เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า นิยาย บท 451

ตอนที่ 451 ไม่ตายก็น่าสังเวช

เจ้าตำหนักยมราชดื่มเหล้าอยู่ เอ่ยถามโดยไม่เงยหน้า “ไปช่วยนางทำเรื่องอะไร?”

ได้ยินเช่นนี้ ฮุยหลางรีบตอบว่า “ข้าน้อยนำยาที่ภูตหมอให้มาไปยังวังหลวง แล้วใส่ของบางอย่างให้มู่หรงป๋อเพื่อสั่งสอนเสียหน่อยขอรับ”

“ไม่ได้ฆ่ารึ” เขาเลิกคิ้วขึ้น เดิมทีนึกว่าหลังจากรู้ว่ามู่หรงป๋อลงมือลับหลังนางจะฆ่าเขา แต่ดูจากสถานการณ์เหมือนจะไม่ใช่เช่นนั้น?

เขาส่ายหน้า “ไม่ขอรับ ภูตหมอกำชับว่าไม่ต้องปลิดชีวิต นางมีวิธีทำให้เขาอยู่อย่างตายทั้งเป็น” อันที่จริงเขาก็อยากรู้ผลลัพธ์ของยานั้นยิ่งนัก ไม่รู้ว่าจะมีผลอะไร?

เจ้าตำหนักครุ่นคิด เนิ่นนานถึงจะบอกว่า “ในเมื่อนางยอมเรียกใช้ เจ้าก็เดินไปเดินมาต่อหน้านางบ่อยๆ หากนางมีธุระจะสั่งเจ้า ก็ทำให้เรียบร้อยหมดจด”

ได้ยินคำพูดนี้ ฮุยหลางตกใจเล็กน้อย แต่ยังคงขานรับ “ขอรับ”

“ออกไปซะ!”

“ขอรับ”

เขาขานรับแล้วเดินออกไปอย่างงุนงง น่าแปลก ทำไมถึงรู้สึกว่านายท่านแปลกๆ ไป? เหมือนมีตรงไหนผิดปกติ? คงไม่เก็บความโมโหกลับมาจากภูตหมออีกหรอกกระมัง?

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น เขามารอนอกเขตเรือนของเฟิ่งจิ่วตั้งแต่เช้า เพียงแต่ไม่นึกว่านางจะไม่ตื่นเช้า เวลาใกล้เที่ยงถึงจะเปิดประตูเรือนเดินออกมา

“ภูต…เอ่อ คุณหนูใหญ่ เรื่องที่ท่านสั่งมาเมื่อคืนข้าจัดการเรียบร้อยแล้ว เดิมคิดจะเข้ามาบอก แต่เห็นท่านดับไฟแต่หัวค่ำ จึงไม่อยากรบกวนการพักผ่อน” เขาฉีกยิ้มกว้าง เห็นวันนี้นางสวมชุดสีขาว รู้สึกว่าไม่ว่าชุดสีขาวหรือชุดสีแดง นางสวมแล้วก็ล้วนเผยความเป็นตัวเองออกมาได้

อืม มองอย่างไรก็สวยอย่างนั้น มีแค่นางเท่านั้นถึงจะเหมาะสมกับนายท่าน และมีเพียงนิสัยแปลกพิลึกเช่นนี้ถึงจะมัดใจนายท่านไว้ได้

ไม่รู้เมื่อวานนางทำอะไรให้นายท่านโกรธอีก? เมื่อคืนเขาถามตั้งนาน อิ่งอีก็ไม่ยอมพูดอะไรเลย ทำให้ในใจเขาสงสัยอยู่ตลอด กลืนไม่เข้าคายไม่ออกแม้แต่นอนยังนอนไม่หลับ

“ไม่ได้ทำให้คนข้างกายเขาแตกตื่นใช่ไหม?” เฟิ่งจิ่วเดินมานั่งลงข้างโต๊ะพลางเอ่ยถาม

“ไม่เลย ข้าจับตามองอยู่ตรงนั้นนานมาก ถึงค่อยฆ่าคนข้างกายเขาไปคนหนึ่งแล้วเข้าสวมรอยแทน ขนาดข้าเดินอยู่ข้างกาย ยกชา รินน้ำ ยื่นของให้ เขายังไม่รู้เลย แต่เห็นสีหน้ามู่หรงป๋อคนนั้นไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เดาว่าหลังจากกลับไปคงองสั่นขวัญแขวนอยู่ตลอด”

ด้วยฝีมือเขาจึงจัดการเรื่องนี้ได้ง่ายดายนัก

“ดีมาก ลำบากเจ้าแล้ว” เธอพยักหน้าด้วยความพอใจ

“แหะ ไม่ลำบากๆ ทีหลังหากท่านมีเรื่องที่ไม่สะดวกออกหน้าหรือลงมือเองก็ยกให้ข้าไปทำได้ จริงด้วยคุณหนูใหญ่ ยานั้นมีสรรพคุณอะไรกันแน่ จะทำให้คนอยู่เหมือนตายทั้งเป็นได้จริงหรือ?” เขาทำหน้าอยากรู้อยากเห็น เพราะไม่ได้ชำนาญด้านยานัก จึงไม่รู้จริงๆ ว่ายาในขวดนั้นมีผลเช่นไรกันแน่

“หากเจ้าอยากรู้ คืนนี้ไปดูเองเสียหน่อยก็รู้แล้วไม่ใช่หรือ?”

เธอยกริมฝีปากยิ้ม รอยยิ้มตรงริมฝีปากดูประหลาดและเย็นเยียบอยู่บ้าง “หลังจากมู่หรงป๋อกินยาเข้าไปแล้วร่างกายออกอาการ คงไม่ให้ข่าวแพร่งพรายออกมา แต่สุดท้ายกระดาษก็ห่อไฟไว้ไม่อยู่ เรื่องนี้ปิดได้ไม่นานหรอก ข้าจะลองดูซิ ปกป้องตัวเองยังยากแล้วจะทำร้ายจวนข้าได้อย่างไร”

เห็นรอยยิ้มตรงริมฝีปาก ฮุยหลางก็นึกถึงวิธีลงมือของนางขึ้นมาโดยฉับพลัน และนึกว่าตนยังเคยประสบมากับตัว จึงอดไม่ได้ที่จะหนาวสั่น แอบคิดว่าต่อให้ไม่เห็น เขาก็ยังรู้ว่าแม้มู่หรงป๋อไม่ตายก็คงถูกทรมานเสียจนน่าสังเวช…