เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า นิยาย บท 419

ตอนที่ 419 ยอดฝีมือวิชาแพทย์?

เนี่ยเถิงที่พอกยาทาไว้บนหน้ากำลังหรี่ตานอนเอนบนตั่งตัวนุ่มพลางฟังชายวัยกลางคนข้างกายรายงานเรื่องคืนนี้

“เดิมทีพวกเขาสองคนคิดจะไปพาตัวคนที่ล่วงเกินนายท่านกลับมาจากจวนตระกูลเฟิ่ง แต่ไม่นึกว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น คนหนึ่งในนั้นกำลังคุกเข่าขอรับโทษอยู่ที่ลาน ส่วนอีกคนบาดเจ็บไม่น้อยจึงเรียกหมอที่ตามมามาตรวจดูแล้วขอรับ”

ชายวัยกลางคนรายงานอย่างระมัดระวัง พลางมองสังเกตนายท่านที่ปิดตาไว้ไม่รู้ว่านอนหลับหรือกำลังฟังแวบหนึ่ง ในใจกระวนกระวายอยู่บ้าง สองคนนั้นไปจวนตระกูลเฟิ่งในสถานการณ์ที่นายท่านไม่มีคำสั่ง หากจับคนกลับมาได้จริงยังพอได้ แต่กลับไปทำให้อับอายขายหน้า เรื่องนี้ไม่รู้ว่านายท่านจะลงโทษพวกเขาอย่างไร

หลังจากฟังคำพูดเขาจบ เนี่ยเถิงที่หลับตาอยู่ก็ลืมตาคมปลาบขึ้นมา จ้องมองชายวัยกลางคนผู้นั้นพลางบอกเสียงเข้มว่า “ผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของบรรพชนนักรบขั้นกลาง? เจ้ากำลังล้อข้าเล่นรึ”

“ข้าน้อยไม่กล้า แต่ผู้ฝึกตนคนนั้นได้รับบาดเจ็บมาจริง ซี่โครงหักสองสามจุด อาการบาดเจ็บไม่เบา ส่วนอะไรคือสาเหตุเฉพาะที่ทำให้เขาพ่าย ข้าน้อยให้ท่านหมอลองตรวจสอบดูแล้วว่าเขาโดนวางยาหรือไม่ เชื่อว่าอีกไม่นานคงมีข่าว”

กล่าวคำพูดนี้จบ เขาก็ก้มหน้าลงไม่กล้ามอง อาจเพราะพวกเขาประมาทเกินไปจริงๆ ไม่เห็นคนตระกูลเฟิ่งในสายตา เขากับนายท่านไม่เพียงเคยติดกับอยู่ในเงื้อมมือคุณหนูใหญ่เฟิ่งระหว่างทาง ถึงตรงนี้ เดิมทีคิดว่าคนที่นี่คงทำอะไรนายท่านไม่ได้ ใครจะนึกว่ากลับโดนคนของจวนตระกูลเฟิ่งทำร้ายและส่งตัวกลับมา

แล้วยังมีคืนนี้อีก ไม่นึกเลยว่าผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังผู้ทรงเกียรติจะพ่ายแพ้ในเงื้อมมือของผู้ฝึกตนระดับบรรพชนนักรบขั้นกลาง พูดออกไปพวกเขาก็อับอายกันหมด

รู้เพียงว่าช่วงนี้ก็เกินพอแล้วจริงๆ สำหรับเรื่องนี้ เพียงเพื่อผู้หญิงคนเดียว เขาไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมนายท่านถึงต้องอดทนเสียเวลากับนางถึงเพียงนี้ หากต้องการตัวนางจริง ส่งคนไปจับตัวมา คืนนี้ก็ได้เสวยสุขกันแล้ว ไหนเลยต้องทำให้ยุ่งยากเพียงนี้ด้วย

ทว่าความไม่พอใจและไม่สบอารมณ์เหล่านี้ เขาแค่กล้าคิดในใจ ให้พูดออกไปหรือ? มีแต่ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วเท่านั้นแหละ

เนี่ยเถิงฟังคำพูดเขาแล้วก็ไม่พูดอะไรอีก แต่หลับตาเอนลงนอน ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไร

จนกระทั่งผ่านไปครึ่งชั่วยาม หมอท่านหนึ่งก็ขานเรียกพลางเดินเข้ามา คารวะเนี่ยเถิงด้วยความเคารพ “ข้าน้อยคารวะองค์รัชทายาท”

“ว่ามา” เนี่ยเถิงเอ่ยออกมาโดยไม่แม้แต่จะลืมตา

“องค์รัชทายาท ข้าน้อยพบสิ่งนี้พ่ะย่ะค่ะ”

เขาหยิบเข็มเงินในแขนเสื้อออกมา เห็นคนที่เดิมหลับตาอยู่ลืมตาขึ้นมองมาทางเขา จึงรีบร้อนบอกว่า “เข็มเงินเล่มนี้ดึงออกมาจากจุดลมปราณบริเวณตันเถียนของหลินเหล่า เขาบอกว่าตอนนั้นจู่ๆ ก็รู้สึกว่าพลังวิญญาณในร่างโดนผนึก ข้าน้อยจึงตรวจดูจุดชีพจรบนร่างสักพัก ถึงได้พบเข็มเงินเล่มนี้ ทว่าสามารถแทงเข็มเข้าตรงจุดนี้ได้ในระยะไกล คิดๆ แล้วคนคนนี้น่าจะเป็นยอดฝีมือวิชาแพทย์”

กล่าวจบ หมอคนนั้นกล่าวต่อไปว่า “ดังนั้นจึงบอกได้ว่าหลินเหล่าไม่ได้พ่ายแก่ผู้ฝึกตนระดับบรรพชนนักรบ แต่แพ้ให้ยอดฝีมือวิชาแพทย์ เพียงแต่ตามที่พวกเขาบอกมา ตอนนั้นไม่เห็นคนอื่นลงมือ จึงไม่รู้ว่าเข็มเงินนี้ใครเป็นคนทำพ่ะย่ะค่ะ”

ใช้อาวุธลับกับผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังซ้ำยังไม่โดนพบเห็น ต้องบอกเลยว่าคนคนนี้นอกจากเป็นยอดฝีมือวิชาแพทย์แล้ว ในด้านวรยุทธ์ก็มีระดับที่ไม่ได้อ่อนด้อย แต่สิ่งที่ทำให้เขานึกไม่ถึงคือการที่แคว้นเล็กๆ ระดับเก้าก็มียอดฝีมือเช่นนี้ได้ และไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้พบหน้ากันหรือไม่?

………………………………………………….