เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า นิยาย บท 403

ตอนที่ 403 ข้าไม่สบายใจ?

ฮุยหลางได้ยินก็รีบดับไฟ พลางบอกว่า “ขอรับ นายท่านพูดถูก เราอย่าเสียเวลาระหว่างทางนานไปนักจะดีกว่า ภูตหมอจะได้ไม่ถูกรัชทายาทแคว้นเหินเวหาผู้นั้นชิงตัวไป ข้าน้อยได้ยินว่ารัชทายาทคนนั้นไม่เพียงรูปลักษณ์โดดเด่น พรสวรรค์ก็ยังไม่…”

เอ่ยถึงตรงนี้คำพูดเขาก็ชะงัก และถูกกลืนลงไปเสียดื้อๆ เพราะโดนอิ่งอีจ้องเสียจนกล่าวต่อไปไม่ได้

แม้สิ่งที่เขาพูดจะเป็นความจริง แต่คำพูดนี้นายท่านอาจไม่ชอบฟังสักเท่าไหร่ เขาแอบทอดถอนใจ คิดว่าในใจว่า ‘เจ้าจิ้งจอกอิ่งอีนั่นเอาแต่เลือกพูดสิ่งที่นายท่านชอบฟัง มีแต่คนเถรตรงเช่นเขาที่พูดความจริงออกมา ตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว คำเตือนที่หวังดีมักขัดหูทั้งนั้น’

ขณะฟังคำพูดฮุยหลาง พอได้ยินคำว่ารูปลักษณ์โดดเด่นเข้าถึงหู เขาก็รู้สึกบาดหูยิ่งนัก ด้วยเหตุนี้จึงชายตามองฮุยหลาง “รูปลักษณ์โดดเด่น? หรือพวกเจ้าคิดว่ารูปลักษณ์ข้าแย่กว่าคนอื่น?”

“แหะๆ ข้าน้อยไม่ได้หมายความเช่นนั้นขอรับ”

ฮุยหลางยิ้มกระอักกระอ่วน รีบพูดเอาใจว่า “นายท่านสง่าผ่าเผยสูงส่งไร้คนเทียบเคียง ทรงอำนาจเหนือใคร ราวกับเทพสวรรค์ ในโลกนี้ข้าน้อยยังไม่เคยเห็นใครคนไหนเทียบนายท่านได้เลย นายท่านเป็นดวงอาทิตย์เจิดจรัส แม้รัชทายาทแคว้นเหินเวหาคนนั้นจะโดดเด่น เทียบกับนายท่านแล้วก็เป็นเช่นฝุ่นบนพื้นดิน ไม่เข้าตาเลยสักนิดเดียว คนเช่นนั้นยังไงภูตหมอก็ไม่ชอบหรอกขอรับ ดังนั้นท่านวางใจได้”

“แล้วข้าไม่สบายใจงั้นรึ” เขาเลิกคิ้วขึ้นมา ถามด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ

ได้ยินเช่นนี้ ฮุยหลางก็ปาดๆ เหงื่อตรงหน้าผาก มองขอความช่วยเหลือไปทางอิ่งอี เขาพูดไม่เก่งนี่! ไม่รู้ว่าทำไมเอ่ยคำดีๆ ไปมากมายเพียงนี้ นายท่านยังตอบมาด้วยประโยคเช่นนี้อีก?

อีกอย่าง เดิมทีนายท่านก็ไม่สบายใจอยู่แล้ว! ไม่เช่นนั้นหลังจากได้ยินข่าวที่พวกเขามารายงานและรู้ถึงความตั้งใจของรัชทายาทแคว้นเหินเวหา ไหนเลยจะวางงานในมือโดยไม่พูดไม่จา แล้วรีบแจ้นมาอย่างร้อนรน?

ทว่าคำพวกนี้เขาพูดได้หรือ? พูดไปจะโดนตีจนตายหรือไม่?

อิ่งอีเหลือบมองฮุยหลาง ก้าวเข้าไปแนะนำว่า “นายท่าน พวกเรายังห่างจากแคว้นแสงสุริยันอีกหนึ่งช่วงระยะทาง ออกเดินทางเสียตอนนี้ไม่ดีกว่าหรือ จะได้ถึงจวนตระกูลเฟิ่งเร็วหน่อย แล้วดูว่าภูตหมอมีแผนการเช่นไร”

นึกถึงสาวน้อยคนนั้นที่ยามนี้เหลือตัวคนเดียว นัยน์ตาเจ้าตำหนักยมราชก็ฉายประกายเล็กน้อย เจ็บปวดใจอยู่บ้าง ยามนี้จึงไม่คิดถือสาอะไรฮุยหลาง แต่เรียกพาหนะเหาะเหินออกมา และมุ่งไปยังแคว้นแสงสุริยันพร้อมกับพวกเขาสองคน…

ส่วนในจวนตระกูลเฟิ่ง ยามนี้เกิดความโกลาหลเล็กน้อย

“มีผู้บุกรุก!”

หลังจากเสียงตะโกนดังขึ้น สิ่งที่ตามมาคือเสียงผู้คนในจวนจับคนร้าย เสียงต่อสู้ดังมารางๆ ทว่าไม่นานนักเสียงนี้ก็เงียบลง สิ่งที่ปรากฏต่อมามีเพียงเสียงร้องอู้อี้และเสียงหมัดที่เหวี่ยงลงบนร่างกายจากฝ่ายเดียว

เมื่อกวนสีหลิ่นที่ดื่มสุรากับเฟิ่งจิ่วอยู่ในศาลาได้ยินการเคลื่อนไหวนั้น สองดวงตาก็สว่างวาบ มองไปที่เฟิ่งจิ่วอย่างแทบจะนับถือ “เสี่ยวจิ่ว เจ้าเดาถูกจริงด้วย คืนนี้มีคนมาจริงๆ สู้กันไม่เท่าไหร่ก็ไม่เคลื่อนไหวอะไรแล้ว ดูท่ายาที่เจ้าวางไว้จะร้ายกาจยิ่งนัก!”

“แค่รอเข้ามาให้ซ้อมถึงที่สักยก ถ้าไม่ได้ให้ซ้อมเปล่าๆ ก็ไม่ซ้อม สู้ก่อนค่อยว่ากัน”

เธอเล่นแก้วสุราในมือ ใบหน้างดงามแดงก่ำน้อยๆ เพราะดื่มเหล้า เผยความเอื่อยเฉื่อยและทรงเสน่ห์ บริเวณริมฝีปากมีรอยยิ้มชั่วร้ายประดับไว้ ยิ่งเสริมความร้ายกาจและมนต์เสน่ห์ที่ทำให้คนไม่อาจต้านทานเพิ่มให้อีกหลายส่วน

“แต่ว่า…”

กวนสีหลิ่นลังเลเล็กน้อย “สู้กันแบบนี้จะดีจริงหรือ ฟังจากการเคลื่อนไหวแล้ว เหมือนพวกเขาจะลงมือกันโหดร้ายมาก!”

ยามนี้ เขาเพียงรู้สึกว่ารอยยิ้มนั้นช่าง…งดงามยิ่ง

เดิมทีมีไฟโกรธสุมในอก ยามนี้เห็นรอยยิ้มนางแล้วก็หายเป็นปลิดทิ้ง ยิ่งพบหน้ายิ่งรู้สึกว่าสตรีคนนี้นี่แหละคือสิ่งที่เขาต้องการ!

“ข้าคือรัชทายาทแคว้นเหินเวหา นามเนี่ยเถิง”

สายตาเขามองแต่นาง พลางพูดประโยคนี้ออกไปโดยไม่รีบไม่ช้า เห็นใบหน้านางเผยความประหลาดใจ ในดวงตามีท่าทีเหลือเชื่อ มุมปากก็ยกขึ้นเล็กน้อย กำลังจะเอ่ย แต่เมื่อได้ยินคำพูดต่อมาของนางมุมปากกลับกระตุก คำที่เคยอยากบอกก็ติดอยู่ในลำคอ

“เจ้าบังอาจยิ่งนัก! ถึงกับกล้าแอบอ้างเป็นรัชทายาทเนี่ยเถิง? คนอื่นไม่รู้จักเจ้าแต่ข้ารู้จัก เจ้าคือคนบ้ากามที่ตามข้าอยู่ในเขตแคว้นเสงสุริยันครั้งก่อนไม่ใช่หรือ ไม่นึกเลยว่าครั้งนี้จะยิ่งกำเริบเสิบสานปีนกำแพงเข้ามาบ้านข้า”

อารมณ์บนใบหน้าเฟิ่งจิ่วเปลี่ยนจากแปลกใจเป็นเหลือเชื่อตามด้วยโกรธเคือง มือชี้เขาอย่างเกรี้ยวกราด จากนั้นยิ้มขึ้นทันใด

รอยยิ้มนั้นพิลึกอยู่บางส่วน ทำให้คนรู้สึกสั่นเทิ้มหวาดกลัว

“วิธีจัดการคนบ้ากามที่ดีที่สุดคืออะไรเจ้ารู้ไหม?” เธอโน้มตัวลงไป ดวงตางดงามโค้งยิ้ม สายตามองจากใบหน้าเขาลงไป ระหว่างที่สายตาหยุดอยู่ตรงกลางหว่างขาก็เผยรอยยิ้มชั่วร้ายออกมา

“คือทำลายต้นเหตุซะ”

เสียงหัวเราะเบาๆ ลอยเข้าหู สีหน้าเนี่ยเถิงดูไม่ได้ขึ้นมา แม้รู้ว่านางคงไม่กล้าทำเช่นนั้น แต่ฟังคำพูดแล้วนึกถึงนิสัยที่อยากทำอะไรก็ทำของนาง รู้สึกเพียงว่าบริเวณสองขามีลมหนาวพัดผ่าน ทำให้ร่างกายหดเกร็งขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้