เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า นิยาย บท 487

ตอนที่ 487 ต้องดูอารมณ์ข้า

เพียงกวาดสายตาก็มองปัญหาด้านวรยุทธ์ของนางออก เจ้าตำหนักยมราชไม่สนใจหัวข้อสนทนาก่อนหน้านั้นอีก แต่เอ่ยถามขึ้นมาว่า “วรยุทธ์เจ้าถึงคอขวดแล้วล่ะสิ?”

ได้ยินคำพูดนี้ เฟิ่งจิ่วดวงตาเป็นประกาย รีบนั่งลงตรงข้ามเขา “ใช่ วรยุทธ์พลังเร้นลับข้าอยู่ระดับยอดปรมาจารย์ขั้นสูงสุด แต่ช่วงนี้ฝึกบำเพ็ญมาตลอดกลับบรรลุไม่ได้ ข้ารู้สึกว่าอาจจะขาดจุดประสานไปอย่างหนึ่ง กำลังคิดว่าจะลองออกไปเดินหน่อยดีหรือไม่”

เจ้าตำหนักได้ฟังก็ชายตามองนางนิ่งๆ “จะสลัดข้าทิ้งแล้วออกไปซ่อนตัวกบดาน?”

“แหะๆ ที่ไหนกันเล่า ข้ากำลังอยากถามท่านหน่อยว่าจะไปด้วยกันหรือไม่?” ความคิดถูกมองออกอย่างทะลุปรุโปร่ง เธอจึงยิ้มเจื่อนพลางรีบพูดแก้

“หึ! อยากเชิญข้าไปร่วมทาง ต้องดูๆ หน่อยว่าข้ามีอารมณ์หรือไม่” เจ้าตำหนักแค่นเสียงเย็น ชัดเจนว่าในใจแสนเป็นสุข แต่กลับยังวางท่าอย่างหยิ่งยโส

“อย่างนี้เอง! ไม่เป็นไร ข้าไปเองก็ได้” ดวงตาเธออมยิ้ม มองเขาด้วยอาการเริงร่า

ได้ยินเช่นนี้และได้เห็นท่าทางระรื่นของนาง เจ้าตำหนักก็ถลึงตามอง “ใครบอกว่าข้าไม่ไป? เจ้าอย่าคิดจะทิ้งข้าไว้เชียว!”

มุมปากเธอกระตุกนิดๆ เจ้าผู้ชายจองหองแต่ไม่สำรวมนี่! ทำไมเขาไม่สำรวมต่ออีกสักหน่อยเล่า?

“อะแฮ่ม!”

มือข้างหนึ่งเจ้าตำหนักกำหมัดแตะริมฝีปากพลางกระแอมเบาๆ มองนางแล้วพูดต่อไปว่า “ฝึกบำเพ็ญไม่อาจสำเร็จในชั่วพริบตา ช่วงสองสามเดือนนี้วรยุทธ์เจ้าก้าวหน้ารวดเร็ว เป็นความเร็วในการฝึกบำเพ็ญที่คนมากมายไม่อาจเทียบ แต่จะฝึกบำเพ็ญเช่นนี้ไม่ได้ ทุกระดับล้วนต้องวางรากฐานให้มั่นคง มิเช่นนั้นวรยุทธ์ยิ่งสูง เจ้าจะยิ่งล้มเหลวได้ง่าย”

“ในเมื่อตอนนี้เจ้าพบจุดคอขวด ก็อาศัยโอกาสนี้ตามข้าออกไปฝึกฝนวิชา อย่าเพิ่งพุ่งชนอุปสรรคและพยายามบรรลุขั้นตอนนี้ มิเช่นนั้นจะไม่มีประโยชน์ต่อวรยุทธ์เจ้าในภายหน้า พวกยาอายุวัฒนะสำหรับบรรลุขั้นก็อย่ากิน วรยุทธ์ที่ใช้ยาผลักดันนั้นใช้ไม่ได้ กินยาอายุวัฒนะบ่อยๆ ทำให้เมื่อเจ้ายิ่งถึงวรยุทธ์ขั้นสุดท้ายก็จะยิ่งบรรลุไปได้ยาก”

ได้ยินแล้วเฟิ่งจิ่วก็พยักหน้าอย่างยากจะจริงจัง “อืม ข้ารู้แล้ว” จากนั้นจ้องเขาด้วยสีหน้าประหลาด ถามว่า “ท่านเจ้าตำหนัก ท่านว่างเพียงนั้นจริงเชียว? ไม่ต้องกลับไปบ้านท่านหรือ?”

มุมปากเจ้าตำหนักยกขึ้นเล็กน้อย เผยให้เห็นรอยยิ้มที่ไม่อาจสังเกตพบ มองนางแวบหนึ่งแล้วจึงถาม “ทำไม? เจ้าอยากถามถึงพื้นเพตระกูลข้าหรือ อยากถามก็ถามสิ ทำไมต้องพูดจาอ้อมค้อม หากเจ้าถามข้าจะบอกเจ้าแน่นอน”

“ฮิๆ ไม่ต้องหรอก ข้าแค่ลองพูด ลองพูดเท่านั้น” เธอถอยห่างทันที ไม่อยากรู้ที่มาที่ไปหรือพื้นเพตระกูลเขาอีก รู้มากเกินไปไม่เป็นผลดีต่อเธอ

เห็นนางพลันถอยกลับไปราวกับเต่าหดหัวเข้ากระดอง เจ้าตำหนักมองนางตาเขียวอย่างไม่ได้ดั่งใจ ผู้หญิงขี้ขลาดนี่! เขาพูดชัดเจนถึงเพียงนี้นางยังทำไขสืออีก!

แต่ไม่ต้องรีบร้อน เขามีเวลาพอมากจะใช้กับนางอย่างช้าๆ อย่างไรท้ายที่สุดนางก็จะเป็นผู้หญิงของเขาเท่านั้น

นึกถึงตรงนี้ จู่ๆ อารมณ์ก็ดีขึ้นมา รอยยิ้มตรงมุมปากยกขึ้นเบาๆ จากหัวใจ ใบหน้าหล่อเหลาองอาจปกติมักเย็นชาแข็งกร้าว ยามนี้ใบหน้าเย็นชาอ่อนโยนขึ้นเพราะรอยยิ้มที่ผุดมาจากใจ ท่าทางนุ่มนวลที่แสดงออกมาโดยไม่ตั้งใจ ทำให้เฟิ่งจิ่วอึ้งมองอย่างอดไม่ได้…

เมื่อเจ้าตำหนักคืนสติกลับมา และเห็นเฟิ่งจิ่วจ้องมองเขาตรงๆ ด้วยสองตาเป็นประกาย รอยยิ้มตรงริมฝีปากก็หุบลง รอยยิ้มนั้นหายไปอย่างไร้ร่องรอย กลับมามีท่าทางเย็นชาเอาแต่ใจ เฟิ่งจิ่วเห็นแล้วมุมปากกระตุก

…………………………………………

ตอนที่ 488 ข้าจะตามเจ้าไปทุกเมื่อ