ้มอย่างสง่างาม “พวกเราไปเถอะ!” จากนั้นจึงก้าวเดินไปข้างหน้าต่อ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า