เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า นิยาย บท 467

ตอนที่ 467 คิดเพ้อฝัน

ฮุยหลางกับเหลิ่งซวงตรงประตูมองไปด้านใน เห็นเจ้าตำหนักยมราชใช้มือหนึ่งจับไหเหล้า อีกมือหนึ่งกดมือเฟิ่งจิ่วซึ่งจับไหไว้ ทั้งสองสบตากันเช่นนี้ คนหนึ่งกำลังยิ้ม คนหนึ่งกำลังมอง สองคนที่เฝ้าประตูเห็นบรรยากาศแล้วเกิดความแปลกใจ ยังดีที่ไม่นานความประหลาดนี้ก็ถูกทำลายลง

อิ่งอีเดินเข้ามาโดยมีคนรับใช้สองสามคนที่ถืออาหารตามอยู่ด้านหลัง พอเห็นสองคนซึ่งเฝ้าตรงประตูจ้องไปด้านใน จึงมองตามไปบ้าง เมื่อเห็นภาพนั้นในห้องก็กระแอมเบาๆ “นายท่าน อาหารค่ำมาแล้วขอรับ”

“เข้ามา” เจ้าตำหนักสั่งการ ปัดมือนางออก จัดวางชามสองใบให้เรียบร้อย แล้วเปิดไหรินเหล้าลงไปครึ่งชาม

อิ่งอีสั่งคนวางอาหารเสร็จจึงถอยออกไป ขณะเดียวกันก็ตะโกนเรียกสองคนที่เฝ้าตรงประตูออกไปข้างนอก และถือโอกาสปิดประตู ปล่อยให้สองคนอยู่ในห้องตามลำพัง

เจ้าตำหนักยมราชเห็นเฟิ่งจิ่วยกชามเหล้าขึ้นเงยหน้าดื่มรวดเดียว ก็อดขมวดคิ้วเล็กน้อยไม่ได้ คีบอาหารลงในชามเล็กตรงหน้านาง “ดื่มเหล้าตอนท้องว่างไม่ดีต่อร่างกาย กินอาหารหน่อยเถอะ”

หลังจากเฟิ่งจิ่วดื่มเหล้าครึ่งชามนั้น ดวงตาก็เป็นประกายเล็กน้อย “เป็นเหล้าวิญญาณชั้นเลิศอย่างที่คิด! ทั้งหอมทั้งกลมกล่อม! เอามาอีกชาม!” รู้สึกได้ว่าเหล้าวิญญาณไหลผ่านลำคอ ปั่นป่วนอยู่ในท้อง กลิ่นอายพลังวิญญาณพุ่งขึ้นตามมา เมื่อเส้นลมปราณในร่างชุ่มฉ่ำก็รู้แล้วว่านี่เป็นเหล้าวิญญาณที่หายากยิ่ง

เหล้าวิญญาณพวกที่ก่อนหน้านี้เธอหามาให้ท่านปู่ไม่มีกลิ่นอายพลังวิญญาณคละคลุ้ง รสชาติก็ไม่หอมกลมกล่อมเช่นนี้ แต่นับว่าเป็นของชั้นดีแล้ว เหล้าชนิดนี้อย่างน้อยเธอก็ยังไม่เคยเห็นในแคว้นเหินเวหาด้วยซ้ำ

เจ้าตำหนักยมราชชายตามองเธอ “อีกชาม? เจ้าคิดว่านี่เป็นน้ำเปล่าหรืออย่างไร? กินอาหารเถอะ!”

“ดื่มน้อยเกินไป ไม่มีทีท่าว่าจะรู้สึกอะไรเลย” เธอเท้าคางยิ้มมองเขา “ท่านมาดื่มเหล้ากับข้าไม่ใช่หรือ ในเมื่อมาแล้วก็อย่างกเลย ดื่มเหล้าจะไม่สนุกกันเต็มที่ได้อย่างไรเล่า?

“เหล้านี้ฤทธิ์แรงมาก เจ้าจะรับไม่ไหวเอา”

“วางใจเถอะ ข้าไม่เมาหรอก ถึงเมาก็จะไม่ทำอะไรรุ่มร่าม สบายใจได้!” เธอพูดพลางโบกๆ มือ ไม่ใส่ใจอะไร

ทว่าเมื่อชายหนุ่มได้ยินคำว่าทำอะไรรุ่มร่าม ดวงตาดำขลับลึกล้ำมองนางแวบหนึ่ง เห็นนางดื่มเหล้าไปแค่ครึ่งชามดวงตาก็เลื่อนลอยบ้างแล้ว บอกว่าไม่เมา แต่สีหน้าที่คล้ายเมาคล้ายไม่เมานั้นกลับทรงเสน่ห์ยิ่งนัก เขามองเสียจนหัวใจเต้นรัว

ทันใดนั้นในหัวก็คิดเพ้อฝันจิตนาการ ทำอะไรรุ่มร่ามยามเมา…

“ท่านจะนิ่งกอดไหเหล้าทำไม? รีบรินเหล้าสิ!”

เฟิ่งจิ่วขมวดคิ้ว เพราะดื่มเหล้าทั้งที่ท้องว่าง ซ้ำยังดื่มเสียหนัก ใบหน้างามเพริศพริ้งจึงขึ้นสีแดง ดูน่าหลงใหลภายใต้แสงเทียน นางในเวลานี้ต่างไปจากปกติ ภายในความเอื่อยเฉื่อยยังมีความเย้ายวนทรงเสน่ห์ มองเช่นไรก็น่าดึงดูดเช่นนั้น

เขากลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว แววตาลึกล้ำละจากใบหน้านางที่ออกจะเมามายเย้ายวนใจ กระแอมเบาๆ ก่อนกล่าว “กินอาหารก่อนข้าค่อยริน” ยังไม่ทันจบก็เสริมอีกประโยคว่า “คืนนี้มีเหล้ามากพอสำหรับเจ้า”

ได้ยินเช่นนี้เฟิ่งจิ่วก็ยิ้ม ตบมือลงบนโต๊ะ หัวเราะร่าด้วยท่าทางระรื่น “ดี! ท่านพูดแล้วนะ! ไม่เมาไม่กลับ!” ฤทธิ์เหล้าแรงอะไรกัน? ชัดเจนว่าเขายอมให้เธอดื่มไม่ลง คนขี้เหนียวนี่ คืนนี้เธอจะดื่มเหล้าเขาให้เกลี้ยงเลย!

ภายในลานบ้าน ครั้นได้ยินบนสนทนาจากในบ้าน ฮุยหลางกับอิ่งอีแอบมองหน้ากันอย่างแนบเนียน

ได้โอกาสแล้ว!

………………………………………………….

ตอนที่ 468 อาการเมามายที่งดงาม

มิน่านายท่านถึงหยิบเหล้าวิญญาณชั้นเลิศราคาเป็นพันชั่งออกมา ที่แท้ก็รอภูตหมอจังหวะนี้อยู่? แต่นายท่านจะมอมเหล้าภูตหมอจริงหรือ?