เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า นิยาย บท 417

ตอนที่ 417 พวกเจ้ารอก่อนเถอะ!

“ท่านปู่เกิ่ง! ท่านเก่งกาจนัก!”

ผู้เฒ่าเกิ่งหันหน้ามา เห็นแม่หนูตระกูลเฟิ่งมาอยู่ข้างกายเขาเมื่อใดไม่รู้ สองดวงตากำลังฉายประกาย มองเขาด้วยสีหน้าตื่นเต้นดีใจ เห็นเช่นนี้ใจผู้เฒ่าก็เบิกบาน รู้สึกแต่ว่าปลื้มปีติจนร่างกายเบาหวิว แม้แต่ความเคลือบแคลงในใจยังโยนทิ้งไป หัวเราะลั่นขึ้นมาโดยไม่สืบสาวราวเรื่องอีก

“ดูท่าข้าจะเป็นกระบี่เก่าที่คมไม่รู้เสื่อม! ฮ่าๆๆๆ!” มือหนึ่งของเขาเท้าเอว อีกมือลูบเคราพลางเงยหน้าหัวเราะลั่น ท่าทางภาคภูมิใจยิ่งนัก

เห็นเช่นนี้เฟิ่งจิ่วก็เหยียดยิ้ม คิดว่าผู้เฒ่าเกิ่งกับท่านปู่เธอคล้ายคลึงกันบางส่วนจริงๆ สายตาเธอเคลื่อนไปจับจ้องร่างผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังที่โดนซัดกระเด็นออกไปไกลร้อยเมตร ดวงตามีประกายจางๆ ฉายผ่าน

หากศัตรูไม่ใช่ผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลัง มีวรยุทธ์ป้องกันตัว การโจมตีนี้ของผู้เฒ่าเกิ่งต้องปลิดชีวิตเขาไปแล้ว แต่ตอนนี้ดูแล้ว หากไม่พักฟื้นสักสิบวันหรือครึ่งเดือน อยากจะฟื้นสภาพก็ไม่ง่ายดายนัก

ยามนี้ ชายชราอีกคนที่เรียกสติกลับมาจากความตกตะลึงไม่ได้เข้าไปประมือกับผู้เฒ่าเกิ่ง แต่พุ่งไปหาชายชราที่ล้มอยู่บนพื้นและประคองเขาขึ้นมา “เกิดอะไรขึ้น? ทำไมเจ้าถึงต้านฝ่ามือนั่นไว้ไม่ได้?”

“แค่กๆ! อั่ก!”

ชายที่ถูกพยุงขึ้นมาไอสองครั้ง กระอักเลือดออกมา มือหนึ่งกุมตรงหน้าอกที่เจ็บปวดรุนแรง รู้สึกได้ว่ากระดูกซี่โครงโดนซัดหักจนบาดเจ็บภายในสาหัส ก่อนจะมองไปทางผู้เฒ่าเกิ่งอย่างไม่ยอมแพ้

“ไป! กลับกันก่อน!” เขาพูดอย่างโกรธแค้น ในใจมีไฟโทสะกำลังแผดเผา ผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังผู้เกรียงไกรคนหนึ่งพ่ายแพ้ต่อผู้ฝึกตนระดับบรรพชนนักรบขั้นกลาง น่าขายหน้านัก!

เห็นเช่นนี้ ชายชราคนนั้นก็ไม่พูดอะไรมาก ประคองเขาจากไปอย่างรวดเร็ว

“ดี! ดี! ฮ่าๆๆๆ…”

เสียงร้องยินดีเสียงหัวเราะร่าแต่ละเสียงดังขึ้นกลางค่ำคืน เสียงชื่นชมและความตื่นเต้นจากใจทำให้ผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังสองคนนั้นมีไฟสุมทรวง ได้ยินเสียงหัวเราะยินดีด้านหลังทุกเสียงสะเทือนหู ทำให้พวกเขารู้สึกอัปยศราวกับถูกตบหน้า

“พวกเจ้ารอก่อนเถอะ!”

ผู้ฝึนตนคนนั้นหันมาทิ้งคำพูดที่ชวนให้คนหัวเราะบ้าคลั่งไว้อย่างชั่วร้าย คำขู่เช่นนี้ ปกติจะเป็นคำกล่าวฝืนทนของผู้ที่จากไปอย่างหน้าม่อยคอตก ไม่พูดเสียยังดีกว่า พอพูดไปผู้คนก็หัวเราะดังลั่นกว่าเดิม

“ท่านพ่อ ท่านไม่เป็นไรกระมัง?” ผู้นำตระกูลเกิ่งก้าวยาวมาข้างกายผู้เฒ่าเกิ่ง พินิจมองจากบนลงล่าง เป็นห่วงว่าบิดาจะบาดเจ็บเพราะโดนฝ่ามือก่อนหน้านี้

“ไม่เป็นไรๆ ข้ายังดีอยู่!” ผู้เฒ่าเกิ่งโบกๆ มือ หยีตาแย้มยิ้มมองเฟิ่งจิ่ว “แม่หนูเฟิ่ง แม้ว่าจะค่ำแล้ว แต่ข้าคิดว่ามีเรื่องที่จำเป็นต้องคุยกับเจ้าดีๆ เสียหน่อย”

ได้ยินเช่นนี้ แววตาเฟิ่งจิ่ววูบไหวเล็กน้อย บอกทั้งรอยยิ้มอิ่มเอมว่า “เชิญท่านปู่เกิ่งเจ้าค่ะ” จากนั้นจึงหันข้างทำท่ามือเชื้อเชิญเขาเข้าจวน

“คนอื่นๆ กลับไปให้หมด ส่วนเจ้าเข้ามากับข้า!” ผู้เฒ่าเกิ่งหันกายไปบอก ส่งสัญญาณให้ผู้นำตระกูลเกิ่งตามเข้ามา

เห็นเช่นนี้ผู้นำตระกูลเกิ่งจึงออกคำสั่ง แล้วเดินตามผู้เฒ่าเข้าจวนตระกูลเฟิ่งไป

เฟิ่งจิ่วมองไปรอบๆ แวบหนึ่ง จากนั้นค่อยบอกกับฉีคังว่า “ในเมื่อองครักษ์เราต่างมากันแล้ว ก็เรียกรวมพลเสียหน่อย ให้พวกเขาเปิดเผยตัวตนคอยอารักขารอบๆ จวน รอข้าสั่งการ”