เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า นิยาย บท 465

ตอนที่ 465 ความกังวลของเจ้าตำหนักยมราช

“นายท่านหลับไปแล้ว มีเรื่องอะไรพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน” เหลิ่งซวงพูดพลางให้เหลิ่งหวากลับไปพักผ่อนก่อน

ฮุยหลางได้ยินแล้วนึกถึงเมื่อเย็นวันนี้ที่ตัวเองโดนผู้หญิงพวกนั้นเอารัดเอาเปรียบ จึงโกรธเคืองขึ้นมาบ้างทันใด “นายท่านเจ้าหลับได้ แต่นายท่านข้าหลับไม่ลง!” ตั้งแต่นายท่านกลับมาก็นั่งอยู่ตลอดจนตอนนี้ ทั่วร่างมีกลิ่นอายชั่วร้ายพวยพุ่ง เขาเห็นแล้วยังไม่กล้าเข้าใกล้

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น คืนนี้เขาไม่ต้องคิดจะนอนหลับเลย เดาว่าความโกรธในอกก็ไม่สงบลงเช่นกัน

“นอนไม่หลับแล้วเกี่ยวอะไรกับนายท่านข้า? ข้าขอเตือนเจ้าไว้ นายท่านข้าอารมณ์ไม่ดี เจ้าอย่าได้ไปรบกวนนาง” เหลิ่งซวงทิ้งคำพูดไว้อย่างเย็นชา ยื่นถาดให้สาวใช้ที่ผ่านมาข้างๆ ส่วนตัวเองกลับไปเฝ้าในเรือน

ฮุยหลางที่เดิมทียังมีไฟโกรธสุมอกได้ยินก็แปลกใจทันที ภูตหมออารมณ์ไม่ดี? ทำไมถึงอารมณ์ไม่ดี? นางอารมณ์ไม่ดีได้ด้วยรึ? หรือจะสำนึกเสียใจที่พานายท่านไปหอนางโลม?

เมื่อความคิดเช่นนี้ผุดขึ้นมา แล้วนึกถึงว่าเขามักจะคิดมากเกิน จึงตามหลังเหลิ่งซวงไปเพื่อเลี่ยงไม่ให้ตนเองฟุ้งซ่าน พลางถามว่า “ทำไมนางอารมณ์ไม่ดี ใครทำให้นางโกรธ?”

เหลิ่งซวงไม่สนใจ แต่เห็นว่าจะเข้าใกล้เขตเรือนแล้ว กลัวว่าหากเขารบเร้าถามเช่นนี้จะรบกวนการพักผ่อนของนายท่าน จึงหยุดฝีเท้าลงหันกลับมาจ้องมองเขาอย่างเย็นชา

“ตั้งแต่กลับมาก็อารมณ์ไม่ดีแล้ว เหลิ่งหวาบอกว่าคืนนี้อยู่ด้านนอกนางไม่ได้กินอะไรเลย ตอนกลับมาข้าถามนางก็ไม่กิน เมื่อครู่เพิ่งกินรังนกไปครึ่งชาม เจ้าถามว่าทำไมนางอารมณ์ไม่ดี ข้าก็อยากถามว่าพวกเจ้าก่อเรื่องอะไรกันแน่?”

น้ำเสียงนางเย็นยะเยือก ซ้ำยังจ้องฮุยหลางด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ทำให้ฮุยหลางถอยหลังไปสองสามก้าวโดยไม่รู้ตัวทันใด ไม่ใช่เพราะกลัวนาง แต่เพราะเห็นเรือนร่างนางที่งดงามประณีต แม้จะห่อหุ้มด้วยชุดสีดำ ทว่าหน้าอกอวบอิ่มที่นูนขึ้นมากลับชวนให้เขานึกถึงความทรงจำก่อนหน้าที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก

ถึงขนาดว่าเมื่อนางหันตัวเข้าใกล้ เขาอยากจะถอยห่างโดยไม่รู้ตัว พอตอบสนองตามสัญชาตญาณเช่นนี้ไป หัวใจก็หวาดกลัวไปชั่วขณะ แอบตกตะลึงว่าเรื่องคืนนี้คงไม่ทำให้เขามีเงามืดในใจกระมัง? เขายังไม่มีภรรยาเลยนะ! หากเกิดกลัวผู้หญิงจริงๆ จะดีได้อย่างไร?

ครั้นนึกถึงตรงนี้ เขาพลันไม่มีแม้แต่ความรู้สึกจะสนใจว่านายท่านอารมณ์ไม่ดี หมุนตัวเดินกลับออกไป สติเตลิดเปิดเปิงไปบ้างและยังมีความตื่นตระหนกบางส่วน

กลับถึงภายในเขตเรือน อิ่งอีเห็นเขากลับมาท่าทางแปลกๆ จึงถาม “เป็นอย่างไรบ้าง?”

“ข้าเพิ่งไปหาภูตหมอแต่ไม่ได้พบนาง รู้จากสองพี่น้องเหลิ่งซวงเหลิ่งหวาว่าภูตหมอเหมือนจะอารมณ์ไม่ค่อยดี หนำซ้ำคืนนี้ยังไม่ทันกินอะไรก็หลับไปแล้ว”

เสียงเขาไม่ได้กดเบาลง แต่พูดออกมาด้วยระดับเสียงปกติ เมื่อกล่าวจบยังมองไปทางด้านในเรือน ใช้นิ้วมือชี้ๆ ห้องเพื่อถามอิ่งอีถึงสถานการณ์ของนายท่าน หลังเห็นอิ่งอีส่ายหน้าให้ เขาก็ถอนหายใจเบาๆ แล้วมานั่งลงข้างโต๊ะหินในลาน

ส่วนภายในเรือน หลังจากเจ้าตำหนักยมราชที่ดื่มอยู่คนเดียวได้ยินคำพูดฮุยหลางด้านนอก เขาหยุดมือที่รินเหล้าเล็กน้อย สีหน้าตกใจเบาๆ

นางก็อารมณ์ไม่ดีเช่นกัน? คืนนี้กลับมายังไม่ได้กินอะไร?

นึกถึงที่วันนี้นางไปเดินเล่นรอบๆ ด้านนอกเป็นเพื่อนเขาทั้งวัน นอกจากโจ๊กพวกนั้นที่กินตอนใกล้เที่ยงก็ยังไม่กินอะไรอีกเลย จึงอดขมวดคิ้วไม่ได้

ผู้หญิงคนนี้ทำไมถึงไม่รู้จักดูแลตนเองเช่นนี้?

เขาวางกาสุราลงและลุกยืนขึ้นโดยไม่คิดสักนิด เมื่อเดินถึงประตูห้องและจะเปิดมันออก มือกลับชะงักเล็กน้อย…

………………………………………………….