เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า นิยาย บท 495

ตอนที่ 495 จากไป

“นายท่าน พวกเราอยากออกไปฝึกวิชาด้วยกันกับท่านจริงๆ พาพวกเราไปด้วยเถอะ!”

คนอื่นๆ เห็นหลัวอวี่เอ่ยปากก็รีบร้อนบอก พวกเขาอยากตามนางออกไปจริงๆ โดยเฉพาะหลังจากครั้งก่อน หลัวอวี่กลับมาเล่าเรื่องที่ออกไปพบเจอกับนายท่านให้ฟัง พวกเขาก็เฝ้ารอมาโดยตลอด

แม้การฝึกวิชาจะพบอันตราย แต่สำหรับคนที่ฝึกบำเพ็ญ นั่นเป็นเส้นทางการเติบโตที่ขาดไปไม่ได้ โดยเฉพาะเมื่อการติดตามข้างกายนายท่านยังทำให้เข้าใจนางได้มากขึ้น อยู่ข้างนอกนางจะได้ชี้แนะพวกเขาบ้าง ต้องเป็นผลดีต่อพวกเขาแน่นอน

ทว่าเฟิ่งจิ่วไม่คิดจะพาพวกเขาไป ด้วยเหตุนี้จึงบอกว่า “ยามนี้ราชวงศ์เฟิ่งหวงยังไม่สงบปลอดภัยมากนัก ตำแหน่งผู้ครองแคว้นของพ่อข้านี้ก็เพิ่งขึ้นครองไปไม่นาน ข้าไม่มีทางอยู่ที่นี่ได้ตลอด แต่พวกเจ้าทำได้ พวกเจ้าต้องช่วยข้าอารักขาอย่างดี จากนี้จะขาดพวกเจ้าไปไม่ได้ รออนาคตมีโอกาส ข้าจะให้พวกเจ้าออกไปด้วยกัน แต่คงไม่ใช่ตอนนี้”

ฟังนางพูดถึงเพียงนี้ พวกเขารู้ว่าหมดหวังจึงไม่เอ่ยถึงอีก ถึงอย่างไรท่าทีนางเหมือนไม่ได้กำลังล้อเล่น คำสั่งนายท่านเป็นเช่นนี้ พวกเขาแค่ต้องทำตาม ดังนั้นทั้งแปดคนจึงมองหน้ากัน ต่างขานรับเสียงเข้มว่า “ขอรับ! นายท่านโปรดวางใจ พวกเราจะอารักขาผู้ครองแคว้น และพิทักษ์เมืองอวิ๋นเยวี่ยอย่างดี”

เฟิ่งจิ่วกำชับพวกเขา ซ้ำยังสั่งสอนเหล่าองครักษ์ จากนั้นถึงจะเดินไปทางตำหนักของเธอ ยามนี้เหลิ่งซวงกับเหลิ่งหวาเฝ้าอยู่ในตำหนักแล้ว ครั้นเห็นเธอกลับมาทั้งสองก็เข้ามาต้อนรับ

“นายท่าน”

“อืม” เธอขานรับ สายตาจับจ้องเหลิ่งหวาที่สีหน้าตื่นเต้นดีใจ กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “เจ้าเตรียมตัวดีๆ ครั้งนี้จะพาเจ้าออกไปฝึกวิชา แม้เจ้าไม่มีวรยุทธ์แต่มีไทเก๊กติดตัวก็พอฝืนปกป้องตัวเองได้ หากมีวาสนาไม่แน่เจ้าอาจฝึกบำเพ็ญได้ด้วย”

ได้ยินคำพูดนี้ เหลิ่งหวาดวงตาเป็นประกายวาววับ ถามอย่างตื่นเต้นและเริงร่าว่า “นายท่านว่าข้าก็มีโอกาสฝึกบำเพ็ญหรือ แต่ข้าฝึกบำเพ็ญพลังเร้นลับไม่ได้ไม่ใช่หรือขอรับ?”

“เจ้ามีพลังเร้นลับไม่ได้ แต่ถึงเวลาออกไปข้างนอก ข้าหาโอกาสตรวจสักหน่อยว่าเจ้ามีรากฐานพลังวิญญาณหรือไม่ ก็ฝึกบำเพ็ญได้แล้วไม่ใช่หรือ?” เธอยิ้มๆ เมื่อสาวก้าวเดินหน้าเข้าไปในห้องนอน ก็เห็นบนโต๊ะมีถาดมากมายวางไว้ ด้านบนมีเสื้อผ้าสิบกว่าชุดทั้งแดงและขาววางอยู่

เหลิ่งหวาที่ตื่นเต้นเพราะคำพูดนางรีบตามเข้ามา เห็นนางกำลังมองเสื้อผ้าจึงเอ่ยปากบอก “หลายวันก่อนในวังมีช่างตัดเสื้อมาช่วยผู้ครองแคว้นตัดชุดคลุมตั้งมากมาย ตอนนั้นหานายท่านไม่พบ ท่านผู้ครองแคว้นจึงสั่งข้าหยิบเสื้อผ้านายท่านชุดหนึ่งให้ช่างตัดมายี่สิบแบบแตกต่างกัน ข้าให้พวกเขาตัดเป็นชุดผู้ชายสิบผู้หญิงสิบ วันนี้ทำเสร็จ เพิ่งส่งเข้ามาเลยขอรับ”

เฟิ่งจิ่วหยิบชุดหนึ่งขึ้นมาดูและทาบเทียบกับตัว ใบหน้าผุดรอยยิ้ม “อืม ไม่เลว สวยงามยิ่งนัก พอดีเลย ครั้งนี้ออกไปก็ไม่ต้องกังวลว่าเสื้อผ้าจะไม่พอแล้ว”

เธอหันกลับไปมองทั้งสองคน กล่าวยิ้มๆ ว่า “พวกเจ้าออกไปเถอะ! ไม่ต้องปรนนิบัติอยู่ที่นี่ กลับไปเตรียมตัวดีๆ จริงสิ สั่งคนพาเหล่าไป๋กับฉิวฉิวออกมา ถึงเวลาพวกเราจะออกเดินทางจากวังทันที”

“ขอรับ/เจ้าค่ะ” ทั้งสองขานรับแล้วจึงถอยออกไป

สามวันต่อมา

ภายในตำหนักของเฟิ่งจิ่ว เมื่อเจ้าตำหนักยมราชเห็นม้าที่ชื่อเหล่าไป๋ก้าวเดินไปเดินมาในลานบ้านอย่างตื่นเต้น ไม่เห็นเฟิ่งจิ่ว มีเพียงเหลิ่งซวงกับเหลิ่งหวาสองคน จึงถามขึ้น “นายท่านพวกเจ้าจะพาม้าอ้วนตัวนี้ไปด้วยหรือ?” ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้อยากไปฝึกวิชา แต่อยากไปเที่ยวเล่นกระมัง?

………………………………………………….