เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า นิยาย บท 49

เธอพาหงส์ไฟน้อยมาถึงสถานที่ที่มีพลังกระบี่ของกระบี่คมพยับกระจายอยู่ นั่นคือยอดเขาเล็กๆ ด้านบนมีกระบี่หลายชนิดปักอยู่เต็มไปหมด และกระบี่คมพยับก็อยู่ตรงจุดเหนือสุดของยอดเขา ตอนนี้ตัวกระบี่มีพลังกระบี่อันรุนแรงลอยคุ้ง เสียงร้องเบาๆ ของกระบี่ลอยเข้ามาในดวงจิต ทำให้เธอใจหาย

“นั่นก็คือกระบี่คมพยับสินะ?”

เธอจ้องมองกระบี่คมเล่มนั้นที่กำลังส่องแสงเย็นเยียบอยู่บนยอดเขาเล็กๆ ด้วยสายตาเป็นประกาย ในใจเธอมีความรู้สึกดุเดือดเลือดพล่าน ความรู้สึกนั้นช่างน่าพิศวงยิ่งนัก

“หึ่ง!”

เสียงร้องกระบี่ลอยเข้าหู เธอยืนอยู่ด้านล่างยอดเขาเล็ก ก็เห็นว่ากระบี่คมพยับที่บนยอดกำลังสั่นไหว เสียงร้องดังลอยออกมาจากตัวกระบี่ ราวกับมันแผดเสียงอย่างตื่นเต้น พลังกระบี่บนตัวมันยิ่งรุนแรง จนกระทั่งกระบี่คมพยับดึงตัวเองขึ้นมาเสียงดังชิ้ง ก่อนจะเคลื่อนผ่าตรงมาทางเธอจากยอดเขา

หงส์ไฟน้อยเห็นภาพตรงหน้าก็ประหลาดใจเล็กน้อย วิญญาณกระบี่จะเลือกนาย แต่ขนาดยังไม่ขึ้นไปก็ดึงออกมาเองเหมือนเธอเช่นนี้ กลับเห็นได้น้อยนัก

เขาพินิจมองเธอด้วยแววตาแปลกๆ ดูไม่ออกเลยว่าเธอมีอะไรพิเศษกันแน่

“ฟิ้ว!”

กระบี่ยาวร่วงลงพื้น ปลายดาบนั้นเสียบลงกลางพื้นดินตรงข้างขวามือของเฟิ่งจิ่วพอดิบพอดี

เฟิ่งจิ่วยื่นมือไปคว้ากระบี่คมพยับเล่มนั้น เพียงรู้สึกถึงการสั่นสะเทือนอันรุนแรงพร้อมกับเสียงร้องของกระบี่ที่ลอยมาจากตัวมัน ตรงไปถึงจิตวิญญาณของมัน มือเธอออกแรงดึงกระบี่ออกมาเบาๆ จนมีเสียงดังชิ้ง ตัวมันส่องแสงเย็นเยียบ และกระบี่ที่เคยมีสนิมขึ้นเครอะก็กลายเป็นดั่งกระบี่ที่ถูกหลอมขึ้นใหม่เพียงชั่วพริบตา

พอเห็นแสงสีดำที่สะท้อนอยู่จางๆ บนตัวกระบี่ อักษรชื่อคมพยับที่สลักบนตัวกระบี่ก็ประกายแสงเยือกเย็นขึ้นมาอีกชั้น เธอเอ่ยชมอย่างอดไม่ได้ “ช่างเป็นกระบี่ที่ดีจริงๆ!” เธอหมุนดาบในมือ แล้วร่ายรำไปหนึ่งกระบวนท่า ก็เห็นพลังกระบี่อันหนาวยะเยือกตวัดชิ้งๆ ไปกลางอากาศ มันคมมากทีเดียว

“ท่านอาจารย์นึกไม่ถึงเป็นแน่ ว่ากระบี่คมพยับจะเลือกข้าเป็นนายด้วยตัวเอง” เธอยิ้มเบาๆ ก่อนจะเก็บกระบี่คมพยับไว้ด้านในแหวนห้วงมิติ ถึงจะนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ถึงสามชั่วยาม พวกเขาก็ยังออกไปไม่ได้สิ?

“ถึงยังไงตอนนี้พวกเราก็ออกไปไม่ได้ ไม่สู้หาที่นั่งพักสักหน่อยเถอะ! ตอนข้าลองดูในห้วงมิติ เผอิญเห็นพวกหนังสืออะไรสักอย่างเข้าพอดีเลย” เธอพูดพลางก็จูงมือหงส์ไฟน้อยไปหาสถานที่ที่มีพลังกระบี่ไม่หนักมากนัก แล้วค่อยนั่งลง

ระหว่างที่เธอดึงหนังสือซึ่งมีกลิ่นอายซ่อนเร้นออกจากในห้วงมิติมาอ่าน ก็พลันรู้สึกถึงสายตาเด็กชายน้อยที่จับจ้องใบหน้าเธออยู่ตลอด จึงเปรยตาขึ้นมองถามอย่างยิ้มๆ “เป็นอะไรเล่า?”

พอถูกจับได้ว่าแอบมอง เขาก็รีบเบนสายตาออกไปอย่างเขินอายน้อยๆ และไม่กล้าหันไปมองเธออีก

แต่ก็ทนความสงสัยในใจไม่ได้ ดังนั้น เขาจึงลังเลสักพัก แต่ก็ยังถามออกไป “ทำไมบนหน้าเจ้าถึงมีรอยแผลมากมายขนาดนั้นเล่า?”

เมื่อเขาพูดถึง เธอก็เพิ่งจะนึกขึ้นได้ เพราะแช่ตัวอยู่ใต้น้ำ ยาบดสมุนไพรบนหน้าถูกชะล้างจนสะอาดไปนานแล้ว ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยแผลจึงปรากฏออกมาเป็นธรรมดา

เธอยกมือขึ้นสัมผัสใบหน้า “มีหญิงชั่วคนหนึ่ง เอามีดมากรีดบนใบหน้าข้าทีละรอยทีละมีด” น้ำเสียงเธอมีความเฉยชาอยู่บางส่วน แต่ความเย็นยะเยือกที่ฉายชัดอัดแน่นในดวงตากลับไม่อาจสังเกตได้ง่ายๆ

หงส์ไฟน้อยได้ฟังก็ขมวดคิ้ว “งั้นเจ้าไม่สู้กลับล่ะ?”

“ข้าสู้พวกเขาไม่ได้” เธอพูดพลางก็หรี่ตายิ้ม แอบคิดไปว่า ‘เธอในตอนแรกนั้นยังไม่ใช่เธอ หากเป็นเธอ ก็คงไม่ต้องมาตกอยู่ในสภาพเช่นนี้’

“ดังนั้นข้าถึงบอกว่าเจ้าอ่อนแอก็ยังไม่เชื่อ แต่ไม่เป็นไร แค่ข้าแข็งแกร่งก็พอ จากนี้ข้าจะปกป้องเจ้าเอง”

เด็กชายยืดเอวตั้งตรง เขาเชิดใบหน้าเล็กที่งดงามขึ้นพลางพูดว่า “เจ้าบอกข้ามาว่าใครกรีดรอยบนใบหน้าเจ้า? ข้าจะช่วยเจ้าแก้แค้นเอง!”

…………………………………………………….

ตอนที่ 50 โชคชะตาแห่งการพบเจอครั้งที่สาม

พอได้ยินคำพูดนั้น แววตาเฟิ่งจิ่วก็มีรอยยิ้ม เธอยกมือขึ้นหยิกแก้มเล็กขาวเนียนของเขา “ไม่ใช่ว่าเจ้ารังเกียจข้ามากหรอกรึ?”

“ข้ารังเกียจเจ้า แต่เจ้าเป็นคนของข้า ข้าแกล้งเจ้าได้ จะให้คนอื่นมาแกล้งได้ยังไงกัน?” เด็กหนุ่มน้อยพูดด้วยอารมณ์ฮึกห้าวอย่างผึ่งผายทรงพลัง น่าเสียดายที่น้ำเสียงหน่อมแน้มและอ่อนหวานนั้นไม่ได้มีแรงสะเทือนต่อผู้ใดเลยแม้แต่น้อย

“เจ้าตัวเล็กแค่นี้เองนะ?” เธอเลิกคิ้วพลางก็ผุดรอยยิ้ม “เดาว่าแค่ผลักก็ล้มแล้ว”