เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า นิยาย บท 463

ตอนที่ 463 ความทรงจำที่มีฝุ่นเกาะ

เขารู้ว่าเจ้าตำหนักยมราชผู้นั้นดีเลิศนัก วันนั้นตอนที่เจ้าตำหนักกับผู้นำตระกูลคุยกันเขาอยู่ด้วยตลอด จึงมองออกว่าคนผู้นี้รักนายท่านมาก เพราะทุกครั้งที่พูดถึงนายท่าน สีหน้าท่าทางนั้นล้วนอ่อนโยน

แม้เขาไม่รู้ว่าทำไมนายท่านถึงผลักไสเจ้าตำหนัก ไม่ตอบรับความรู้สึก แต่เขาเชื่อว่านายท่านต้องมีเหตุผลแน่นอน

“กลับกันเถอะ!” เฟิ่งจิ่วพูดจบก็สาวก้าวเดินไปทางจวนตระกูลเฟิ่ง

ครั้นกลับถึงเขตเรือน เหลิ่งซวงออกมาต้อนรับ เห็นว่ามีเพียงเฟิ่งจิ่วกับเหลิ่งหวาสองคนเท่านั้นจึงถามขึ้น “นายท่านทานอะไรหรือยังเจ้าคะ ต้องให้ห้องครัวเตรียมอาหารหรือไม่”

“ไม่ต้องหรอก ให้คนไปเตรียมน้ำมา ข้าจะอาบน้ำ” เธอเคลื่อนก้าวเดินเข้าไป ทิ้งพี่น้องเหลิ่งซวงเหลิ่งหวาไว้ด้านนอก

เหลิ่งซวงให้สัญญาณไปทางเหลิ่งหวา จากนั้นสองพี่น้องจึงเดินไปนอกเขตเรือน ไม่รอให้เหลิ่งซวงเอ่ยปาก เหลิ่งหวาที่รู้ว่านางจะถามก็เปิดปาก “นายท่านอารมณ์ไม่ค่อยดี พี่ปรนนิบัตินางอย่างระวังด้วย หากนายท่านไม่พูดก็อย่าถามเลย”

ได้ยินเช่นนี้เหลิ่งซวงก็แปลกใจเล็กน้อย แต่ยังคงพยักหน้า “อืม ข้ารู้แล้ว เจ้าไปสั่งคนเตรียมน้ำมาให้นายท่านอาบเถอะ” พูดจบถึงจะหมุนกายจากไป

หลังจากเหลิ่งหวามองเรือนหลักภายในเขตเรือนแวบหนึ่ง ก็เฝ้าอยู่ด้านนอกเงียบๆ

ไม่นานนักก็มีคนมาเตรียมน้ำร้อนในห้อง เฟิ่งจิ่วถอดเสื้อผ้าลงอาบน้ำในอ่าง เอนกายพิงข้างอ่างอาบน้ำ เงยหน้าขึ้นเล็กน้อยพลางมองหลังคาผ่านละอองและไอน้ำ แล้วหลับตาลงช้าๆ

เรื่องหนึ่งในส่วนลึกความทรงจำที่ไม่อยากนึกถึงถูกรื้อฟื้นขึ้นมาอีกครั้งเพราะอารมณ์ว้าวุ่นในวันนี้…

เรื่องนั้นเกิดขึ้นในศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด สำหรับเธอตอนนี้ถือเป็นเรื่องเมื่อชาติก่อน ทว่าในหัวใจกลับคล้ายเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน

ในฐานะหัวหน้าองค์กรลับยุคปัจจุบัน รวบรวมอัจฉริยะสติเพี้ยนที่เติบโตจากทุกตระกูลมา การอบรมสั่งสอนที่ได้รับมาตั้งแต่เด็กจึงแตกต่างจากคนปกติ เด็กอายุห้าขวบคนอื่นๆ กำลังเข้าโรงเรียนอนุบาล เธอก็เรียนรู้วิธีลอบสังหารแล้ว

ขณะที่ภายในห้องทดลองของคนอื่นกำลังทำการทดลอง เธอก็เป็นหมออัจฉริยะสติเฟื่องที่คนได้ยินชื่อแล้วเกรงกลัว เส้นทางซึ่งเธอเดินมาตั้งแต่เด็กไม่เหมือนกับคนทั่วไป เพราะไม่ใช่คนธรรมดา ดังนั้นจึงโหยหาการเป็นคนธรรมดา

กระทั่งปีนั้นตอนอายุสิบห้า เธอได้รับภารกิจลอบฆ่านั้นมา คนที่ต้องฆ่าคือชายอายุยี่สิบสาม เป็นพ่อมดแห่งวงการแพทย์ และเป็นชายหนุ่มที่อ่อนโยนราวแสงอาทิตย์อบอุ่น

ตอนนั้นหลังจากจดจำข้อมูลของเหยื่อไว้แล้ว เธออยากจะตรวจสอบสักหน่อย เพราะเธอไม่เคยฆ่าผู้บริสุทธิ์

เพียงแต่นึกไม่ถึงว่าเพราะอยากจะเข้าใจ สุดท้ายจึงเดินไปด้วยกันกับเขา ยามนี้นึกถึงยังอยากหัวเราะอย่างอดไม่ไหว ตอนที่คิดหาวิธีใกล้ชิดเขาก็เกาะติดเขาไปเช่นนั้น

ผู้ชายคนนั้นรู้ชัดว่าเธอจงใจ กลับยังพาเธอกลับไปที่บ้าน จากนั้นเธอจึงถามเขาว่าทำไมตอนแรกถึงปล่อยให้เธอตามติด เขากลับยิ้มอย่างอ่อนโยน พร้อมใช้แววตาที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นและความรู้สึกลึกซึ้งมองเธอโดยไม่พูดอะไร

เนื่องจากกลัวว่าตัวตนของเธอจะทำให้เขาตกใจ สามปีที่อยู่กับเขาเธอจึงทำตัวเหมือนเด็กดีคนหนึ่งตลอด เป็นสาวน้อยธรรมดาๆ ไปเข้าเรียน กลับบ้าน เดินเล่น พวกเขาถึงกับตกลงเรียบร้อยว่ารอเธอโตเป็นผู้ใหญ่แล้วจะแต่งงานกัน

แต่นึกไม่ถึงว่าโทรศัพท์ที่ได้รับจากห้องทดลองของพวกเขาในวันนั้น กลับเป็นข่าวว่าเขากำลังจะตาย เมื่อรีบไปถึง เธอเห็นเพียงเขาเผยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยคำขอโทษและอาลัยอาวรณ์…

กระทั่งตอนนี้ ทุกครั้งที่นึกถึงความอาลัยรักและอาวรณ์ในดวงตาคู่นั้น หัวใจก็ยังคงเจ็บปวด เธอพยายามเก็บกดความรู้สึกเช่นนี้ ฝังไว้ในส่วนลึกของจิตใจ แต่ความพยายามใกล้ชิดของเจ้าตำหนักยมราชกลับทำให้เธอทนไม่ไหวอยู่บ้าง หัวใจถึงกับว้าวุ่นอยู่รางๆ…

………………………………………………….

ตอนที่ 464 ที่แท้เป็นเธอ!

เฟิ่งจิ่วสงบหัวใจที่ว้าวุ่นเล็กน้อย สูดหายใจเข้าลึกๆ ให้ใจเย็นลง