เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า นิยาย บท 401

ตอนที่ 401 ไม่ว่างเข้าร่วม!

มู่หรงป๋อมองไปทางสองสามคนที่เดินลนลานเข้ามา เห็นด้านหลังพวกเขาไม่มีเงาเฟิ่งชิงเกอแววตาจึงหนักอึ้งเล็กน้อย ไม่รอให้พวกเขาเดินมาใกล้ก็ถามว่า “พวกเจ้าไม่ได้รับตัวคุณหนูใหญ่ตระกูลเฟิ่งมารึ?”

ทหารอารักขาพวกนั้นคุกเข่าข้างหนึ่ง กล่าวด้วยความตื่นตระหนก “ผู้ครองแคว้นโปรดอภัยด้วย ข้าน้อยไปรับคุณหนูใหญ่ถึงจวนตระกูลเฟิ่ง แต่ แต่ว่า…”

ทหารอารักขาที่เป็นหัวหน้าไม่กล้าเงยหน้าขึ้น น้ำเสียงลังเล ไม่กล้าพูดประโยคสุดท้ายออกมา

มู่หรงป๋อถอนหายใจ เอ่ยเสียงเข้มว่า “พูดมา!”

“ข้าน้อยไปรับนาง กลับไม่ได้เข้าแม้แต่ประตูจวน พวกองครักษ์ประจำตระกูลเฟิ่งออกมาบอกว่านายท่านพวกเขาไม่ว่างไปร่วมงานเลี้ยง จึง จึงไม่มาแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

พูดถึงตอนท้ายสุด เสียงของทหารอารักขาผู้นั้นยิ่งแผ่ว ศีรษะก้มลงไป รู้สึกเพียงว่าหลังจากพูดคำเหล่านั้นจบลง รอบก็ข้างพลันเงียบสงัด กลิ่นอายกดดันและบรรยากาศที่เย็นเยียบถึงขีดสุดนั้นทำให้อกสั่นขวัญแขวน

มู่หรงป๋อมองไปทางเนี่ยเถิงรัชทายาทแคว้นเหินเวหาตามสัญชาตญาณ เห็นเขานั่งเอนกายเล่นแก้วสุราในมือ ดวงตาหรี่ลงครึ่งหนึ่ง มุมปากอมยิ้มอยู่บางๆ ดูไม่ใส่ใจมากนัก แต่คนทั้งงานเลี้ยงกลับกระวนกระวายเพราะเขา

“เฟิ่งชิงเกอคนนี้ช่างบังอาจนัก! คำพูดข้ายังกล้าทำเป็นหูทวนลม? คนตั้งมากมายรอนางอยู่คนเดียว ไม่นึกเลยว่านางจะไม่มา ไปอีก! ต่อให้ต้องมัดตัวนางก็ต้องพามาให้ข้า!” เขาตะโกนเสียงเข้มด้วยความโกรธ ให้ทหารอารักขาพวกนั้นไปจวนตระกูลเฟิ่งอีกครั้ง

เนี่ยเถิงวางแก้วในมือลงแล้วลุกขึ้น แววตาเคร่งชำเลืองมองเขา ก่อนที่เสียงทุ้มต่ำจะเปล่งออกมาพร้อมกลิ่นอายอันตรายและการกล่าวเตือน

“นางคือผู้หญิงที่จะเป็นชายารองของข้า ชื่อนางไม่ใช่ชื่อที่เจ้าจะเรียกได้ตามใจชอบ” กล่าวจบก็หันกายสาวก้าวออกไป

มู่หรงป๋อนั่งอยู่ตรงนั้นทั้งสีหน้าดูไม่ได้ มือที่วางไว้ใต้โต๊ะแอบกำหมัด รู้สึกแต่ว่าขายหน้า

เขาคือผู้ครองแคว้นที่ทรงเกียรติ แม้เป็นผู้ครองแคว้นเล็กๆ ก็ไม่ควรถูกทำให้เสียหน้าต่อหน้าข้าราชสำนักของตัวเอง หากเปลี่ยนเป็นคนอื่นเขาคงตบโต๊ะลุกขึ้นด้วยความโกรธจัดแล้ว เสียแต่คนผู้นี้เป็นองค์ชายรัชทายาทแคว้นเหินเวหา เขาล่วงเกินไม่ได้…

เห็นเนี่ยถิงออกไป คนในงานเลี้ยงต่างลอบถอนหายใจ ถึงจะโล่งอกก็เห็นสีหน้าของผู้ครองแคว้นไม่สู้ดี แต่ละคนที่เดิมเคยวางใจจึงหวั่นๆ ขึ้นมาอีกครั้ง เพียงคิดว่างานเลี้ยงครั้งนี้ช่างทำให้พวกเขาสั่นกลัวจนเหงื่อออกท่วมเลยจริงๆ

ชายวัยกลางคนชุดดำที่ตามอยู่ด้านหลังเนี่ยเถิงเหลือบมองนายท่านตรงหน้าอย่างระแวดระวัง เห็นกลิ่นอายทั่วร่างเขาอึมครึม กำลังเก็บความโกรธไว้รางๆ จึงหวั่นใจขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

ทันใดนั้นก็เห็นนายท่านที่เดินเอามือไพล่หลังตรงหน้าหยุดลง เขาแอบปาดเหงื่อ ยังดีที่ไม่ได้ตามใกล้เกินไปนัก ไม่เช่นนั้นคงชนไปแล้ว

“เจ้าไม่ต้องตามหรอก” เนี่ยเถิงปริปากบอก ฝีก้าวเปลี่ยนไปยังทิศทางหนึ่ง ตรงออกไปนอกวัง

ชายวัยกลางคนอึ้งไปสักพักแล้วรีบตามไป ถามว่า “นายท่านจะไปพบคุณหนูใหญ่เฟิ่งที่จวนตระกูลเฟิ่งหรือ? ข้าน้อยล่วงหน้าไปพานางมาให้นายท่านไม่ดีกว่ารึ?”

เนี่ยเถิงที่เดินอยู่เบื้องหน้าไม่หยุดฝีเท้า เอ่ยโดยไม่หันหน้ากลับมา “ไม่จำเป็น ข้าไปเองสนุกกว่า” สิ้นเสียงฝีเท้าก็ชะงัก หันกลับไปมองเขาแวบหนึ่ง “ไม่อนุญาตให้ตามมา”

เห็นเช่นนี้ ชายวัยกลางคนจึงหยุดอยู่ที่เดิม มองนายก้าวยาวเดินออกไปนอกวัง ในใจเป็นห่วงเล็กน้อย จึงยังเอ่ยปากเตือนอย่างอดไม่ได้ว่า “นายท่านระวังคุณหนูใหญ่เฟิ่งด้วย นางเป็นยอดฝีมือด้านการใช้ยานะขอรับ!”

นึกไม่ถึงว่าคำเตือนที่หวังดีของเขา กลับแลกมาด้วยแววตาโกรธเคืองของนายท่าน

ก็ถูกแล้ว คำพูดนี้เป็นการเตือนนายท่านว่าพวกเขาต่างเคยติดกับอยู่ในเงื้อมมือนางอย่างน่าอับอายชัดๆ ไม่ใช่หรือ?