เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า นิยาย บท 449

ตอนที่ 449 ชอบนางตรงไหน?

“ข้าได้ยินพวกเขาบอกว่าเขาไปที่เรือนพ่อบุญธรรม สองคนเหมือนจะคุยกันจนถึงตอนนี้” พบหน้ากันครั้งแรก มีเรื่องให้คุยมากมายเพียงนั้นเชียว?

ขณะกำลังพูดก็เห็นร่างชุดคลุมดำเอามือไพล่หลังเดินมาทางนี้ กวนสีหลิ่นเห็นก็พูดให้สัญญาณ “มาแล้ว”

“พี่ชาย เช่นนั้นข้าขอหลบหน้าไปอยู่กับท่านแล้วกัน!”

ได้ยินเช่นนี้ กวนสีหลิ่นจึงมองนางแวบหนึ่ง บอกว่า “เจ้าอย่าไปดีกว่า เขามาหาเจ้าตั้งไกล เจ้าเลี่ยงไม่ได้หรอก” พูดจบก็ลุกขึ้นมาฉีกยิ้มกว้าง “เสี่ยวจิ่ว ข้าจะกลับไปก่อน มีเรื่องอะไรค่อยส่งคนไปตามข้าแล้วกัน”

สิ้นเสียง ไม่รอให้นางพูดอะไรก็เร่งฝีเท้าเดินออกจากห้อง เมื่อผ่านข้างกายเจ้าตำหนักยมราชคนนั้นก็ประสานมือคารวะ แล้วเดินไปข้างนอก

เห็นเป็นเช่นนี้ เฟิ่งจิ่วก็แอบถอนใจ ทำได้เพียงลุกขึ้นเดินออกมายืนตรงประตูห้องพลางมองเจ้าตำหนักในลานบ้าน ถามว่า “ท่านจะพักอยู่ที่นี่นานแค่ไหน ข้าจะให้คนไปจัดแจงเรือนให้”

“เรือนเจ้านี้ดียิ่งนัก”

เจ้าตำหนักเอ่ยด้วยเสียงเนิบๆ นั่งลงข้างโต๊ะในลานบ้าน “ช่วงนี้ข้าไม่มีธุระอะไร จะพักอยู่ที่นี่ต่ออีกสักพัก เจ้าซึ่งเป็นถึงเจ้าบ้านต้องรู้ไว้ว่าจะละเลยแขกไม่ได้ หนำซ้ำบิดาเจ้ายังบอกให้เจ้าหาเวลาไปเดินเล่นในเมืองเป็นเพื่อนข้า ชมทิวทัศน์เมืองอวิ๋นเยวี่ยและธรรมเนียมพื้นเมืองของที่นี่เสียหน่อย”

“ข้ายุ่งมาก ไม่มีเวลาว่างไปเดินเล่นกับท่าน หากท่านสนใจข้าหาสักสองสามคนไปเป็นเพื่อนให้ได้” สองแขนเธอกอดอก ร่างเอนพิงประตูห้องเล็กน้อย ทำท่าทางบอกว่า ‘ข้าไม่มีเวลาไปสนใจท่าน’ อย่างชัดเจน

“ยังต้องทำอะไรอีก? ให้ข้าช่วยเจ้าได้”

เขามองนางที่ยืนพิงอยู่ข้างประตู เห็นนางสวมชุดกระโปรงสีแดง ทั้งที่รูปโฉมงามเลิศ รูปร่างเพรียวบาง ทว่าท่าทางที่สองแขนกอดอกอย่างเกียจคร้านกลับมีความดื้อรั้นเยี่ยงบุรุษอยู่บ้าง คางมนสวยได้รูปเชิดขึ้นเล็กน้อย บนใบหน้ามีความเย็นชาส่วนหนึ่ง ความชั่วร้ายส่วนหนึ่ง ช่างคล้ายคลึงกับพวกอันธพาล

เห็นนางเป็นเช่นนี้ ในใจเขาประหลาดใจยิ่ง ไม่เข้าใจว่านางมีโฉมหน้าที่เปลี่ยนไปและท่าทีที่แตกต่างมากมายเพียงนั้นได้อย่างไร?

เห็นชัดว่าเป็นคนคนเดียวกัน แต่กลับกลายเป็นว่าหากนางอยากสูงส่งดุจนางเซียนก็วางท่าสง่างามเรียบร้อย หากอยากชั่วร้าย เกียจคร้าน ซุกซน และเอาแต่ใจ ก็แผ่กลิ่นอายทรงเสน่ห์ที่น่าหลงใหลและเย้ายวนกระชากใจคนได้เช่นกัน

นางสามารถทำใสซื่อไร้เดียงสาราวกระต่ายน้อย ไร้พิษสงเสียจนเหมือนใครๆ ก็พุ่งเข้าไปกัดได้ และยังสามารถเจ้าเล่ห์ปานจิ้งจอก วางแผนกำจัดศัตรูด้วยอุบายร้อยพัน ทำให้ศัตรูพ่ายแพ้ได้เลวร้ายที่สุดภายใต้สถานการณ์ที่ไม่ทันตั้งตัวที่สุด

นิสัยนางทั้งแปลกและดื้อรั้น เสื้อผ้าขอทานสกปรกก็กล้าเอามาใส่ เจอคนยังกล้าพุ่งเข้าไปเกาะขา ทำกับศัตรูด้วยวิธีการโหดร้ายไร้เมตตา ท่าร่างแปลกตาพิลึกพิลั่น คร่าชีวิตคนได้ขณะที่หัวเราะพูดคุย

แต่นางที่เป็นแบบนี้ ไม่รู้ว่าเข้าตาและเข้ามาอยู่ในใจเขาได้อย่างไร ถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่เข้าใจว่าตัวเองชอบนางตรงไหนกันแน่?

สิ่งที่เกลียดที่สุดคือ เขาจัดการเรื่องอย่างออกนอกหน้าเพียงนี้ นึกไม่ถึงว่านางยังมีสีหน้ารังเกียจ ทำท่าทางหลบหน้า ทุกครั้งที่เขานึกถึงก็โกรธเสียจนกัดฟันกรอด อยากจะกดนางลงบนเตียงแล้วสั่งสอนให้หนัก

อืม เหมือนครั้งนั้นเมื่อตอนกลางวันนั่นแหละ

นึกถึงภาพนั้นเมื่อกลางวัน ใบหน้าหล่อเหลาที่บึ้งตึงจึงผ่อนคลายลงโดยไม่รู้ตัว ริมฝีปากบางที่เม้มอยู่ยกขึ้นยิ้มชอบใจเล็กน้อย

แต่ท่าทางเช่นนี้ของเขา ในสายตาเฟิ่งจิ่วกลับกลายเป็นอีกท่าทางหนึ่ง