เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า นิยาย บท 47
Ink Stone_Romance
ตอนที่ 47 ส่งไปสุสานกระบี่
เมื่อได้ยินคำพูดนั้น เฟิ่งจิ่วปรายตามองเขา เห็นเงาร่างเขาค่อยๆ อ่อนจางลง เธอถึงเดินเข้าไป
เธอรู้ว่าที่เงาร่างเขาลอยตัวอยู่กลางอากาศได้ในตอนนี้ ก็เพราะดวงจิตที่หลงเหลืออยู่ในเลือดหยดสุดท้าย ขอแค่ดวงจิตและหยดเลือดนั้นสลายไป เขาก็จะหายจากโลกนี้ไปตลอดกาล…
“ตั้งจิตตั้งใจ ทำใจให้สงบ ขั้นตอนจะเจ็บหน่อย แต่เจ้าต้องทนไว้”
ฉู่ป้าเทียนพูดเสียงเข้ม ก่อนจะใช้พลังเลือดหยดสุดท้ายห้อมล้อมกายเธอไว้ เพียงเห็นว่าลำแสงที่มองได้ด้วยตาเปล่ากำลังพรั่งพรูอยู่บนเรือนร่าง คืบคลานเข้ามาในเส้นเอ็นของเธอเพื่อเปิดขยายมัน…
เจ็บ!
เจ็บจนแทบขาดใจ!
เส้นเอ็นทั่วร่างเธอถูกกระแสลมกำลังมหาศาลฝืนเค้นเปิดขยาย จากเล็กให้ใหญ่ขึ้น ขยายซะจนเหมือนจะระเบิดออกตอนไหนก็ได้ ความเจ็บนั้นทำให้เธอเหงื่อออกไปทั้งร่าง ยากเกินทนยิ่งกว่าถูกใครเอามีดมาฟันบนร่างเสียอีก
แต่เธอก็กัดฟันกรอด ไม่ร้องเลยสักแอะ สองมือกำหมัดแน่น เล็บมือจึงจิกแทงเข้าในฝ่ามือจนเลือดไหลซิบๆ
หงส์ไฟน้อยที่อยู่นอกเขตอาคมเห็นใบหน้านางซีดเผือดก็เดินไปเดินมาอย่างพะว้าพะวง อยากจะส่งเสียงไปก็กลัวจะรบกวนนาง ทำได้เพียงเบิกตากว้างมองนางฝืนรับความทรมานของการขยายเส้นเอ็นอยู่ด้านใน
ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วยาม ถึงจะเห็นกลิ่นอายพลังที่ห่อหุ้มตัวนางสลายไป ทั้งร่างนางทรุดลงนั่งบนพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรง พลางหอบหายใจเฮือกใหญ่
เห็นท่าทางแล้ว หงส์ไฟน้อยก็กระโดดขึ้นมาเบาๆ รีบร้อนตะโกนไป “หญิงโง่? เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”
เฟิ่งจิ่วฝืนหยัดร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงลุกยืนขึ้น มองเงาร่างของภาพลวงตานั้นพลางถามว่า “ท่านอาจารย์ ท่านเป็นยังไงบ้าง?”
ฉู่ป้าเทียนมองเธอ กล่าวเตือนว่า “เด็กน้อย ตอนที่เจ้ายังไม่แข็งแกร่งพอจะปกป้องตัวเอง จงจำไว้ว่าต้องทำตัวให้นอบน้อม อย่าให้ใครรู้ว่าเจ้าคือร่างเทพประทับ มิเช่นนั้นเกรงว่าจะนำมาซึ่งหายนะแห่งความตาย โลกของการบำเพ็ญเซียนนั้นโหดร้าย ต่อให้เจ้าเป็นสุดยอดผู้มีพรสวรรค์ในการฝึกวิชาแต่กำเนิด ก็ต้องเติบใหญ่ขึ้นมาให้ได้”
“เจ้าค่ะ ท่านอาจารย์ ข้าทราบแล้ว” เธอพยักหน้า ในใจมีกระแสธารอุ่นวาบผ่าน
“เรื่องการฝึกฝนวิชาอาจารย์ไม่มีทางชี้แนะเจ้าได้ หลังจากเจ้ากลับไปจงตั้งใจฝึกวิชาในห้วงมิติ อนาคตค่อยให้อาจารย์สักคนมาคอยชี้แนะ แต่เจ้าต้องจำไว้ การระวังผู้อื่นนั้นไม่ควรขาด เรื่องที่ร่างกายเจ้ามีความล้ำค่าที่หาได้ยากยิ่ง จะให้ใครอื่นคนรู้ไม่ได้เด็ดขาด”
“เจ้าค่ะ” เธอผุดยิ้มออกมา เวลานี้ ในที่สุดเธอก็ยอมรับว่าเขาเป็นอาจารย์ของเธอแล้ว
“ที่ก้นบึ้งบ่อน้ำแห่งนี้พวกเจ้าเดินออกไปไม่ได้ สุดท้ายอาจารย์จะส่งพวกเจ้าไปที่สุสานหมื่นกระบี่ หลังจากเจ้าหากระบี่คมพยับพบก็อย่าให้ใครเห็นได้ง่ายๆ มิเช่นนั้น กระบี่คมพยับจะชักนำอันตรายมาหาเจ้า” เขากำชับอีกหลายครั้ง
“ท่านอาจารย์ หากเข้าไปในสุสานหมื่นกระบี่แล้วข้าจะหากระบี่คมพยับเจอได้อย่างไร?”
“สุสานหมื่นกระบี่คือสถานที่ฝังกระบี่ ทว่าทุกคนที่เข้าไปในสุสานกลับไม่อาจหากระบี่ที่เหมาะสมกับตัวเองได้จากที่นั่นกันหมด กระบี่มีจิตวิญญาณ มันจะเลือกนายของตัวเอง กระบี่คมพยับก็เช่นเดียวกัน”
เสียงเขาชะงักเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อ “แต่บนร่างเจ้ามีเลือดของข้าอยู่ หยดเลือดนั้นสามารถช่วยให้เจ้ารู้สึกถึงที่อยู่ของกระบี่คมพยับได้ ทว่าเจ้าจะได้รับการยอมรับจากมันหรือไม่ยังต้องดูที่ตัวเจ้าเอง หากครั้งนี้เจ้าไม่อาจนำกระบี่คมพยับกลับมา ภายหน้าก็ต้องนำมันออกมาจากสุสานกระบี่ให้จงได้”
“เจ้าค่ะ”
ครั้นเธอรับปาก ก็เห็นเขาสะบัดมือ เขตอาคมสลายไป หงส์ไฟน้อยจึงวิ่งเข้ามา
ต่อจากนั้น เธอเห็นในมือเขาปรากฏสิ่งของที่คล้ายม้วนหนังสือ เพียงได้ยินเสียงเขากล่าวว่า ‘ไปซะ!’ จากนั้นทั้งสองก็ถูกม้วนหนังสือนั้นดูดเข้าไป…
…………………………………………………….
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า